Kaygı ve depresyon beni canlı canlı yiyor

Herkese merhaba,

Biraz kendimden bahsetmek istiyorum… Zamanınızı aldıysam özür dilerim.

27 yaşındayım ve neredeyse 4 yıldır küçük bir şirkette Linux Sistem Yöneticisi olarak çalışıyorum. Stajyer olarak başladım, sonra bana iş teklif ettiler. İşle ilgili konularda fazla detaya girmeyeceğim, sadece kendimden bahsetmek istiyorum.

Çocukluğumdan beri depresyon ve anksiyeteyle mücadele ediyorum. Yaklaşık 6-7 yıldır ilaç kullanıyorum ve daha önce de Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT) yaptırmıştım ama bıraktım. Artık Şema Terapi yaklaşımıyla terapiye yeniden başladım.

Benim asıl sorunum kaygıyı çoğu insandan daha yoğun yaşamam ve hayatımın her alanında mevcut olması. Kendimi sürekli depresif hissediyorum. Örneğin işe gidip gelirken günün nasıl geçeceği, işimi yapabilecek miyim, insanlar benim hakkımda hayal kırıklığına uğrayacak mı diye endişeleniyorum. Orada istenip istenmediğimi, başkalarının benden daha çok çalışıp çalışmadığını vb. sorgularım.

Ayrıca odaklanma sorunu yaşıyorum. Bana verilen bir göreve başlamam uzun zaman alıyor ve bu da zamanla daha fazla kaygıya neden oluyor. Örneğin, kulaklıklarımla odaklanmaya çalıştığımda, onları takmamın sorun olup olmayacağı konusunda endişeleniyorum. Ya da ben bir oyun oynarken, bir başkasının nasıl daha stratejik veya bilgili oynadığını düşünürüm ve zamanımı boşa mı harcıyorum diye düşünürüm.

Hatta bu mesajı doğru düzgün yazmaktan, gereksiz şeyler söylüyorsam vs. endişeleniyorum. Temelde kaygılı olmadığım bir an yok.

En büyük sorunum planlama ve yapılandırılmış bir hayat takıntımdır. Zihnim bana sürekli planlı ve düzenli bir hayata sahip olmam gerektiğini söylüyor ve bu da beni endişelendiriyor. Mesela sabah 5’te kalkmalıyım, günümü planlamalıyım, dinlenmeye biraz zaman ayırmalıyım, erkenden işe gidip zihnimi temizlemeliyim, sonra eve gelip kendimi geliştirmeliyim (felsefe ve alanımda), düzenli olarak dizi izleyip kitap okumalıyım vs. Ama bunları başaramadığımda kendimi çok mutsuz hissediyorum ve hiçbir şey yapmıyorum.

Her şeyin planlı ve dakik olması gerektiğine dair bir takıntım var ve bu, attığım adımlar için bile geçerli. Yapılacaklar listemin hiçbirini maalesef yapamıyorum ve yapamadığım zaman da kendimi bu mutsuzluk döngüsünün içinde hapsolmuş hissediyorum.

30’uma yaklaşıyorum ve hiçbir şey başaramamış gibi hissediyorum. İş arkadaşlarım dışında pek arkadaşım yok ve bir kız arkadaş bulmak istiyorum ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Günüm işe gidip gelmek, eve gelmek, telefonumla vakit geçirmek ve ardından uyumaktan ibaret. Bunun dışında yaptığım tek şey ara sıra konserlere gitmek.

Bu durumu yaşayan birine ne önerirsiniz? Bazen gerçekten hiçbir çözümü olmadığını, hayatıma son vermem gerektiğini hissediyorum ama buna cesaretim bile yok.

Şimdiden teşekkür ederim.