Sonunda beni kimin acı çektiğini fark ettim… ve bendim.

Hayattaki birçok şeyin zevkini kaybettim. Video oyunları oynayan oturma odasındaki gece geç saatlerde aynı şeyi vurmadı. Aileniz ve arkadaşlarınızla uzun telefon görüşmeleri boş hissetti. Dışarıdan iyiydim ama içeride, içi boş hissettim. İnsanların benim için en iyi olduğuna inandıklarını takip ediyordum, ama tüm enerjimi boşalttı. Artık devam edemedim. Değiştirmek istedim ama bir şey beni durduruyordu.

Daha sonra olanlar size çok büyük görünmeyebilir, ama benim için her şeyi değiştirdi. Rastgele bir gün, aşılamayan kitabı okuyordum ve tüm noktaları birbirine bağlayan bir şey fark ettim. Tüm bu son olayların kökenini ve daha fazlasını anlayabiliyordum – onlara neden olanın kim olduğunu anladım.

Hepimizin yaşadığımız dünyaya arzu ve güvensizliklerimizi yansıttığını fark ettim. Yaşamayı unuttuğumuz olumlu ve olumsuz deneyimlere o kadar çok yapışıyoruz. Birisi beni reddederse ve bu reddedilme hissini bastırmaya çalışırsam, bu enerji ortadan kalkmayacak- kalbimin içinde kalacak ve bana reddetmeyi biraz hatırlatan herhangi bir dış durum aynı duyguyu tetikleyecektir.

Aynı şey olumlu deneyimler için de olur. Kendimizi onlara bağlama eğilimindeyiz ve kaybolduğunda acı çekiyoruz. Şimdi, kaç bastırılmış yaşam durumunu biriktirdiğinizi hayal edin. Acı çekmememiz gerektiğini düşünmek sanrısal. Bu yüzden Buda, hayatın tamamen acı çekmekle ilgili olduğunu söyledi (tam kelimelerle değil).

Bu yüzden, neredeyse her gün kendimle yüzleşmek için günlüğe kaydediyorum ve kendilerini bulmalarına yardımcı olmak için insanlara yolculuğumu paylaşıyorum.

Hayatımın sahipliğini almazsam kimse beni kurtarmayacak. Bu yüzden iç huzuru bulmaya daha fazla odaklanmaya karar verdim. Artık yüzeysel arzular arayan dairelerde koşmak yok. Şeytanla yüzleşmenin zamanı geldi