Kaybolmuş hissetmekten bıktım

Bu yüzden kariyer açısından hayatımda ne yapmak istediÄŸimi bilmediÄŸim için zor zamanlar geçiriyorum. Ruh saÄŸlığı ve sosyal hizmet alanında bir çalışma arkadaşım var. Yapmak istediÄŸim bu deÄŸil. Bir süredir hemÅŸirelik yapmayı düşünüyorum ve önkoÅŸulları yapıyorum. HemÅŸirelik çok geniÅŸ bir alan ve alınacak çok sayıda uzmanlık, program ve yol var. Bir süre acil serviste çalışabilir, sonra okul hemÅŸiresi veya estetik uzmanı olmaya baÅŸlayabilirim. Ama son zamanlarda kendimden şüphe etmeye baÅŸladım. Dayanıklılığım var ama aynı zamanda maaÅŸ çeki veya kariyer için akıl saÄŸlığımı da feda etmek istemiyorum. Yolun çocuk oyuncağı olmadığını anlıyorum, ancak internette tükenmiÅŸlik hemÅŸirelerini duymak saÄŸlık hizmetine girmeyi sorgulamama neden oluyor. Ve hemÅŸirelerin yüzde 30-40’ının 5 yıl içinde mesleÄŸi bıraktığını biliyoruz. Korkunç. Bunun dışında ne yapacağımı ÅŸaşırdım. 23 yaşındayım, yani hala gencim ve bunu çözmeye çalışıyorum. Ancak bir yol seçme konusunda hala çok fazla baskı var. Ben çok çalışıyorum ve net bir hedef ve yön olduÄŸunda baÅŸarılı oluyorum. Åžu anda kendimi kaybeden biri gibi hissediyorum.

Hem beynimle hem de ellerimle çalışmayı seviyorum. Hem el işçiliği hem de resepsiyonist olarak çalıştım. Bütün gün masaya zincirlenmekten nefret ediyordum ama birlikte çalıştığım insanları seviyordum. Dikiş dikmeyi ve sanatı, aktif olmayı ve insanlarla konuşmayı seviyorum. BT veya satış için yaratılmadım. Sadece mutlu olmak ve finansal istikrara sahip olmak istiyorum.