25 Yaşında Kaybolmuş Hissetmek

25 yaşındayım, yakında 26 yaşına gireceğim ve son zamanlarda hayatta geride kaldığımı hissediyorum. Her şey 2020’deki COVID karantinasından sonra başladı. Ondan önce iyi bir öğrenciydim ve sosyal olarak aktiftim. Ancak her şey çevrimiçi ortama taşınınca, bütün gün yatağımda oturup oyun oynama ve üretken hiçbir şey yapmama alışkanlığını edindim.

Ailem her zaman benim doğuştan iyi bir öğrenci olduğuma inanırdı çünkü iyi puanlar alırdım ama gerçek şu ki sınavların çoğunu ezberleyerek kazandım. B.Tech’te Bilgisayar Bilimleri aldığımda da aynı durum devam etti; genel not ortalaması iyiydi, ancak bunun tek nedeni çevrimiçi sınavlarda kopya çekmemdi. Aslında hiçbir zaman güçlü kodlama becerileri, gerçek özgüven veya iletişim yetenekleri geliştirmedim. İnsanların yanında endişeleniyorum ve alışılmadık durumlarda donup kalıyorum.

Dürüst olmak gerekirse, derslere hiçbir zaman gerçek bir ilgi duymadım. Sanki şans beni okula ve üniversiteye taşıdı ve hiçbir zaman gerçek bir mücadeleyle karşılaşmadım. Şimdi 25 yaşındayım, 2 yıldır işsizim ve sanki hiçbir gerçek yeteneğim yokmuş gibi hissediyorum. Ailem hâlâ beni destekliyor, şansımın şu anda işe yaramadığını düşünüyorlar ama gerçek şu ki derslere ya da kodlamaya karşı tutkulu hissetmiyorum.

Akrabalarımızın maddi durumu çoğunlukla aile işleri nedeniyle iyi durumda. Çocuklarının dersleri de pek iyi değil ama ebeveynleri zaten onlar için her şeyi yapmış. Aile toplantılarında bize tepeden bakıyorlar.

Babam küçük bir tamirci ama bize her zaman ihtiyacımız olan her şeyi verdi ve bizi çalışmaya teşvik etti. Bazen onun da büyük bir işi olmasını, benim devralabileceğim bir işi olmasını diliyorum.

Derinlerde, ailem için bir şeyler yapmak istediğimi biliyorum. Onları gururlandırmak ve rahat bir yaşam sunmak istiyorum. Babalarının erken emekli olabilmesi için çocukların nasıl çok çalışması gerektiğine dair sayısız motivasyon videosu izledim. Ancak tüm bunları bilmeme rağmen hala derslere veya kodlamaya ilgi duyamıyorum. Bunun DEHB gibi bir zihinsel sağlık sorunu mu olduğunu yoksa sadece çok uzun süre çok rahat kalmanın ve hiç fiziksel aktivite yapmamanın bir sonucu mu olduğunu anlamıyorum.

Belki de kodlamaya hiç ilgim olmadı ve bu yüzden her şey bana yük gibi geliyor. Bir döngünün içinde sıkışıp kaldım çünkü şimdi alanları değiştirirsem 4 yıllık B.Tech diplomamın tamamının boşa gitmiş gibi hissetmesinden korkuyorum. Ve şimdi ne zaman kodlama becerileri geliştirmeyi düşünsem yapay zekadaki ilerlemeler kendimi daha da güvensiz hissetmeme neden oluyor. Ortalama bir öğrenci ve daha az ilgi gösteren biri olarak korkarım ki bu kadar hızlı gelişen bir teknoloji dünyasında hayatta kalamayacağım.

Bir yanım UPSC, SSC CGL, Demiryolları, Bankalar gibi devlet sınavlarına hazırlanmayı düşünüyor çünkü bunlar hafızaya daha çok, anlık mantıksal düşünmeye daha az güveniyor. Ancak rekabet çok büyük ve çok az sayıda koltuk için yüzbinlerce başvuru var. Peki ya 2-3 yılımı daha hazırlanmaya harcarsam ve yine de başarısız olursam?

Mezuniyetten bu yana 2 yıl geçti ve becerilerimi yeniden inşa etmek 6-12 ay daha sürebilir. O zamana kadar 2,5 ila 3 yıllık bir boşluğum olacak ve gösterecek hiçbir anlamlı şey kalmayacak. Bu süre zarfında gerçekten üretken hiçbir şey yapmamışken, bu boşluğu nasıl haklı çıkaracağımdan korkuyorum.

Beni endişelendiren bir diğer şey de yavaş öğreniyor olmamdır. Birisi bana bir soru sorduğunda, bunu işlemem ve yanıtlamam zaman alır. Doğru cevabı düşündüğümde an geçmiş oluyor ve insanlar benim yavaş olduğumu düşünüyor. Ne söylemem gerektiğini sonradan anlıyorum. Her şeyin hızlı ilerlediği röportajlarda ve kurumsal ortamlarda, özellikle de yapay zekanın beklentileri artırdığı şu dönemde, bu zayıflığın beni geride tutacağını hissediyorum.

Öte yandan devlet sınavları güçlü yönlerime biraz daha paralel gibi geliyor ama 25 yaşımın rekabeti ve belirsizliği de beni korkutuyor. Ve eğer ders değilse, o zaman iş? Ne iş yapacağıma dair hiçbir fikrim yok, tecrübem yok, yönlendirmem yok.

Kısacası yaşlandıkça hayatımın çok önemli bir aşamasında başarısız olduğumu hissediyorum. Bu korku içimdeki en büyük acı haline geldi. Gerçekten ne yapacağımı, hangi yöne gideceğimi bilmiyorum. Rehberlik arıyorum. 🙏🏻