Otizm ve DEHB olan 26 yaşındaki kadın, işlev görebilmemin tek yolu beni neredeyse öldüren bir ilaç. Buradan nereye gideceğim?

Ocak ayında 27 yaşına giriyorum ve hayatımda sadece bir yarı zamanlı iÅŸ yaptım. Ben bir yetiÅŸkin olana kadar kabarcık sargısına sarılmış (mecazi olarak) olan tek bir çocuÄŸum, çünkü ılımlı bakım ihtiyaçlarım var. 20’li yaÅŸlarımın çoÄŸunu üniversitede geçirdim, ciddi ÅŸekilde küfürlü iliÅŸkilerden kaçmaya çalıştım (ve yönetmeyi) ve görünüşte sonsuz bir otistik tükenmiÅŸlik döngüsünde. Lisans derecem sırasında, hayatı deÄŸiÅŸtiren DEHB’m için konserta reçete edildim. Beni neredeyse iki kez öldürene kadar, yani artık sahip olamadım.

Yakında efendilerime baÅŸlayacağım, ama çok yönsüz hissediyorum ve endiÅŸeleniyorum, yaÅŸlanacağım ve zamanımı nasıl geçirdiÄŸim hakkında çok piÅŸmanlık duyacağım. Derecelerim, sizin için deneyim/ekstra eÄŸitim için çok fazla paranız olmadığı sürece (en azından – Ä°ngiltere’de – Ä°ngiltere’de) girmesi çok zor olan oldukça niÅŸ alanlarda olacak/olacak. Bunu o zaman fark etmedim, aksi takdirde muhtemelen daha fazlasını seçerdim "mantıklı" Dürüst olursam – BA’m arkeolojide ve annem Viking çalışmalarında olacak.

Åžu anda ekimimiz olan eÅŸimle yaşıyorum ve günlerim evi korumaktan ve zamanım için yararlı bir ÅŸey * yapmama izin vermek için beynim/vücudumla yalvarmaktan oluÅŸuyor. Her zaman oyunlar için bir konsept sanatçısı olma hayalim oldu, ama çizmeyi sevmeye raÄŸmen beynim portföyümü geliÅŸtirecek kadar uzun odaklanmama izin vermeyecek. Artstation’m modası geçmiÅŸ ve sosyal medya için çok sayıda bitmemiÅŸ kavram, parça ve video fikirlerim var.

Partnerim, ev hanımı olmak ve boÅŸ zamanımı zevk aldığım ÅŸeylere odaklanmak için kullanmam için çok mutlu olduÄŸunu ifade etti, ancak bu benim için yeterince tatmin edici hissetmiyor, özellikle de DEHB’nin varlığım üzerinde ne kadar tutun

Haftada iki kez terapideyim ve üç yıldan fazla bir süredir, semptomlarımı ve zihniyetimi yönetmek için elimden gelen her şeyi deniyorum, ama her şey çok ağır geliyor ve çok kaybolmuş hissediyorum. Arkadaşlarım kendi hayatlarıyla ülkenin farklı uçlarında, bu yüzden çok sık gördüğüm pek çok insanım yok ve bölgem yeni insanlarla tanışmak için korkunç

Birçok insanın yaşım boyunca anılan her şey olmadığını biliyorum, ama etrafımdaki herkes üzerinde böyle bir tahliye gibi hissediyorum. Keşke sadece herhangi bir iş (catering/perakende/vb.) Alma kapasitesine sahip olsaydım ama ihtiyaçlarıma ve sınırlarıma dikkat etmeliyim. Risklere rağmen konseraya geri dönmeyi düşündüğüm bir noktadayım, sadece beynimi kullanabilir ve hayatta bir şeyler başarabilirim

Tüm bunlar sormak için, kariyer için neler yapabileceğimi bilen var mı? İhtiyaçlarımın çok spesifik olduğunu hissediyorum, daraltmayı zorlaştırıyor

ETA – Ayrıca beni sürekli fiziksel olarak bitkin bırakan fiziksel bir sakatlığım var, bu da aptalca görüldüğümde/miras yönüne/arkeolojiye gitmeye çalışıyorum