29 yaşında askere mi gidiyorsun?

Bunu düşünürken bile kendimi çok suçlu hissediyorum.

29 yaşındayım, 5 yaşında otizmli bir çocuğun annesiyim. Sonunda istikrarlı bir terapi programına, işe yarayan rutinlere ve onu anlayan insanlara sahip. Kocam denizcilik gazisi, istikrarlı bir işi var ve bizim de bir evimiz var. Kağıt üzerinde hayatımız durağan görünüyor.

Ama oğluma konulan teşhisten bu yana zihinsel olarak uzun süredir depresyondayım. Bunun hakkında gerçekten konuşmuyorum. Kendimi kaybetmiş gibiyim. Kendim için hiçbir şey başaramadığım için kendimi zavallı gibi hissediyorum.

Şu anda okul bölgemizde yardımcı uzman olarak çalışıyorum. Çocukları ve işi seviyorum ama maaşlar düşük ve uzun vadeli bir büyüme yok. Her şey bu kadar pahalı hale gelirken, bunun tek başına ailemize gelecekte nasıl destek olabileceğini anlamıyorum.

Kocam tüm askerlik ayrıcalıklarından yararlandı, lisans ve yüksek lisans diplomasını ücretsiz aldı, VA engelli ve bunun getirdiği tüm istikrar var. Onun adına mutluyum ama bazen buna bakıp düşünüyorum… Bunu kendim için de istiyorum.

Orduyu düşünmemin bir diğer büyük nedeni de para ve gelecek. Her şey daha pahalı hale geliyor ve gerçekçi olarak uzun vadede tek bir gelir yeterli olmayacak. Özellikle özel ihtiyaçları olan bir çocukla birlikte iki istikrarlı hane gelirine ihtiyacımız var.

Okula dönüp yüksek lisans diplomamı almak istiyorum ama öğrenci kredisi alıp bizi daha fazla borca ​​sokmak istemiyorum. Fazla eğitim okulu pahalı ve orduya katılmak, bizi maddi olarak boğmadan bu eğitimi alabilmemin tek yolu gibi geliyor.

Kendimi suçlu hissediyorum çünkü orduya katılmak sırf benim yüzümden her şeyi geride bırakacakmışız gibi geliyor. Bizim evimiz. Oğlumun rutini. Sonunda onun için oluşturduğumuz istikrar. Bu da kalbimi kırıyor çünkü o otizmi seçmedi. Bu hayatı o seçmedi.

Bir yandan da sıkışıp kalmaktan korkuyorum. Sonsuza kadar depresyonda olmak istemiyorum. Bundan yıllar sonra sadece anne olmaktan başka bir şey değilmiş gibi hissederek uyanmak istemiyorum.

İstikrar istiyorum. Fayda istiyorum. Aileme destek olabileceğim bir kariyer kurmak istiyorum. Bir gün Ergoterapist olmak ve kendimle gurur duymak istiyorum. Eğer bize bir şey olursa oğlumun menfaati olacağını ve bakılacağını bilmek istiyorum.

Orduya katılmak artık daha sonra güvenlik için fedakarlık yapmak gibi geliyor. Sanki sonunda bir şeyler başarabilir ve kendimi o kadar da küçük hissetmeyebilirim gibi geliyor.

Ama suçluluk duygusu geri gelmeye devam ediyor. Nasıl bir anne kendi hayalleri uğruna çocuğunun hayatını alt üst eder? Ya bu ona yardım etmekten çok zarar verirse? Peki ya bundan sonsuza kadar pişman olursam?

4 yıllığına orduya katılmanın akıllıca bir yatırım mı yoksa büyük bir hata mı olduğunu bilmiyorum, özellikle de özel ihtiyaçları olan bir çocuğun annesi olarak.

Bir gelecek mi kurmaya çalışıyorum yoksa kendimi ne kadar sıkışmış ve mutsuz hissettiğimden kaçmaya mı çalışıyorum, bilmiyorum.

Benzer bir şey yaşayan biri varsa, asker ebeveynleri, otizmli ebeveynler, daha sonra katılan anneler, dürüst tavsiyelerden gerçekten memnun olurum. Lütfen şekerle kaplamayın.