AÄŸustos 12, 2025
24, Tamamen Kayıp
Herkese selam,
Buna nasıl baÅŸlayacağınızdan emin deÄŸilim, ama sadece deneyeceÄŸim ve özetleyeceÄŸim – son zamanlarda baktıkları akrabayı kaybeden ve ÅŸimdi tamamen yönsüz hisseden 24 yaşındaki eski bir bakıcıyım.
Londra’da iyi bir profesyonel hizmetler iÅŸindeyim ve "seçkin" Ãœniversite (IE Top 2 Ä°ngiltere). Yakında ilk dairemi satın alacağım ve iÅŸ beni memnun etmeden beni meÅŸgul ediyor. ArkadaÅŸlarım var, ama sınırlı miktarda ve iÅŸ bu arada beni çok meÅŸgul ediyor. Aralarında, büyükannem için yarı zamanlı da olsa canlı olarak hareket ediyordum.
Nisan ayında geçti ve o zamandan beri tamamen yönsüz hissettim. Büyükannemin aklımda düşünceleriyle yaparken kendimi sevmediğim bir işten itmek kolaydı. Kulağa acıklı geliyor ama torununu gerçekte nasıl yaptığıma karşı nasıl algıladığını daha fazla önemsiyordum. Şimdi, sınırlı bir sosyal çevrem, nihayetinde monoton ve donuk bir işim olduğu ve sevdiğim bir yönde ilerlediğimi hissetmiyorum. Kendimi her gün yataktan çıkarmak ve ruhumu bulduğum bir işe gitmek giderek zorlaşıyor ve aklıma gerçekten meydan okumuyor.
İçinde bulunduÄŸum nispeten baÅŸarılı pozisyona raÄŸmen, iÅŸimden derinden yalnız ve sinirliyim. Büyükanne ve iÅŸ arasında bir grup arkadaşım oluÅŸturmak için çok fazla zamanım yoktu. 6 yıldır ortağım olmadı ve nereden baÅŸlayacağından emin deÄŸilim. YouTube’u okumak ve izlemek dışında hiçbir hobi yok.
Zaten bir terapist görüyorum, ama bu ayrı bir teÅŸhis edilen akıl saÄŸlığı sorunu – TSSB. Ancak, daha sonra ne yapacağınızı ve nasıl yeni arkadaÅŸlar kuracağınızı nasıl anladığınızı merak ediyorum. Åžu anda kariyer akıllıca yaptığım ÅŸey olmadığını biliyorum ve TSSB’m bana sosyal durumlara anathema olan oldukça sakatlık bir güven ve endiÅŸe sorunları verdiÄŸinden arkadaÅŸ edinmenin arkasında hissediyorum. Temel olarak, ÅŸimdi ne yapacağımı nasıl anlayabilirim? Hayatımı nasıl daha tolere edilebilir hale getirebilirim?
Etiketler:
You’re not alone in feeling stuck after a big loss. Start small try joining a local hobby group or class that interests you, even if it’s just one thing.
It’s less about making friends instantly and more about showing up consistently. Work won’t change overnight but building new routines and connections helps with the grind. Keep leaning on your therapist, too. You’ve got this.
It’s completely understandable to feel like your world has tilted on its axis. You didn’t just lose your grandmother; you lost a core part of your identity and purpose. The love and dedication you gave her weren’t just a job; they were a testament to your character. Hold on to that.
Everyone will tell you to “get out there,” but that can feel like being asked to run a marathon when you’ve just woken up. So here’s a different idea: don’t focus on meeting people right now. Focus on meeting yourself again.
Treat this as a mission of gentle exploration. Since you’re in London, pick one tube line. Once a week, get off at a random stop you’ve never visited. Walk around for 30 minutes. No goal, no pressure. Just observe. Find the strangest building, the coziest-looking pub, or the quietest park. Take a picture of it. That’s it.
You’re not looking for friends. You’re collecting new data about the world and about what catches your eye now that you’re looking for yourself. When you start discovering what you find interesting again, you’ll find your people. For now, just explore. You’ve earned this time.