Kasım 1, 2025
Neden bazı insanlar büyüme ihtiyacı hissederken diğerleri “iyi durumda” kalmayı tercih ediyor?
Neden bazı insanlar gelişmeye ve öğrenmeye devam etme (ya da muhtemelen bu toplulukta olduğu gibi kendilerini geliştirme) yönünde içsel bir dürtüye sahipken diğerleri böyle bir dürtüye sahip değil?
Bunun iç gözlem ve kendini yansıtma cesaretiyle bir ilgisi var mı? Veya kendinize doğru soruları sorarak veya günlük hayattan/işten ve rutinden biraz uzaklaşarak mı?
Son zamanlarda, neden dinginlik anlarının kendimizi ve düşüncelerimizi farklı şekilde dinlememize neden olduğunu (ve olmak istediğimiz yerde olmadığımızı anladığımızda ne olacağını) merak ediyordum.
Cevaplardan veya gerekli olabilecek değişikliklerden korkuyor muyuz? Basit soruların (bazen rahatsız edici) bir kapıyı açabileceğine inanıyorum…
Bu da beni “iyi hissetmenin” yeterli olup olmadığını merak etmeye yöneltiyor.
“Hayatım yolunda ve bunda sorun yok. Daha fazla araştırmaya, geliştirmeye, sorgulamaya veya iğneyi bir milimetre hareket ettirmekle ilgili herhangi bir şey yapmaya gerek yok” diyen o kadar çok insan tanıyorum ki.
Yine de tüm insanların gizlice daha çok amaç gibi hissettiren bir şey aradığını düşünüyorum. “Hayat güzel”den “Kendimi tatmin olmuş hissediyorum”a geçmek için ne gerekir?
Sonuçta değişim isteğinin bu sorular üzerinde düşünecek zihinsel alanı yaratmakla ilgili olduğunu düşünüyorum. Bir görevden diğerine koşarken amacı keşfedemeyeceğimize inanıyorum
Peki neden bazı insanlar değişmek isterken diğerleri istemiyor ve yolculuğunuzda motivasyonunuzu korumak için ipuçlarınız ve tekniklerinizden bazıları nelerdir? Okuma? İç gözlem mi? Günlük tutmak mı?
Teşekkürler!! 🙂
Etiketler:
1 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
It all comes down to where and how you were raised, what you truly learnt in school/college, who you hang out with, what your community looked like/valued and what you learn from that community based on your self observation, what they reinforced in you (education, hard work, prayers, marriage…) …
All of our passions and drive stem from those on top of your own intelligence and curiosity. Eventually, you will become your own person or the version that your parents or others wanted you to be while hidden your true self. Some people are followers, others are leaders and some are in between.
At some points, whether you are 18, 24, 30, 35 or 40, you will stop ✋🏾 and wonder yourself (if you do have a consciousness) if you were a failure/success and if you need to grow up or improve things by changing the way you react to thing or changing your ambitions/passions or career paths for your “newfound you/love). You can be motivated internally or externally (friends or family or acquaintances or strangers or a bad event).
But, some people were raised to not have any directions in life, and they just got comfortable doing the bare minimum and being ok with that otherwise (although they have the potential to be more and do more), while others who were in the same situation decided that it was up to them to find their true paths/calling regardless of everything.
Now, on the other hand, while others had everything to their advantage and were truly guided by their family to make the right choices and they either did or messed up those chances.
Be ok being by yourself, don’t expect any validation from anyone, don’t expect others to be loving you or doing everything for you, don’t expect to be married and have kids in your 20s with anyone. Instead, look for your own independence, growth, and freedom (study and work simultaneously) until you are financially stable on your own. Put your needs first and make sure to create a condition where you won’t be afraid to stand alone and get out by protecting your own peace and mental health!
All I know is that regardless of everything, there are certains things that it will be too late to get/do, but you can always set the tons and change things for the better for your remaining years on earth.