sadece şarkı dinlemek istemiştim…

Şarkılarla kendimi huzurlu hissediyorum. Bazı şarkıların anlamları bazırların ritimleriyle, bir gün öyle bir şarkı buldum hiç kimse dinlenmemiş sadece ben biliyordum. Şarkı anlaşılamazsınlık vardı hiçbir dille uyuşmuyordu…

Spotify'da çok fazla vakit geçiren biriyim normal insanlardan daha çok vakit geçiririm 50'den fazla palylist'im var evet hayatımın yarısı Spotify ve şarkılarla geçiyor. Dünya'ya tekrar gelsem şarkıları seçerim, yine spotify vakit öldürüyordum aramaya sevdiğim şarkı "hey-second" açıp rasgele gitsin diye tekrar butonunu kapattım kulaklığımı taktım yatağa uzandım sesi sonuna kadar açtım ve her sevdiğim yer geldiğinde bağırarak söylerim "bak gözlerime ruhsuzlaştı Yoruldum beynimi siktirmekten bir hataydın sen ve ben en sevdiğim hayatandım sen hey ben göremedim sen söyle yarın var mı" her seferinde ailem kızasada bağıra bağıra şarkı söylememi. Bu sefer dışarı çıkıp akşamın serinliğinde sessiz sadece rüzgar ve benim sesim vardı kimler rahatsız olur diye düşünmedim sadece içimdeki siniri bir şeklide çıkarmam lazımdı. Her ergenin yapmak istediği şeyi bende yapmak istiyordum. Şarkı bitince telefonumu cebimden çıkardım rasgele "ne?" ve "nasıl" bir şarkı çalıcaktı. Kilidi açtım Spotify'a girdim ve şarkının çıkmasını bekledim beklerken yürümeye devam ediyordum. Ama değişik bir şey oldu şarkı tam değişirken bir şarkıyı atladı ben değiştirmedim şarkının adını göremedim belki telif yemiştir dedim ama kafamada takılmıştı. Çalan şarkı bu sefer "aklımda bir kördüğüm-second". Bir yere çömelip rüzgarın yüzüme gelmesine izin verdim. Rüzgarın yüzüme değerken ki huzur beni mutlu ediyordu. Gözlerimi kapattım kendimi serbest bıraktım hayaller kurmaya geçtim hayaller içinde yaşamak herkes ister ama maalesef bu olmaz ama kim hayal kurmaya karşı gelirki sonuçta hayaller sadece düşünmek içindir asla gerçek olacağından kimse hayal kurmuyor. Kimsenin olmadığı caddede bi anda insan sesleri dolmaya başladı gözlerimi açtım etrafa baktım bir sürü insan vardı ama ne yürüyorlar ne de başka bir şey yapıyorlardı siluet gibilerdi ayağa kalıtım etrafımda bir tur attım tam bir tur attıktan sonra kulağım çınlamaya başladı otomatik olarak gözlerimi kapattım ellerimi kulaklarıma götürdüm kulaklıklar kulağımda değildi şaşırmıştım ne kadar kulağımı tıksamda çınlama azalmak yerine artıyordu beni deli edecek duruma geliyordu. Çınlama daha çok benim çığlığıma benziyordu etrafımda bir tur daha attın bi anda çınlama geçti etraftaki insan sesleride yok omuştu gözlerimi yavaşça açtım yolun ortasında duruyordum kaldırıma geçtim telefonumu çıkardım ekran açılmıyordu sarjı tamdı "kapanmıştır" diye düşündüm başlatma tuşunu basılı tuttum açılmaya başladı kafam iyice karışmaya başlamıştı. Telefonu kapattığımı hatırlamıyordum ellerimi saçlarımın arasında gezdirdim. Telefon açıldı bluetooth bağlanmıştı ellerimi bu sefer kulağıma götürdüm kulaklıklar kulağımdaydı işler garipleşiyordu korkmaya başlamıştım. Beni sakinleştirecek tek şarkıydı her zaman olduğu gibi spotify girdim en son çalan şarkı hatırladığım kadarıyla "aklımda bir kördüğüm- second" ama en son çalan şarkıya baktım " #h₺¢b:®$e√ €3®¢3& d€∞!\" (hiçbir şey gerçek değil) yazıyordu oynat tuşuna basmaya korkuyordum.Açmak istemiyordum şarkıyı geçmek istedim geçmiyordu bir kaç defa bastım spotify hata çıktı bütün listelerim o şarkı oldu hangisine bassam o şarkıydı spotify'dan çıkamıyordum dinlemem için zorluyordu bi anda açıldı telefonun sesi kısıktı tam duymuyordum derin bir "oh" çektim ama erken çektim telefonun sesi son ses oldu. Şarkıda boğuk bir ses vardı anlaşılmıyordu, bi yerden sonra tiz bir ses geldi kulağımı biri tırmalıyor gibiydi refleks olarak elimi kulağıma götürdüm ama kulaklıklar vardı telefonu cebime koydum kulaklıkları hızlıca çıkardım kulaklıklara bakmadan kutusuna koydum. Elimi kulağıma götürdüm elime sıcak bi sıvı geldi elimi kulağımdan çektim ve elime baktım bu kandı. Dehşete düşmüştüm biri kulağımı biri tırmalıyor gibi hissediyordum meğersem doğruymuş. Ne yapacağımı bilemiyordum sanki vücudumu hissedemiyordum donakalmıştım hareket edemiyordum eve gitmek istiyordum ama yapamıyordum.

Sanki bütün dünya donmuştu etrafa baktım hiçbir şey yoktu sadece karanlıktı bedenim yorgundu oysaki ne koşmuş ne de başka bir şey yapmıştım ama yorgundum gözlerimi kapatmak istemiyordum eğer kapatırsam gene yaşarım diye korkuyorum her gözümü kapatıp açtığım zaman ölü insanlar görüyorum. Kulaklarımda ölmeden önceki çığlıklarını duyuyorum kaç gündür uyumadım bilmiyorum. Eve nasıl geldim onuda bilmiyorum gözümü kırpmamak için her şeyi yapıyordum. Ne şarkı dinlemek istiyordum ne de dışarı çıkmak istiyorum hiçbir şey yapmak istemiyordum hayat enerjim çekilmiş gibiydi. Ara sıra hayatımın yalan olduğunu hiçbir şeyin gerçek olmadığını düşünüyordum niye mi?

Annem ara sıra bana bakmaya geliyordu yanıma geliyor sonra gözümün içine bakıyor gözümün açık olmasına rağmen iyi geceler diyor odadan tam çıkıcakken hani bi oyun donar geçemezsiniz annemde odadan çıkmadan önce kapı kapalıyken odadan çıkabildi belki hayaldi ama bilmiyorum bunlada bitmedi.

Okula giderken herkes bana bakıyor gibi hissediyordum etrafıma baktığımda etrafımda insan bile yoktu okula baya erken gidiyorum insan görmek beni delirtiyor kimseyle konuşmuyordum ailem zaten oyun karakteri gibiler hiçbirşey yapmasam bile yapmışım gibi davranıyorlar. Gördüğüm şeyleri çizemeye başladım ve olayları birleştirmeye çalıştım olmadı. Saniyeleri sayabiliyordum saçma ama yapabiliyorum ve daha günün bitmesine 234 saat 12 dakika 56saniye var.

Psikiyatri doktorum bunları dinlerken gözleri faltaşı gibi açıldı.ben meri 23 kişiyi öldürdüğüm söyleniyor nedeni hala bulunamadı sizde inanıyor musunuz öldürdüğüme **delicesine gülme**