Reklamda orta yaşlı

Reklam ruh kırıcıdır, son filtrelenmemiş duygunuzu zar zor hatırlayabildiğinizde insanları bir şeyler hissettirmeye çalışırsınız. Her ekranda, her kabinte, her işarette anlamsız çöpleri sıvıyorsunuz. İnsanlığa karşı çalışıyorsun. Ailen bu rolü aldığınız için tereddütle tebrik etti. AI infüzyonu "iş" geçilebilir sayılır. Hobilerinden para kazanmayan insanların şakası. Başarılı olduğuna inanıyorsun "öğütmek". İnsanları pazarlanabilir becerilere odaklanmaya çağırıyorsunuz. Sen bir çıkışsın. Bir parazit. Batık bir ayak tırnağı. Patronunuz her Pazartesi kovulma tehdidini sallıyor. Corpo-Speak’e adapte oldunuz. Yeni Lexus’u ayda bir büyük ödeyerek satın alıyorsunuz. Matcha latte’nizin fotoğraflarını Instagram’daki yeni şık kafeden sadece sadece fans bot hesaplarından 3 beğeni almak için paylaşıyorsunuz. İniş başlıyor ve bunu fark etmiyorsunuz …

Bir yıl içinde meslektaşınızda uygunsuz jestler yapmakla suçlanacaksınız. Söylenti, boktan işyerinizdeki orman yangını gibi yayılır, patronunuzun patronu sizi ve tanıdığınız herkesi sararken reklam oluşturmaktan başka bir şey yapmaz.

Bir ay geçer, bir zamanlar bir arkadaş olarak gördüğünüz kişiden kirli görünümleri taşıyamazsınız, herhangi bir etkileşimi yaşadığınız tek kişi, döner sandalyelerini yavaşça sizden uzaklaştırdı. Kayıp hissediyorsun. Acıklı ve değersizsin. Siz ebeveyninizin tek çocuğuysun. Cesur olmaya ve hedefler yapma sözü verdiniz. Ölüm döşemelerine yas tuttun. Ebeveyninizin mirasının tek kurtulansınız. Yine de reklamcılıkta çalışan söylentiler bir seks suçlusunuz. Instagram’da kaydırıyorsunuz, mezun olan sınıfınızdaki herkesi görünüşte mutlu ve başarılı yaşamlara götürüyorsunuz. Mikrodalganız sönüyor. Boş kilerinizde son Maruchan paketini yersiniz. Tekrar yatağa.

Yarım yıl geçiyor, en sevdiğiniz çocukluk tahılını yiyorsunuz. Daha basit zamanlar için özlem duyuyorsun. Bir çekici geri döndüğünü duyarsınız, arabanızın yeniden kullanıldığını görmek için pencereden dışarı bakarsınız. Goosebumps ile titriyorsunuz ve güne otobüs durağında beklemeye başlıyorsunuz. Mahalleniz eskisi gibi değil. Sokakta oynardın. Eskiden nasıl olduğunu hatırlatıyorsun. Sokaklar şimdi soğuk. Komşularınız, kendilerini gerçeklikten izole eden diğer orta yaşlı bekarlar. Otobüsünüz geldi. Tekrar çalışmak için.

Nefesinizi yakalamaya çalışırken işe gelirsiniz. Kool-Aid adamı gibi kapıdan cıvatalıyorsun. İş arkadaşlarınız size parlıyor, patronunuz konuşmaya başlıyor ama sadece ağzının hareket ettiğini görüyorsunuz. Son cümleyi duyuyorsun "eşyalarınızı toplayın, sözleşmeniz feshedildi". Göze çarpan durmuyor. Bir karton kutu ile ofisten ayrılırsınız. Kutuyu sokağa koyarsınız ve bir zamanlar hayatla uğraşan ıssız şehir merkezinin etrafında amaçsızca yürüyün. Demiryolunun üzerindeki köprünün üzerinde bir bakış açısı arıyorsunuz. Seninle konuşuyor. Bekaretinizi kaybettiğiniz yer burası ve en son aktif olduğunuzda, PE öğretmeninizin kızından kullanışlı bir şekilde alıyor. Köprünün tepesine çıkıyorsun. Kalbin vuruyor, merdivenlerden zar zor yaptın. Umutsuzluk, pişmanlık ve kızgınlıkla dolu. İnsanlık dışı bir çığlık atarsın. Kimse seni duymuyor. Kimse bilmeyecek. Görünmezsin. Kendinizi korkuluk üzerinde yapacaksın. Bir tren uzaktan yaklaşır, boynuzunu canlandırır. Sulu gözlerini sıkıca kapatıyorsun. Huffing, sümüklü ve kırmızı. Sevinç sıçramasını alıyorsun. İlk defa huzur içinde hissettiniz. Beklentisi yok. Baskı yok. Tüm bu yıllar boyunca özlem duyduğunuz mutluluktu. Dünya ile temas kurdunuz. Tren sizi kimliğinizden çıkarıyor. Sen doğa olan birisin. Sen özgürsün.