Kasım 16, 2025
hiçbir şey yapışmıyor gibi görünüyor
28 yaşındayım ve şu anda ailemle yaşıyorum. Daha önce birkaç kez taşındım ama geri döndüm. Derslerimde başarısız olduğum için ortaöğretim sonrası diplomamı hiç bitiremedim. Ne zaman başkası için çalışsam iş kaygısı yaşıyorum.
Yeterince motive olmamanın, yeterince akıllı olmamanın ya da normal bir hayat sürecek kadar kendi kendine yeterli olmamanın sonuçlarıyla yaşadığım bir noktadayım. Yanlış seçimler yaptım ve dibe vurdum; insanların uzak durmaya çalıştığı şey. peki şimdi ne olacak? Sahip olmadığım bir şey yüzünden panikleyebilirim ama çok yorgunum. hiç sürücüm yok
uzaktan umurumda olan tek şey sanat, ama sanatla ilgili sunabileceğim becerilerim yok. Bu alandaki pek çok şeyde vasat, hiçbirinde usta değilim. Hikaye anlatmayı ve dünya inşa etmeyi seviyorum. Müziği ve içinde gerçek duygu bulunan her şeyi seviyorum ama bunun uzun vadede bana faydası olmayacak.
hayat budur, değil mi? eğer çalışamazsam işe yaramazım. Sırf normal bir insan olmak için daire şeklinde bir bloğu kare bir açıklığa sokmaya devam etmeyi ve başımı duvara vurmayı gerçekten istemiyorum.
Etiketler:
2 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
It’s not as hopeless as it feels.
I’m in a similar boat, a majority of my hobbies are not super lucrative on their own, especially without having the financial resources to make my busimess visions into reality.
I’m 35 so a bit further down my path, and what I’ve learned is that you need to stop looking for a “perfect fit” career. There is no such thing for the creative. Especially in a world where layoffs are rampant, people are being saddled up with 2+ roles for one paycheck to ensure “increases for shareholders”. The whole thing is sick.
I have had low paying jobs and “higher than median household salary by myself” jobs. What I’ve learned is that there is definitely a happy medium. After a certain point, more money is obviously always great but no longer necessary. You want to find a job that pays enough to provide a quality of life but isn’t so “important” (aka involved and/ or stressful) that you’re coming home and still dealing with work in exchange for a “nicer” car or a “fancier” vacation.
I recently took a paycut and I’ve never been happier. It pays the bills but I’m not taking work home anymore. I still go fun places just not every single day off is some extravangant outing. I still go out to eat just not multiple times every single week. I still eat well just coupon clip more so it makes me more creative with what I cook, has legitimately made me a better cook.
There’s a lot of give and take in life. Too many people make the mistake of turning their career into their identity. A job is a job. We all should do our part to keep society going but just because you’re not a doctor or an accountant or a judge or something doesn’t mean you’re a failure or shouldn’t be respected.
I mean look at Steve Jobs (I know an extreme example but still!!!) He didn’t finish college. He learned what he had to learn. On paper he was a college drop out. He was part of a great team and succeeded. If he had sat around thinking he’s a failure because he didn’t finish college we wouldn’t have Apple! Nobody’s story is over til they’re dead and nobody’s entire value is based of their career in a single moment in time.
Please don’t be so hard on yourself. No need to be so shallow with your own self worth 🫶
They can help you… if you’re open to it