32 ve umutsuz…..

Durumumu özetleyen bir önceki gönderide bulundum ve çok sayıda harika yorum aldım. Dürüst olmak gerekirse bunun için çok minnettarım!!!!!

Tüm bu süreç göz korkutucuydu ve yarın anahtarları daireme geri vereceÄŸim zamandı. Bağımsızlığımdan, sevdiÄŸim ÅŸehirden, olmayı arzuladığım bir ÅŸehirde edindiÄŸim onca deneyimden vazgeçmiÅŸ olacağım. Yanlış bir seçim yaptığımı ruhumda hissediyorum. TükenmiÅŸlikten sonra daha önce Londra’da iÅŸsiz kalmıştım ve bunu baÅŸarmıştım, bu sefer neden farklı olduÄŸunu bilmiyorum. Kendimi kırılmış hissettim, ancak esasen bu kararı, yalnızlık ve yön kaybı duygusu tarafından bu kadar tüketilmeden önce, baÅŸka seçeneÄŸimin olmadığı bir köşeye sıkıştırılmış hissettiÄŸim bir yerden aldım. Kendi kendime iÅŸimi kaybedeceÄŸimi ve daha fazlasını hak ettiÄŸimi, dairemizin kira kontratının yenilemeden geleceÄŸini söylemeye baÅŸladım, kısa sürede hem kendimi hem de birlikte yaÅŸadığım arkadaÅŸlarımı çok kötü bir duruma soktum.

Kendi ayaklarım üzerinde dururken ailemin yanına geri dönmek için hiçbir tutkumun olmadığı giriş seviyesi bir role geri dönmek için tatmin edici bulmadığım, ne kadar başarılı olabilecek bir kariyerden vazgeçtiğimden endişeleniyorum. Memleketimde iş imkanları çok az.

Biraz dalgalı bir kariyerim oldu, her işte ustaydım ve diyebileceğiniz hiçbir işte usta değildim. Genel olarak insanlar benim tutkumdur; burada mükemmelim, ilişkiler kuruyorum, dinliyorum, tavsiye veriyorum. Geçmişte bir yönetici olarak sürekli olarak aldığım geri bildirimler, yarattığım etkiyi ve insanlara nasıl görüldüklerini ve duyulduklarını hissettirdiğimi gösteriyor. İnsan merkezli rollerin çok ödüllendirici olduğunu düşünüyorum ama insanların hayatlarında gerçek bir fark yaratabileceğim bir şey bulmak istiyorum.

MutluluÄŸu baÅŸka bir ÅŸeyden arıyordum, her zaman bir sonraki adım… Ä°ÅŸim dışında bir hayat yaÅŸamak ve bir hayat kurmak yerine, kariyer ve statüden onay bulmaya çalışıyorum, iÅŸ dışında hiçbir hobim veya ilgi alanım yok. Beni tüketti. Åžimdi 32 yaşında ailemle birlikte yaÅŸayıp aslında olmak istemediÄŸim bir yerde hayatıma yeniden baÅŸlayacağım. Kararımdan dolayı çok ağır bir utanç ve piÅŸmanlık duyuyorum. Sanki geri dönüşü olmayacakmış gibi.

Yetişkinliğin esasen bir parçası olan boyun eğmek ve sadece devam etmek ve kendimi bulmak yerine, kolay yolu seçtim ve her şeyden vazgeçtim. Bir daha mutluluğu ya da başarıyı bulamayacağımdan endişeleniyorum ve bunun yerine kendimi içeri hapsettim, tünelin sonunda hiç ışık göremiyorum.