Hiçbir şeyde gerçekten iyi değilim ve 20’yi geçmeden yapmadım (23m)

*Bu tür başıboş bir havalandırmaya dönüştü. Sonuna kadar atlamak istiyorsanız, bir tür tl: dr.

2017’den beri depresyona girdim ve çocukluğumdan beri her zaman kendimden nefret ettim ve hala sahip olduğum bir aşağılık kompleksi geliştirdim.

Bu yüzden, liseye geri döndüğümde, mezun olduktan sonra hayatımı düşünmedim ve en iyi arkadaşımın kız arkadaşına sağlıksız bir aşk olmaya daha fazla odaklandım. Dispraksum var ve akademik olarak gerçekten mücadele ettim. 10 ~ 12’de dersler seçebiliriz, bu yüzden yazma, sanat, 3D baskı, metal/ahşap çalışma gibi yaratıcı şeylere girdim. Ailem de boşandı ve gerçekten yaşlandığım için etkilerini fark ettiğim bir baba figürüm yoktu.

Mezun olduktan sonra doğrudan üniversiteye gittim ve bir tasarım lisans yapmayı seçtim. İlk yılımda hiç arkadaş edinmedim ve sonra iki lise arkadaşıyla çalışmaya devam etmek için bir şehre taşındım. Kurs aradığım şey olmadığı için ikinci yılımda bırakılmasına rağmen, arkadaşlarımın sosyal olmasıyla arkadaş oldum.

Ertesi yıl, uzun zamandır tanıdığım iki arkadaşla bir ev kiraladım. Onlarla birlikte spor salonuna gitmek dışında o kadar da yapmadım. Giriş seviyesi bir metal iş kursu yapmaya çalıştım, ancak birkaç ay sonra ayrıldım. Çünkü hastaydım ve çok gün özledim, bu yüzden kurstan sertifikayı alamazdım ve sadece öğrenme ile mücadele edemezdim. Geçen yıl, kiralık evden arkadaşlardan biriyle yaşadım ve arkadaşım, spor salonuna giden bir neet iken, çalışarak maaş çekinden maaş çekine kadar hayal kırıklıklarını almaya başlayana kadar keyifliydim. Ayrıca işten bir kızla tanıştı, yardımlarla arkadaş olan bir müşteri ve geceleri çok kulak misafiri oldum, bu benim için gerçekten zordu. Ben romantik bir deneyimi olmayan bir bakire olduğum için.

Toplamda dört işim oldu, ilk işim bir dondurma yerinde liseye geri döndü. Ama iki hafta bile sürmedim, çünkü patron benim için kaba davranıyordu, çünkü yemekleri temizlemek dışında hiçbir şeyde iyi değildim. İki bulaşık yıkama işim vardı, birincisi Uni’nin ikinci yılında bir restorandaydı ve ikinci iş geçen yıl bir kafede idi. Son olarak, son iş ailemin işi için çok temel veri girişi yapıyor, kiralık kutuları atlayın (babanın ailesinin baba tarafı). Liseyi bitirdiğimden beri yapıyorum. Ofiste yarı zamanlı çalışıyorum ve büyükbabam daha ucuz çöp kutu şirketleriyle rekabet etmek için kiralık bir şekilde ayrı, daha ucuz bir atlama kutusundan sorumlu olmamı istiyor. Dört gözle beklemiyorum, çünkü hiçbir deneyimim yok ve ilk etapta işi sevmiyorum. Ama yine de bulaşık makinesi veya istifleme rafları olmaktan daha iyidir.

Bu yıl memleketime geri döndüm ve zihinsel durumum daha da kötüleşti. Çok yalnız olduğum ve memleketime geri döndüğümde, okulda gerçekten mutlu olduğumu hatırlatıyor ve eskiden olduğum bir kabuk olduğum için acı veren birçok anı var. Günde üç öğün yemek, diş fırçalamak, tıraş, duş, çamaşırhane/yemek yapmak ve yarım günden uzun süre ayık kalmadım. Görünüşe devam edecek kadar yapıyorum. Sürüşten korktuğum için hala benim l’lerim. Geri çekilen bir saç çizgim var, bu yüzden bir süredir kel oldum. Ben kendime bakmaktan nefret ettiğim için bir süredir böğretim giyiyordum ve bir süredir kafamı traş etmedim. İşten geçen gün, sadece kendimi görmekten duştan çıktıktan sonra sizi aynada kendime bağırdım, ki bu bir ilkti.

Babamın yerinde kendim yaşıyorum (başka bir eyalete taşındı, 2023’ten beri onu görmedim). Burada ‘arkadaşlar’ en son gördüğümde, onları Şubat ayında doğum günü partime davet ettiğim zamandı, bu da üzücü bir partidi. Bunlardan biri, şimdi geri döndüğümde benimle daha fazla takılmak isteyeceğini düşündüğüm liseden en iyi arkadaşımdı. Ama ona her mesajlaştığımda her zaman bir mazereti vardı. Sonunda onunla planlar yapabildiğimde, iki ay önce mesajımı teslim etti ve arkadaşlarıyla Avrupa’ya bir geziye çıktı. Hala orada, ama şimdi İtalya’da. Ve biliyorum ki, esas olarak O ve diğerleri sarhoş ve manzaraları gören Instagram hikayeleri yayınlarken hala sosyal medyayı kullanıyor. Bu yüzden, kendim yüzünden bu iç karartıcı, sonsuz döngüde sıkışıp kaldım.

Yalnız olmaktan ve çok fazla boş zaman geçirmekten, onlarla arkadaş olduğumu düşünmek için değil, VTubers (bir anime avatarıyla flamalar) ile çok parasosyal aldım. Daha çok bir VTuber olmak ve sonunda onlarla birlikte akmak ve arkadaş olmak isteyen çizgiler boyunca. Gerçekten sevdiğim ve onlarla çıkmak istediğim bazıları var, ama belli ki bu gerçekleşmiyor.

Benim için gideceğim tek şey spor salonum ilerlememdi. Ama bu yıl neredeyse hiç spor salonuna gittim ve çok fazla güç kaybettim. Her neyse, bu yazının noktasına geri dönersek, gelecekteki bir kariyer olarak ne istediğimi/yapabileceğime dair hiçbir fikrim yok. Ailem için çalışırken, 30 yaşında olmak ve hala orada çalışmak istemiyorum, çünkü babam gibi ortaya çıkmak istemiyorum. Bu yüzden hangi becerileri öğrenebileceğimi anlamaya çalışıyorum, ama akademik olarak o kadar akıllı olmadığım için denemek için inanılmaz derecede cesaretini kırıyorum. Okçuluk, çizim, yazma ve gitarı öğrenme gibi hobilere bile bağlı kalamıyorum. Ve sonra zihinsel durumum ve depresyonda olmak, kendinden nefret ediyor, sosyal olarak garip/endişeli, güvensiz, muhtemelen anhedonya var ve her şey hakkında çok paranoyak var.

Antidepresanlara ihtiyacım olduğunu biliyorum, ama sorunlarım hakkında şahsen biriyle konuşmaktan rahat değilim, bu yüzden sanırım onları çevrimiçi almaya çalışacağım. Ve terapi için, sorunlarım birisiyle konuşarak düzeltilmeyeceği ve sorunlarımdan birine konuşmaktan rahatsız olmaya geri döndüğü için bana yardımcı olacağına inanmıyorum.

Ahşap/metal işçiliğinden hoşlanırken, metal işleme kursu benim için bir gerçeklik kontrolü oldu. Bunun yerine ofis tipi işleri düşünüyorum, kodlama ve yapay zeka ile ilgileniyorum. Ancak kodlama/yapay zeka hakkında hiçbir bilgim yok ve ücretli AI/kodlama kurslarının genel nüfus sayımı bir aldatmaca ya da bitirdiğiniz zamana kadar işe yaramaz olacağından nasıl başlayacağımı hissediyorum.