Nasıl ilerleyebilirim? 25 milyon

Bunun benim için bu konu hakkında konuşmak için doğru alt dizin olup olmadığından emin değilim, ancak buradan sık sık benzer şeylerle ilgili gönderiler görüyorum. Eğer bu daha çok bir söylentiye dönüşürse lütfen beni bağışlayın.

25 yaşındayım ve Ontario’daki Kanada üniversitesinde ikinci sınıftayım. Ayrıca şu anda işsizim. Gitmek istediğim yolu biliyorum ve ne olursa olsun bu yolu takip etmeye kararlıyım ama bu kolay olmadı ve bazen sanki parçalanacakmışım gibi geliyor. 5 yıl önce üniversiteye kaydoldum, tam da covid olduğu sırada, o sırada ben, annem ve kız kardeşim yeni bir şehre taşındık, bu yüzden hem taşınma süreci hem de covid+üni biraz zordu ama notlarım hala harikaydı. Maalesef kıştan sonra ruh sağlığımla birlikte sağlığım da tamamen bozuldu. Uzmanlarıma göre atopik egzamanın en kronik ve şiddetli aşamasındayım. Aile hekimi bulup tedavimin başlaması yaklaşık 2 yılımızı aldı. Hem durum, hem de tedavi, fiziksel ve zihinsel olarak çok yorucuydu ve o kadar derin bir depresyona girdim ki, bunu tarif edemem, sonuç olarak (bazen kendi kendime uyguladığım) izolasyon da birikti. Notlarım feci şekilde düştü. Daha da kötüsü, babam emekli olup yanımıza taşınmıştı.

Babam hayatımızdan tamamen yok oldu, ben ona hâlâ yabancıyım, o da öyle. Taşındığından beri herkese sözlü tacizde bulunuyor, boğucu bir ortam yaratıyor, (kendisinin getirdiği) kişisel sorunları hakkında ağlıyor ve acısını bizden çıkarıyor, anneme şiddet uygulamakla tehdit ediyor ya da bizi terk edip sokakta aç bırakmakla tehdit ediyor. Burada biraz bağlamsal olarak anlatayım, kendisi sahte bir ülkede çok prestijli bir pozisyondan emekli bir inşaat mühendisi, hayattaki motosikleti "Çocuklar okusa da okumasa da sonsuza kadar para sağlarım, onların sorunlarıyla beni rahatsız etmeyin". Tamam. Ayrıca şunu da belirtmekte fayda var ki onun 3 erkek kardeşi ve bir kız kardeşi var, 4 hane işsiz, tüm bu aileleri kendisi finanse ediyor, hayatlarında bir gün bile çalışmamışlar, ondan ayrılamazlar, kuzenlerim hakkında benden daha fazlasını biliyor. (Düğünlerini, evlerini, eğitimlerini, adını ne olursa olsun o ödüyor)

Anlaşma şuydu ki ben ve kız kardeşim evde yaşarken rahatça üniversiteye gidebileceğiz. Ama taşındığı an gerçeklik farklı görünüyor "ne zaman işin bitecek? Ne zaman işin bitecek? Hepiniz zavallı, tembel ve işe yaramaz başarısızlıklarsınız, ders çalışmayın bile".

Bu süre zarfında bir yıl boyunca metotreksat kullandım (sanırım kemo’nun ağızdan alınan bir şekli), çok kötü yan etkiler. (Sürekli mide bulantısı, uyuşukluk ve biraz saç dökülmesi), sonra JAK inhibitörlerine (bağışıklık baskılayıcı) geçtim ve bu süre zarfında toparlanmak için elimden geleni yaptım. Bir buçuk yıl sürdü ama tüm zorluklara rağmen başardım! (Hatta yaz kursları için kendi cebimden para biriktirdim). Notlarım artık o kadar arttı ki önümüzdeki dönemde CS’ye geçeceğim ve sonunda diplomama devam edeceğim. İşlerin sorunsuz ilerlemesini sağlamak için ekstra adımlar attım, Ontario’da OSAP’ımız (kredi + Hibe) var, bu yüzden üniversitemin mali yardım ofisinin tavsiyesi olarak hastalığımla ilgili öğrenci engellilik doğrulama forumunu imzaladım, Doktor da forumu imzaladı ve onaylandı. Üniversite bana son 4 yılda kaybettiğim zamanın acısıyla başa çıkmama + doğru başa çıkma mekanizması üzerinde çalışmama / hayata ayak uydurmak için sağlıklı alışkanlıklar geliştirmeme yardımcı olmak için terapi danışmanlığı veriyor. Her gün enjeksiyon yaptırmıyorum ve sonunda durumum iyileşmeye bile başlıyor.

Sanki cehennemden sürünerek çıkmışım gibi… Ama hala sıkışıp kaldım… Babam evde yaşamayı dayanılmaz hale getirdi. Ona bağlı olduğumuzu bildiğinden, bizi terk etme tehdidiyle mali açıdan manipüle ediyor. Ona bağımlı olmak istemiyorum. Bundan çarpık bir zevk alıyor (kendisini PATRON olarak görüyor, sonuçta o bir subaydı). Özellikle ağabeylerinden birinin maddi durumuyla dalga geçmesi, hayatındaki birikiminin yarısını ağabeylerinden birine emanet etmesi ve aynı ağabeyin ona ihanet etmesi nedeniyle bu hale geldi. Şimdi sürekli şöyle "ne yazık ki hepiniz parasız kalacaksınız çünkü oğlum işe yaramaz, işi yok ve hâlâ üniversitede". 4 AİLEYİ BESLİYORSUNUZ, TÜM FATURALARINI ÖDÜYORSUNUZ, ONLARLA YATIRIM YAPIYORSUNUZ, TÜM VARLIKLARINIZ ÜZERİNDE KONTROL VAR, velet olabilirim ve hakkım olduğunu söyleyebilirim, çağdaşlarınızın oğulları her hafta yeni araba satın almakla meşguller (ki bu doğru aslında! İnşaat mühendisi memur oğulları zengin çocukları oldukları için çalışmıyorlar) Bunların hiçbirini istemiyorum. Sadece eğitimime huzur içinde devam edebilmek, fiziksel ve zihinsel olarak iyileşebilmek istiyorum. 4 yıldır tek bir arkadaş bile edinemedim.

Neyi daha iyi yapabilirdim diye sürekli kendimi eleştiriyor, kendi eksikliklerimi inceliyorum ama bu noktada bu beni canlı canlı yiyor. Zaten yeterince şey yaşadım ve Jack’in yaptığından utanmıyorum, başka biri olsa pes eder ve okulu bırakırdı ya da daha kötüsü olurdu.

Yakında 6 aylığına şehir dışına taşınacak ve işte planım: 1. CS eğitimini ilerletin 2. Oyun geliştirme projelerimi başlatın 3. Üniversitede yarı zamanlı bir işe başvurun, sağlığım artık bunun için yeterince iyi. 4. Bunu ev yerine kampüste yaşamak için kullanın. 5. Babamla iletişimi kes, ona yüksek lisans ve staj yapmayla ilgili bir hikaye anlatacağım, böylece en azından ana dalımı huzur içinde bitirebilirim. 6. Sosyal medyayı kesin, şiddetli anksiyetesi ve depresyonu olan bir kişi için sosyal medya o kadar zehirli bir tuzaktır ki, bir kaçınma ve erteleme aracı olarak günün saatlerini çalabilir. 7. Önümüzdeki 2 ay içinde ehliyetim için çalışın 8. Egzersiz yapın! Forma girmem lazım, üniversitenin spor salonunu kullanacağım. 9. Bir kulübe dahil olun

Ama benim için sorun şu ki, tüm bunları yapmak için 6 ay biraz dar görünüyor. Ve sonra şunun uyanıkken farkına varılması gelir: "aman tanrım 25 yaşındayım ve üniversiteye ancak şimdi ayak basabiliyorum, son 5 yıldır neredeydim?". Terapi, en sevdiğim kitapçıya + kahve dükkanına her gün akşam yürüyüşleri yapmak gibi başa çıkmanın yollarını bulmamda bana yardımcı oldu, ancak kaybettiğim zamanın acı dalgalanmalarını hala aşamıyorum. CS’ye devam etmek istiyorum, oyun geliştiricisi olmak istiyorum, bu benim hayalim. Şu ana kadar işsizdim ve geride kaldım. Artık en ufak aksiliklere karşı kendimi çok hassas hissediyorum. Neden hala ne yapacağımı bilmiyormuşum gibi hissediyorum?

Neden hala umutsuz hissediyorum? Bu kadar çok yazdığım için üzgünüm ama yine de kendimi kaybolmuş hissediyorum. Ve bu düşünceler beni yiyip bitiriyor, sanat, hangi filmi izleyeceğim, tasarım açısından ilginç bulduğum son oyunun hangisi olduğu gibi başka şeyler düşünürdüm. Şimdi tek düşündüğüm senaryom, boynumdaki ilmiğin babam olması.

Annem beni tam olarak destekliyor, kişisel başarısızlıklarıma rağmen hiçbir şekilde hatalı olmadığımı düşünüyor. Kız kardeşim bu yıl CS’den mezun oluyor, onunla çok gurur duyuyorum♥️, o da arkamı kolluyor. Ama yine de annemin bu adamla evli kalmasının tek sebebinin çocuklarının maddi koşullarının iyi olmasını sağlamak olması beni üzüyor. (Sağlığı için endişeleniyorum, 25 yıldır bunun yükünü o çekiyor). Keşke daha erken mezun olabilseydim, beni üzen de bu…

(Ek açıklama, babam hastalığım hakkında hiçbir şey bilmiyor ve üniversitemin parasını ödemiyor çünkü okul ücretimi karşılayan OSAP’ım var, ayrıca 4. sınıfta olduğumu düşünüyor hahaha)