Kendinizi sıkışmış, belirsizlik içinde asılı kalmış gibi hissettiğinizde kendinize ne söylersiniz?

Küçük bir hikaye: 23F mühendislik mezunuyum. Henüz üniversitedeyken bir iş buldum ama hâlâ katılma mektubunu almadım. Mezun olduğumdan bu yana yaklaşık 6 ay geçti ve ben ailemin evinde sessiz bir gölge haline gelirken sınıf arkadaşlarımın çoğu şu ya da bu işe girmiş gibi görünüyor (tamam bu biraz aşırıydı ama siz anladınız)

Dürüst olmak gerekirse aldığım işten hiçbir zaman pek memnun kalmadım. En azından bir süreliğine artık iş aramak zorunda kalmayacağım için çoğunlukla rahatladım.

Uzun lafın kısası, devlet işlerine ve yüksek öğrenime giriş sınavlarına hazırlanmaya başlamak zorunda kaldım çünkü evde hiçbir şey yapmadan oturamazdım. " üretken ". Bunlardan beklentilerim konusunda çok pragmatik davranıyorum çünkü insanlar bu sınavlara çok fazla zaman ve özveri harcıyor, ben ise yapacak başka bir şeyim olmadığı ve bu sınavlara girmek istemediğim için bunları yapmaya çalışıyorum. "işsiz".

Zamanla herkes benim koşullarımı unutmuş gibi görünüyor. Baskı altında, netlik olmadan ve yeterince zaman olmadan hazırlanıyorum. Beklentileri olmaya başladı ve onları tamamen suçlayamam.

Artık günlerimin sadece ailemin önerilerini takip etmek etrafında dönmesinden nefret ediyorum ve kendimi sürekli hayal kırıklığına uğratmış ve hayatımla yanlış hizalanmış hissetmeye devam ediyorum. Ayrıca tüm hobilerim ve beceri geliştirme planlarım arka planda kaldı.

O kadar yorgunum ki sanki asırlardır doğru düzgün nefes vermemişim gibi geliyor. Kendime acıyarak debelenmek istemiyorum ama artık kendimle nasıl konuşacağımı da bilmiyorum. Yaptığım her şeyin anlamsız olduğunu düşünürken kendimi nasıl motive ederim? Başkalarının işleri daha kolaymış gibi göründüğünde kıskançlık duymayı nasıl bırakabilirim? Gerçekten önemsediğim bir şey olduğu sürece çok çalışmaktan çekinmiyorum ama yaptığım her şey bundan çok uzak görünüyor.

Belirsizlik zamanlarıyla ve geride bırakılma duygusuyla nasıl başa çıkıyorsunuz?