Reklamda orta yaşlı

Reklam ruh kırıcıdır, son filtrelenmemiÅŸ duygunuzu zar zor hatırlayabildiÄŸinizde insanları bir ÅŸeyler hissettirmeye çalışırsınız. Her ekranda, her kabinte, her iÅŸarette anlamsız çöpleri sıvıyorsunuz. Ä°nsanlığa karşı çalışıyorsun. Ailen bu rolü aldığınız için tereddütle tebrik etti. AI infüzyonu "iÅŸ" geçilebilir sayılır. Hobilerinden para kazanmayan insanların ÅŸakası. BaÅŸarılı olduÄŸuna inanıyorsun "öğütmek". Ä°nsanları pazarlanabilir becerilere odaklanmaya çağırıyorsunuz. Sen bir çıkışsın. Bir parazit. Batık bir ayak tırnağı. Patronunuz her Pazartesi kovulma tehdidini sallıyor. Corpo-Speak’e adapte oldunuz. Yeni Lexus’u ayda bir büyük ödeyerek satın alıyorsunuz. Matcha latte’nizin fotoÄŸraflarını Instagram’daki yeni şık kafeden sadece sadece fans bot hesaplarından 3 beÄŸeni almak için paylaşıyorsunuz. Ä°niÅŸ baÅŸlıyor ve bunu fark etmiyorsunuz …

Bir yıl içinde meslektaşınızda uygunsuz jestler yapmakla suçlanacaksınız. Söylenti, boktan işyerinizdeki orman yangını gibi yayılır, patronunuzun patronu sizi ve tanıdığınız herkesi sararken reklam oluşturmaktan başka bir şey yapmaz.

Bir ay geçer, bir zamanlar bir arkadaÅŸ olarak gördüğünüz kiÅŸiden kirli görünümleri taşıyamazsınız, herhangi bir etkileÅŸimi yaÅŸadığınız tek kiÅŸi, döner sandalyelerini yavaşça sizden uzaklaÅŸtırdı. Kayıp hissediyorsun. Acıklı ve deÄŸersizsin. Siz ebeveyninizin tek çocuÄŸuysun. Cesur olmaya ve hedefler yapma sözü verdiniz. Ölüm döşemelerine yas tuttun. Ebeveyninizin mirasının tek kurtulansınız. Yine de reklamcılıkta çalışan söylentiler bir seks suçlusunuz. Instagram’da kaydırıyorsunuz, mezun olan sınıfınızdaki herkesi görünüşte mutlu ve baÅŸarılı yaÅŸamlara götürüyorsunuz. Mikrodalganız sönüyor. BoÅŸ kilerinizde son Maruchan paketini yersiniz. Tekrar yataÄŸa.

Yarım yıl geçiyor, en sevdiğiniz çocukluk tahılını yiyorsunuz. Daha basit zamanlar için özlem duyuyorsun. Bir çekici geri döndüğünü duyarsınız, arabanızın yeniden kullanıldığını görmek için pencereden dışarı bakarsınız. Goosebumps ile titriyorsunuz ve güne otobüs durağında beklemeye başlıyorsunuz. Mahalleniz eskisi gibi değil. Sokakta oynardın. Eskiden nasıl olduğunu hatırlatıyorsun. Sokaklar şimdi soğuk. Komşularınız, kendilerini gerçeklikten izole eden diğer orta yaşlı bekarlar. Otobüsünüz geldi. Tekrar çalışmak için.

Nefesinizi yakalamaya çalışırken işe gelirsiniz. Kool-Aid adamı gibi kapıdan cıvatalıyorsun. İş arkadaşlarınız size parlıyor, patronunuz konuşmaya başlıyor ama sadece ağzının hareket ettiğini görüyorsunuz. Son cümleyi duyuyorsun "eşyalarınızı toplayın, sözleşmeniz feshedildi". Göze çarpan durmuyor. Bir karton kutu ile ofisten ayrılırsınız. Kutuyu sokağa koyarsınız ve bir zamanlar hayatla uğraşan ıssız şehir merkezinin etrafında amaçsızca yürüyün. Demiryolunun üzerindeki köprünün üzerinde bir bakış açısı arıyorsunuz. Seninle konuşuyor. Bekaretinizi kaybettiğiniz yer burası ve en son aktif olduğunuzda, PE öğretmeninizin kızından kullanışlı bir şekilde alıyor. Köprünün tepesine çıkıyorsun. Kalbin vuruyor, merdivenlerden zar zor yaptın. Umutsuzluk, pişmanlık ve kızgınlıkla dolu. İnsanlık dışı bir çığlık atarsın. Kimse seni duymuyor. Kimse bilmeyecek. Görünmezsin. Kendinizi korkuluk üzerinde yapacaksın. Bir tren uzaktan yaklaşır, boynuzunu canlandırır. Sulu gözlerini sıkıca kapatıyorsun. Huffing, sümüklü ve kırmızı. Sevinç sıçramasını alıyorsun. İlk defa huzur içinde hissettiniz. Beklentisi yok. Baskı yok. Tüm bu yıllar boyunca özlem duyduğunuz mutluluktu. Dünya ile temas kurdunuz. Tren sizi kimliğinizden çıkarıyor. Sen doğa olan birisin. Sen özgürsün.