27 işsiz, ağır depresyonda

MERHABA,

Uzun yazı için özür dilerim, sadece havalandırmaya ihtiyacım var ve belki biraz tavsiye alabilirim. 27 yaşındayım, günlerce süren sözleşmeli film işi/kapı önlüğü/diğer ek uğraşlar dışında işsizim. Yıllarca tek başıma yaşadıktan sonra yakın zamanda ailemin yanına taşınmak zorunda kaldım. Mental olarak hiç iyi durumda değildim.

Son zamanlarda yaşadığım tüm sorunlar doruğa çıkıyor ve bunlarla bir anda nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum. Yıllardır bir cinsiyet kimliği krizinin ortasındayım (ikili olmadığımdan oldukça eminim), hayallerimdeki iş (film endüstrisi ekibi) temelde iş eksikliği ve daha fazla işin olduğu bir yere taşınacak fon eksikliği nedeniyle vuruldu ve her geçen gün daha fazla agorafobik oldum.

Artık evden zar zor çıkıyorum ve her an gözyaşlarının eşiğinde oluyorum. Annemle babamla 5 dakikadan fazla, yıkılmadan zar zor konuşabiliyorum. Beni çok destekliyorlar ve yakınlarda süper destekleyici arkadaşlarım olduğu için çok şanslıyım ama agorafobi yüzünden kimsenin bana bakmasını bile istemiyorum. Aynalardan ve gün içinde vampir gibi dışarı çıkmaktan kaçınıyorum. Dışarı çıkıp insanlarla konuşmayı düşünmek midemi bulandırıyor. Yemek yiyemiyorum. Tek yaptığım uyumak.

Eskiden haftada 60 saat sevdiğim film/TV’de çalışırdım ve sonrasında hala ilgi alanlarımı sürdürmek için enerji buluyordum, şimdi ise günde 16 saat uyuyorum ve uyanık olmak, hatta yüksek sesle konuşmak bile canımı acıtıyor. Tek başa çıkma mekanizmam rahatlık için televizyon programlarına ve kurgusal karakterlere aşırı takıntılı hale gelmek oldu çünkü gerçek dünyada beni daha iyi hissettiren hiçbir şey bulamıyorum.

Bana ne olduğunu bilmiyorum. İlaçlarımı ayarlamak ve terapistimi tekrar görmek için randevularım var ama bunlar paraya mal oluyor ve istikrarlı bir iş sürdüremiyorum.

Tekrar iyi hissetmek istiyorum ve her şeyden çok mutlu olmak istiyorum. Ben olduğum kişi olarak görülmek ve sevilmek istiyorum. Hiç bir ilişkim olmadı ve hiçbir zaman buna ihtiyacım olduğunu hissetmedim, ama şimdi her zamankinden daha yalnızım ve bu tür bir sevgiyi hissetmeden öleceğimden korkuyorum. İlişkilerin arkadaşlarımı ve ailemi ne kadar mutlu ettiğini görüyorum ve hepsi bir şekilde bir gün benim için de bunu umduklarını ifade ettiler. Ama biliyorum ki önce iyileşmeden oraya varamayacağım.

Hayatım boyunca akıl hastalıklarıyla mücadele ettim ve hayatımın geri kalanını bu pisliğin kurbanı olarak yaşamak istemiyorum. Benden o kadar çok şey götürdü ki. Ama hangi yoldan analiz edersem yapayım bir çıkış yolu göremiyorum. İçinde bulunduğum bu çukurdan kendimi nasıl çıkaracağımı bilmiyorum. Merhamet aramıyorum, sadece artık kendimle ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Bu tünelden çıkacak herhangi bir yol ya da çıkış göremiyorum. Her türlü yardım takdire şayandır, umarım herkes şu anda elinden geleni yapıyordur ❤️