Normal bir iş günü… ta ki öyle olmayana kadar

Bugün iş her zamanki kaostu. E-postalar patlıyor, müşteriler bir şeyler istiyor ve kahvem benden çok çabuk vazgeçiyor. Sadece hayatta kalmaya çalışıyordum, anlıyor musun? Sonra aniden patronum beni ofisine çağırdı. Anında panik. Beynim zaten istifa notumu, mazeretimi ve başka bir ülkeye kaçış planımı yazıyor. Ciddi bir yüzle bana bakıyor ve şöyle diyor: Konuşmamız lazım.

Harika. Bu cümleyi seviyorum. Hiç de korkutucu değil. Ama sonra bana son zamanlarda bu karışıklığı nasıl hallettiğimi fark ettiklerini söyledi; sorunları çözüyor, insanlara sorulmadan yardım ediyor, kısacası buranın çökmesini engelliyor. Ve aynen böyle… bana daha iyi bir pozisyon teklif ediyor. Daha fazla sorumluluk (yay?), daha fazla para (yay) ve işin eğlenceli kısmı… odadaki herkes nefes almayı bıraktı. Yemin ederim kıskançlığın cam gibi yere çarptığını duydum. Sakin görünmeye çalışarak dışarı çıktım ama içimde sanki piyangoyu kazanmışım gibi kutlama yapıyordum. Bana şunu hatırlattı: Görünmez hissetsen bile, birileri sana dikkat ediyor olabilir.

İyi şeyler sessizce gerçekleşir. Bazen rastgele bir Salı günü.