Derin bir psikolojik travmam var, asla atlatabileceğimi düşünmüyorum.

28 milyon yaşındayım ve ergenlik yıllarımda ailemle çok tartıştığımı hatırlıyorum. Çünkü her zaman beni desteklediklerini iddia ederlerdi ama sonra yapmak istediÄŸim her ÅŸeyde ya senin yapabileceÄŸini sanmıyorum derlerdi. Onlara havayolu pilotu olmak istediÄŸimi söyledim. Annem DEHB hastası olduÄŸum ve dikkatimin ne kadar kötü olduÄŸu için FAA’dan birinci sınıf tıbbi tedavi alamayacağımı söyledi. Nasıl avukat olmak istediÄŸimi anlattım ve onlar da bana, o zamanlar okuduÄŸunu anlama yeteneÄŸimin ne kadar kötü olduÄŸundan, hukuk fakültesine girmek için gerekli olan LSAT sınavının mantık bileÅŸeni kısmını anlayamayacağımı söylediler. Sonra Hava Kuvvetlerine katılmak istediÄŸimi söyledim tabii ki o da bana otizm spektrumunda olduÄŸum için gireceÄŸimi söyledi. Ve matematik her zaman benim en büyük engelimdi ve bilgili olduÄŸum alanlarda bile hala senin gibi ÅŸeyler söylerlerdi ama matematik bileÅŸeni burada yer alıyor. Ve bugün bir yetiÅŸkin olarak bana hala bu saçmalıkları söylüyorlar.

Ama bu sadece onlar deÄŸildi kahrolası. Lisede öğretmenlerim belirli görevleri yerine getirme yeteneÄŸimi sorguladılar. BulunduÄŸum sınıfa gelip gelmediÄŸi veya onlarla taşıyıcılar hakkında konuÅŸup konuÅŸmadığım. Ayrıca bir IEP’m vardı ve lisenin ilk yılında telafi kurslarına yerleÅŸtirildim ve genel olarak Ed sınıflarında ve vaka yöneticim olarak alabileceÄŸim dersleri tam anlamıyla sınırlandırmak istedim. Çünkü özellikle matematik ve niceliksel akıl yürütmede ortalamanın çok altında deÄŸerlendiriliyordum. Teknik olarak buna katılıyorum, o zamanlar en temel konularda temel bir anlayışa bile sahip deÄŸildim. Ve cebir dersindeyken testlerde kelimenin tam anlamıyla kopya çekiyordum çünkü en basit baÄŸlamları bile anlayamıyordum. Kelimenin tam anlamıyla, ailemin son derece baÅŸarılı insanları düşündüklerini düşündükleri fikrine dayanamıyorum. 30 yaşına geldiÄŸinde milyoner gibi olan birinden bahsetmiyorum. Mühendisler gibi son derece sofistike insanlardan, en çok satan insanlardan, bilim adamlarından bahsediyorum, annem ve babam bu insanların bu noktaya sıkı çalışma ve kararlılıkla ulaÅŸtığını düşünmüyor gibi görünüyor. Görünüşe göre sahip oldukları yeteneklerin daha baÅŸlangıçta orada olduÄŸunu ve bunları kendi avantajlarına kullanmayı baÅŸardıklarını düşünüyorlar. Sanki ÅŸanslılarmış gibi, sanki birinin her gün böyle düşünmeyi nasıl baÅŸardığını bilmiyorum.

Ama evet, zaten kimseden eleÅŸtiri alamamamın nedeni de bu. Basit bir anlaÅŸmazlık gibi basit bir ÅŸey yüzünden arkadaÅŸlarımı kaybettim ya da bana ah ya iÅŸe yaramazsa ya bu olursa ne olur gibi sorular sordular ya da bana “iÅŸte hayatın acımasız bir gerçeÄŸi dostum bazen iÅŸler her zaman istediÄŸin gibi olmuyor” dediklerini söylemek zorunda kaldılar, hepsi buna baÄŸlı. Liseden mezun olduÄŸumdan bu yana on yıl geçmesine raÄŸmen tüm travma hala geri geliyor. Mücadeleler yüzünden deÄŸil, bana verilen sürekli şüphe yüzünden. Ailem, aile üyelerim, öğretmenler tarafından. Bu yüzden birkaç gün önce hayatımda sadece evet adamlarının olmasını istediÄŸimi yazdım. Ä°nsanlardan tavsiye bile alamıyorum çünkü çok acı verici. Ve bunu asla aÅŸabileceÄŸimi sanmıyorum. Evet, her gün üzgün deÄŸilim. Birçok gün var. Çok mutluyum ama sadece uzun vadeli. BaÅŸkalarının ne düşündüğünü umursamadan, tam anlamıyla sevebileceÄŸimi, baÅŸkalarının ne düşündüğünü umursamayabileceÄŸimi sanmıyorum. Elbette baÅŸkalarından izin almadan veya onay almadan çalışabiliyorum, çok çalışabiliyorum ve iÅŸi yapabiliyorum. Sorun bu deÄŸil ama geriye dönüp düşünmek ya da bu duyguları kafamda taşımak zorunda deÄŸilim. Gideceklerini sanmıyorum.

SöylediÄŸim gibi, keÅŸke engelliliÄŸime raÄŸmen bana da yıldız futbol efsanesi olan bir çocuÄŸun söylediÄŸi gibi davranılsaydı. Ve düz bir A öğrencisiydi, sonra UCLA’ya girdi. Daha sonra 20’li yaÅŸlarının başında Wall Street’teki bir firmada çalışmaya baÅŸladı. Bana bu ÅŸekilde davranılsaydı hayatımın 1 milyon kat daha iyi olacağını hissediyorum.