28F. Ayrılmak. Varoluşçuluk. Kötü İş Piyasası.

28F. Åžu anda depresyon ve anksiyete için Prozac’a uyum saÄŸlıyorum. Son zamanlarda bir ayrılık yaÅŸadım, aradaki farkı kapatmak için onunla birlikte olmak üzere baÅŸka ülkelere taşındım ve bu da dağıldı. Benden duymuÅŸsunuzdur arkadaÅŸlar, delulu olmak kesinlikle çözüm deÄŸil. Ancak savunmamda inanılmaz derecede depresyondaydım ve yaÅŸama isteÄŸimi bulmaya çalışıyordum.

Mayıs 2024’te CSC derecesi ile mezun oldu.

Proje yöneticisi olmayı ve BT desteğini denedim, ancak felç edici depresyon ve varoluşçuluk nedeniyle bıraktım. Çalıştığım yerde fiziksel olarak bu kadar yoğun olmasaydı BT desteği sorun değildi. Temelde yarı zamanlı bir postacı ve masa düzenleyiciydim. Proje yöneticisi olmaktan nefret ediyordum. Sunumdan önceki gece uyuyamadığım kaygı beni eve kadar takip etti ve orada çalıştıktan sonraki 3 ay içinde kendimi tamamen tükenmiş halde buldum. Ben daha çok baş aşağı duruyorum, işimi sınırlı paydaş etkileşimiyle yapıyorum ve çıktılarımın işimin nasıl bir insan olduğunu göstermesine izin veriyorum, ancak hepimiz istediğimizi alamıyoruz.

Herkesin bildiği gibi iş piyasası şu anda berbat durumda. Veri analisti, yazılım mühendisi, UX, QA, dijital içerik oluşturucu, AI/ML, ürün yöneticisi, BT vb. alanlardan sayısız işe başvurdum. Bu alana girerken ilk odak noktam yazılım mühendisi olsa da, rekabet gücü, leetcode öğütme ve tükenmişlik benim en güçlü yanım değil. Kodlamada o kadar iyi değilim. Ne yazık ki ben daha çok bir titreşim kodlayıcıyım.

Yanlış alanda olup olmadığımı merak ettim ve yakın zamanda bir MRI Tech programına başvurdum, ancak bu aynı zamanda inanılmaz derecede rekabetçi, bu yüzden girebileceğimden şüpheliyim ve babam ona söylediğimde onaylamadı. Bana geleceğin yapay zeka olduğunu, bu yüzden odak noktamın bu olması gerektiğini söyledi ve ben de buna kısmen katılıyorum.

Yakın zamanda Etsy’de bir e-ticaret dropshipping maÄŸazası açtım. Ä°lk satışımı maÄŸazamın açılmasından sonraki üç gün içinde, ikinci sipariÅŸimi ise ilk beÅŸ günümde yaptım. Bu bende bir keyif uyandırdı ve insanların beÄŸendiÄŸi görsel tasarımlar yaratmak beni mutlu etti. Tasarımlarımı yaratmak için gece gündüz çalıştım ve her parçasından keyif aldım. Tasarım fikirleri aramak, Canva kullanmak, SEO etiketleri araÅŸtırmak, satışlarla uÄŸraÅŸmak vb. Ama ne yazık ki satışlar durdu ve ÅŸimdi e-ticaretin istikrarsız gerçekliÄŸiyle karşı karşıyayım. Bu bir ek iÅŸ olarak baÅŸladı ve muhtemelen her zaman sadece bir ek iÅŸ olarak kalacak. Bunun üzerine bir ÅŸirkette dijital içerik yaratıcısı olmak için baÅŸvurdum ve ertesi gün ret e-postamı aldım.

Şimdi acaba müşteri satış temsilcisi telefon destek işlerine mi başvurmalıyım yoksa faturalarımı ödemek için resepsiyon görevlisi mi olmalıyım diye düşünüyorum ama bu işlere başvurmaya gittiğimde içimde o berbat his var. Sanki diplomamla ve hayatımla daha fazlasını yapmalıyım. Hayatım böyle olmamalıydı. Eğer yapabileceğim tek şey buysa, o zaman hayatın ne anlamı var?

Eğer bu kadar ileri gittiyseniz, bu kadar karamsar davrandığım için özür dilemeliyim. Olmamaya çalışıyorum. Geçenlerde kız kardeşime her işte usta olduğumu, hiçbir işte usta olmadığımı ve hiçbir şirketin beni istemediğini söyleyerek şaka yaptım. İşsizliğimin yarı tadını çıkarmalı ve depresyonumdan kurtulmalıyım, ancak üretken olma ihtiyacına dair toplumsal inanç maalesef o kadar içime işlemiş ki, işsiz ve değersiz olduğum için daha fazla depresyona girmeye başlıyorum. Kendimi hayatta çok geride hissediyorum.