Tam dolu hayatı nasıl yaşamayacağımı bilmiyorum.

Ben 25 yaşında bir adamım. Hamburger bistroda aşçı olarak çalışıyorum. Hayatım tatmin edici olmadığı için berbat.
Geride hissediyorum – hala bir çocuk gibi hissediyorum çünkü çok fazla deÄŸiÅŸmedi. Almak çok kolay "bağımlı" Ä°nternette gezinmek ve hayatımı bir ekranın önünde boÅŸa harcamak için, çünkü gerçeklik yeterince ödüllendirici deÄŸil …
Boş hissediyorum çünkü gerçek bir ilgim yok ve var olmaya çalışırken gerçeklik boş hissediyor. Bu yüzden çevrimiçi dünyaya girmek daha kolay.

Eski hayatımı özlüyorum çünkü tatmin edici hissettim ve bu kederi önemli ve anlamlı buluyorum – çünkü bir ÅŸeyi özlediÄŸinizde, bunu istediÄŸiniz anlamına geliyor. Ve ne istediÄŸimi biliyorsam, bu sadece o noktaya ulaÅŸmaya ve geçmiÅŸ hayatımın bu yönlerini günümüze getirmeye çalışmak meselesi.
Ama nasıl olduÄŸunu gerçekten bilmiyorum. Ya da bunu yapmanın imkansız olduÄŸunu düşünüyorum …

Lisedeyken hayatı özlüyorum. Grafik tasarım programında bir sanat lisesinde okudum. ÇoÄŸu zaman çiziyor ve yaratıyorduk, ama en çok özlediÄŸim ÅŸeyler yaÅŸadığım deneyimler. Ä°nsanları özlüyorum – bu büyük. Eski sevgilimi özledim.

Okulla doÄŸaya geziler çizmeye devam ediyorduk ve onları çok özledim, çünkü orada gerçekten canlı hissettim – ormanda, temiz havada …
Ama hepsi hoÅŸ deÄŸildi. ÇoÄŸu zaman okulda bir sahtekâr gibi hissettim. Ait olmadığımı hissettim – herkes doÄŸası gereÄŸi bir sanatçıymış gibi, boÅŸ zamanlarında çizerken, ben sadece olabilir Çiz ve yaratıcı bir düşünce tarzı vardı, ama baÅŸka bir ÅŸey yok. Yaratmak için gerçek bir istek yok.

Okuldan sonra, baÅŸka ne olduÄŸunu görmek için – yaratıcılıktan – hepsinden dinlenmek istedim. Bazı yarı zamanlı iÅŸler arasında geçiÅŸ yaptım ve sonunda gastronomi için yerleÅŸtim. Orada gerçek bir tatmin bulamasam da, bunu yapabildim, bu yüzden sıkıştı.

Åžimdiye kadar hızlı ileri: Ä°ÅŸimi sevmiyorum. Hepsi aynı – aynı insanlarla çalışmak, uzun saatler çalışmak, sadece gerçek bir hayatım yokmuÅŸ gibi hissediyor ve sürekli iÅŸyerimde sınırlıyım.
Bu yerde kalırsam her zaman sıkışıp kaldım ve geride kaldım. Gerçekten yaÅŸamak için dışarı çıkmam gerektiÄŸi gibi içimdeki bu his var – ama sanırım nereye gideceÄŸimi bilmiyorum.

Aklımda sürekli olan şey, çizimi sevmeyi seven ancak zihinsel bloklar ve engeller, disiplin eksikliği ve çok fazla iç bok nedeniyle yapamayan yaratıcı bir insan olduğumdur. Ama artık bunun doğru olup olmadığını gerçekten bilmiyorum.
Çünkü bence zevk aldığım ÅŸey çiziyordu doÄŸadaKeyif aldım yapı doÄŸada. Zevk aldım yaÅŸamak yaratmak yerine. Ama bilmiyorum … Hala birisinin yaratmayı amaçladığına inanmak istiyorum, çünkü ilginç bulduÄŸum ÅŸeyleri düşünmek ve görsel olarak ilginç görüneceklerini ve falan falan hakkında düşünmek için çok zaman harcıyorum.

Mevcut ve dikkatli olmak doÄŸru hissettiriyor – tatmin edici geliyor – ama bu durumda devam edemem çünkü gerçeklik yeterince ödüllendirici deÄŸil.
Doğa gezilerinde, hiç bulunmadığım yerlere yalnız kalsaydım, boş hisseder çünkü yalnız olurdum.
Sanırım insanlar – arkadaÅŸlar – lisede o zamanlarda ödüllerdi ve ÅŸimdi buna sahip deÄŸilim.
Ne yapacağımı bilmiyorum …