Eylül 14, 2025
Ben 27 yaşında bir kaybedenim. Yardım.
Bağlam için İngiltere’de yaşıyorum. Tasarrufum yok. Ehliyetim yok. Boktan bir depo işi çalışıyorum. Ailemle yaşıyorum. 1 konferanstan üniversiteden ayrıldım ve hiç geri dönmedim. Sanırım pek çok yeni insanla büyük bir ortamda olmanın ve bir rol modeline / akıl hocası figürüne sahip olmama endişesiydi. Sanırım sadece bir çocuk olarak ailem muhtemelen üzerimde çok yumuşaktı, bu da beni olduğum gibi yaptı. Terk edildikten sonra yaklaşık bir yıl boyunca NEET olarak yaşadım ve daha sonra perakendede asgari ücret işleri çalışmaya başladım.
2-3 yıl boyunca bazı serbest photoshop ve video düzenleme işi yapıyorum, gerçekten çok fazla para değil ve hepsini anneme veriyorum (ona ayda 400 £ gönderiyorum "kira"). Bu taraf koşuşturmayı ölçeklendirmek için bir düzenleme ajansına sahip olmayı planlıyordum ama bu kadar iyi olmadığımı anlıyorum. Ben berbat bir sıfır saatlik sözleşme depo işi çalışıyorum. Her zaman depresif bir genciydim ve şimdi 27 yaşında bir kaybedenim. Gerçekten şaşırmış olduğumu söyleyemem.
Böyle yaşamak için çok yaşlanıyorum. Geceleri kendim, nasıl bu kadar başarısız olduğum, değişmek için nasıl çok geç olduğu hakkında korkunç düşünceler alıyorum. Geceleri kendime ağlamak nadir değil çünkü ben çok fazla kaybedenim. Annem ne kadar hayal kırıklığı olduğumu bildirmekten çekinmiyor.
Kendimi kaybolmuş hissediyorum. Düzenleme çalışmamla tam zamanlı bir gelir elde edecek kadar iyi değilim, düşük sınıf A seviyelerimin dışında gerçek niteliklerim yok. Sanırım üniversiteye geri dönmek ve son zamanlarda gerçekten spor salonuna ve fitness’e girdiğim için spor / beslenme ile ilgili bir şey çalışmak istiyorum.
Bir yöne ihtiyacım var. Her zaman kendime bokumu düzelteceğimi söylüyorum ama yıllardır tembel bir bok parçası gibi yaşıyorum ve beni buraya getirdi. Çok erteliyorum. Hayatım boyunca çok pasif oldum. Şimdi durumumu değiştirmek için proaktif olarak farklı şeyler yapmam gerektiğini anlıyorum, aksi takdirde gece düşüncelerimin çok zorlayıcı olacağından endişe ediyorum.
Sanırım sadece birinin konuşmasını ve bana yardım etmesini istiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Etiketler:
Wait, you work a job and also have a side hustle? How much more success do you want to have before you start valuing yourself? You are already doing your due diligence and even more.
Most people work low wage jobs, most people don’t also have a side hustle. You are already above average
Personally, id keep editing and honing your craft before admitting defeat (assuming you love it/have passion for it). I shoot and edit full time for a small agency I started with my friend 8 years ago. For years I made little money, lived In Basements for 300/month etc, went months between work. Now we are landing decent sized jobs and making a decent living. I tell more jr folks working in the arts to not forget it’s art – try making something for no one but yourself, express yourself, learn a new skill in the process. Then show it to as many people as possible and don’t be afraid to share how excited about it you are (or how much you hate it and what you learned for next time.) It’s all about networking and making friends who love the craft or adjacent crafts. One day, they’ll need your help or you’ll need theirs. See if someone who’s better than you will go to coffee and give you tips or needs any Assistant edit work. Assisting for a pro editor is how you get good fast (efficiency in workflows, understanding of story telling, and how to work/negotiate with clients.)
Lastly, I don’t read anything here that says loser – life’s hard and more so in the arts sometimes. You tried/are trying to do something for yourself made by you – a lot of people need it spelled out and are too afraid to even start. Does ur mom do what you want to do in life? If not, respectfully fuck what she says. You’re the only one who knows what you’re capable of. Also give yourself a break – it’s a marathon doing anything. Be kind to people, try not to be alone, help people – it’ll get better.
Losers are not the people who try and fail. Losers are the people who will not even try.
Whatever it is you think you need to do, act on it. I don’t know if that’s getting another job and working your way up, or if it’s getting a degree, or joining the military, or going to trade school, or getting some other kind of professional certification. I don’t care if your goal is to become the world’s biggest movie star, singer, and actor, or something completely unreasonable like that. Whatever it is, just TRY. Try really hard. You may fail. You may hate it. When you try and fail, you learn something about yourself. You realize that there is one thing in this world that you are not suited for, so that frees up the millions upon millions of other things you may be suited for.
But if you don’t try, you will never know. It is scary, sure. But if you don’t get out of your comfort zone, you will just sit there procrastinating over and over again, and then the years will fly by, and it will be too late. 27 becomes 37, and 37 becomes 47, which becomes 57. I am pushing 60, and I have only known a couple of “losers” in my life, people who just wouldn’t even try. You really don’t want to be in that club.