Ülkeleri aşk için taşıdı. Şimdi işsiz, kayboldu ve nasıl başlayacağından emin değil.

Herkese selam,

Ben 28 yaşında bir kadınım, aslen Hindistan’dan, ÅŸimdi Hollanda’da yaşıyor. Birkaç yıl önce, yeni bir ülkede hayatımı ve kariyerimi yeniden inÅŸa edeceÄŸimi umarak aÅŸk için buraya taşındım. Ä°stikrarlı bir iÅŸ, aile desteÄŸi ve hemen hemen her ÅŸeyi tanıdık.

EY gibi ÅŸirketlerde staj yaptığım halde kariyerime baÅŸladığım yer olduÄŸu için Hollanda’da pazarlamada daha önce iki rolüm var. Ama son iÅŸim beni tamamen kırdı. Tıbbi olarak imzalandım çünkü stres o kadar yoÄŸundu ki yüzüm tam anlamıyla ÅŸiÅŸti. 40 saatlik bir sözleÅŸme için 70 saat çalışıyordum, sürekli çığlık attı, küçüldü ve izole edildi. Komik kısım, iÅŸimi bu tarihe kadar deÄŸiÅŸtirmeden kullanıyorlar. Sekiz erkeÄŸin bir takımında (iyi ÅŸirket) tek kadındım ve hiç bu kadar küçük, çok görünmez ya da korumasız hissetmedim. Patronum, kurumsal doktor beni tamamen imzalayana kadar herhangi bir sorunum olduÄŸuna inanmayı reddetti. Bu rolü zihinsel ve fiziksel olarak tamamen boÅŸalttım.

O zamandan beri ayaklarıma geri dönemedim ve bir yıl oldu. Sonsuzca başvurdum, serbest çalışmayı denedim, entegrasyon programlarına katıldım, dili öğrenmeye başladım, ama hiçbir şey inmedi. Reddetme, sessizlik, bekleme, hepsi bana yontuldu. Şimdi masamın önünde oturmak bile beni çok endişelendiriyor. Tanrı, dürüstçe buraya göndermek için nasıl güven oluşturacağımı biliyor.

Çoğu gün zaten bitkin uyanıyorum. Her şeyi düşünüyorum. Sık sık ağlıyorum. Bir utanç ve korku döngüsüne sıkışmış hissediyorum. Asla yeniden başlayamayacağımdan korkuyorum, bir şekilde başarısız oldu. Arkadaşım olmamasına yardımcı olmuyor ve eşim oradayken, aynı zamanda çok şeyden geçiyor, bu yüzden aramızdaki iletişim şu anda en iyisi değil. Ailesi, beni başarısız gördüklerini ve yaşam hayallerimde hiç düşünmediğim bir ev hanımı olduğumu gördükleri için beni gerçekten kabul etmiyor.

Eskiden hırslıydım. Planlarım vardı. Bir ses. Buraya gelene kadar çok başarılı bir başlangıç yaptım. Şimdi sadece o versiyonumun hayaleti gibi hissediyorum. Yakında inburgerleme sınavlarımı nitelendirmeliyim ve tüm hayatım boyunca her zaman bir inek olmama rağmen, şimdi endişe duyuyorum ve sadece kitaplarla otururken dikkatim dağılıyorum.

Buradaki herkes 20’li yaÅŸların sonlarında gerçekten bitirmek zorunda kaldı mı? Yeni bir ülkede, toksik bir iÅŸ tarafından kırıldıktan ve her ÅŸey ellerinizden kayıyormuÅŸ gibi mi hissediyorsunuz?

Nasıl tekrar başlıyorsun?

Herhangi bir tavsiye ya da sadece yalnız olmadığımı bilmek şu anda çok şey ifade eder.

Teşekkür ederim.