Yoğun nüfuslu bölgelerden çıkarıldığımda ağlamaya başlıyorum.

Selamlar. Ben on dokuz yaşında bir Agender insanıyım. Tüm hayatım boyunca Manhattan’da yaÅŸadım ve gerçekten ayrılma arzum yok.

Kırsal/banliyö bölgelerine götürüldüğümde genç olduğumdan beri ağlamaya başladım. Onlardan gerçekten nefret ettiren, çok sıkıcı ve yalnız hissediyorlar ve orada olsam, var olduklarını biliyorum çünkü var olduklarını biliyorum. Şimdi bir yetişkin olduğum için bile oradayken ağlamaya veya paniklemeye başlıyorum.

Bu aslında o kadar büyük bir sorun değil. Ben gerçekten şehirlerden ve kentsel yaşamdan hoşlanan biriyim. Buradaki kültürün ve buradaki tüm insanlar ve yapılacak ve görülecek tüm ilginç şeylerden hoşlanıyorum. Araç olmadan dolaşabilmekten ve insanların benim hakkımda ne düşündükleri konusunda endişelenememekten zevk alıyorum (ayrıca aşırı transfobi eksikliği iyidir). Kırsal alanlardan korkmasam bile, hala şehri terk etmek istemezdim.

İlginç, üniversite için şehri terk eden liseden tüm arkadaşlarım oldukça üzücü/pişman görünüyor, hatta bırakan/transfer edilen birkaç kişiyi bile tanıyorum. Sanırım neyse ki ben bariz nedenlerle New York dışındaki kolejlere başvuramadım.

Sanırım dünyanın küçük bir kısmını terk edersem kontrolsüz bir ÅŸekilde üzgün olacağımı düşünüyorum. Bu gerçekten bir sorun deÄŸil, sadece … pek çok insanın anladığı bir ÅŸey deÄŸil. Ben spektrumda olmaktan baÅŸka bir kiÅŸisel tuhaflık.

Genel olarak doğayı genellikle sevmiyorum. Bazen Holy Terra/Croissant/Ravnica gibi gezegen geniş bir şehirde yaşamak ya da yeryüzündeki tüm yaşamın makinelerle değiştirilmesini istiyorum. Doğa bana çok ölümcül ve yabancı görünüyor.

Bunlardan herhangi birine varan var mı? Ya da sadece bu konuda herhangi bir düşüncesi, görüşü veya tavsiyesi var mı? Yorumlarda ne thīnk duyduğunuzu duymak isterim.