Sıkışmış ve sefil hissedin.

28 yaşındayım, iÅŸsiz, yalnız ve clueless. Liverpool, Ä°ngiltere’de yaşıyor.

Evlendikten bir hafta sonra yarı zamanlı bir ofis işinden gitmesine izin verdim. O zamandan beri 5 ay geçti ve kendimi kayıp, sıkışmış, depresyonda ve dürüstçe gerçekten yorgun hissediyorum.

Bir aile tarafından iÅŸletilen güneÅŸ panel ÅŸirketi için çalıştım, iÅŸ sadece 13phr, haftada 3 gün ve evimizden 10 dakika uzaklıkta olduÄŸu için rahattı. Bununla ilgili diÄŸer her ÅŸey stresli, toksik ve aile üyeleriyle her hareketimizi izleyen ve daha sonra bizim hakkımızda iÅŸten sonra ‘aile’ görüşmeleri yaparak ve her gün yeni fikirler bulma konusunda gerçekten dağınıktı.

Çalışmaktan nefret ediyorum. Tembel olduğum için değil, ama hayatımın çoğunu benim için anlamsız bir şey yaparak geçirme fikriyle başa çıkamıyorum. Tam zamanlı iş imkansız hissediyor. Her gün kalkamam ve hiçbir şey ifade etmediği bir yere gitmenin iyi olduğunu, orada evden daha fazla zaman harcamam gibi davranamıyorum. Fırçalamayı denedim, ama gerçekten kafamla uğraşıyor. O kadar kötüleşiyor ki intihar hissetmemi sağlıyor. Hiç hırslı olmadım ve hayatımı başka birini zenginleştirmeyi hayal etmiyorum.

Ayrıca işlerde mücadele ediyorum, genellikle endişeliyim ve insanlarla geçinmeyi veya insanlarla konuşmayı zor buluyorum. Ben tek bir çocuğum ve her zaman yalnız kaldım, bu yüzden kendi başıma çok daha kolay çalışıyorum ama bir şekilde geçinebileceğim birine sahip olmak güzel olurdu.

İş arayanın ödeneği hakkına sahip değilim çünkü yeterince ulusal sigorta ödemedim (1,2 bin £ kazanıyordum), ancak hayatlarında bir gün hiç çalışmayan herkes her faydayı iddia edebilir. Para için bile istemedim, sadece iş bulmak veya ekstra eğitim almak için biraz yardım istedim.

Sürmüyoruz, bir saatlik sürüş için 35 £ karşılayamayız, bir araba karşılayamayız ve mevcut bir sürüş eğitmeni bile bulamıyoruz. Bu, otobüslere bağımlı olduğumuz için iş aramasını daha da zorlaştırır.

Hobilerim var, okumayı, oyun oynamayı, hayvanları ve seyahat etmeyi seviyorum, ancak hiçbiri hakkında bir iÅŸe veya kariyere dönüştürecek kadar tutkulu deÄŸilim. Bu yüzden sadece sıkıştım. Her gün Limbo’daymışım gibi geliyor. Evde sessizce oturuyorum, kafamdaki dairelerde okuma ve gidiyorum. Motivasyonum yok, düzgün uyumam ve sonunda hayal kırıklığından çoÄŸu gün aÄŸlıyorum. Belki yılda bir veya iki kez gördüğüm bir arkadaşım var ve kocam dışında, gerçekten görecek veya konuÅŸacak baÅŸka kimsem yok.

Ne yapacağımı bilmiyorum, sadece bizi boğan bir hayatta sıkışıp kaldığımızı hissediyorum. Hayatımı hiçbir şey yapmadan boşa harcadığımı, arkadaşlarıma sahip olmadığımı ve hayattan zevk alamadığımı hissediyorum. İstemediğim işler için başvuruyorum, bence yine de idare edebileceğim ve reddedilebileceğim. Yapabileceğim tek şey, iş dışında zevk aldığım şeyleri karşılayabilmek için tahammül edebileceğim bir iş bulmak olduğunu biliyorum, ama bunu bile bulamıyorum.

Sadece ne yapacağımı bilmiyorum, bu yıl yeni evliler olarak nasıl başlayacağımız gerekmiyordu, işimi kaybetmek tüm planlarımıza bir son verdim ve bu beni zihinsel olarak gerçekten kötü bir yere koydu.