Ekim 31, 2025
Hayatta geride kaldığımda arkadaşlarımla yetişmek
Lütfen okuyun (kısa anlatmaya çalışıyorum)
Yani başlık her şeyi söylüyor. Üniversiteden yeni mezun olduğum ve iş bulamadığım için evime geri döndüm. Geri döndüğümden beri, bir süredir görmediğim bazı insanlarla (çoğunlukla liseden) yeniden bağlantı kuruyorum.
Aslında hayatımda çok fazla olay yok. MeÅŸgul olmaya çalışıyorum ve zamanımın çoÄŸunu yürüyüşe çıkarak, okuyarak, Fransızca öğrenerek geçiriyorum – ama genel olarak oldukça amaçsızım ve dürüst olmak gerekirse depresyondayım. Geride kaldığımın farkındayım. Hiç kimseyle çıkmadım, hatta hiç öpülmedim (23 yaşında bir kadınım hahaha) ve aylardır iÅŸ bulamadım.
Bu arada arkadaşlarımın hepsi kariyerlerine başladılar ve hayatlarında bir şeyler oluyor. Biri tıp fakültesini bitiriyor, diğeri ev alıyor, diğeri yazıyor vs. Ayrıca çoğu istikrarlı ilişkiler içinde ve ebeveynlerinden bağımsız. En büyük sorun Onlarla ilişki kuramıyorum çünkü kıyaslandığında çok gerideyim. Bu yüzden ilişkilerinden ya da iş hayatlarından bahsettiklerinde kendimi dışlanmış ve utanmış hissediyorum.
Onlar yetişkin ve ne yazık ki onlarla kıyaslandığında ben aşırı büyümüş bir gencim. Bu yüzden ne zaman bana şu korkunç kaygı uyandıran soru sorulsa "neler yapıyorsun?" ve onlara şunu söyle, yardım edemem ama utanıyorum.
Bugün beni eskiden çok yakın olduğum ama beş yıldır konuşmadığım bir kızla akşam yemeğine davet ettiler. Tuhaf, beni iyi tanıyor ve güvensizliklerimin çoğunu (çoğunlukla flörtle ilgili) onunla paylaştım ve şimdi onu tekrar gördüğümde onları asla aşamadığımı anlayacak.
Sanırım tavsiye almak için soruyorum. AkÅŸam yemeÄŸini atlayamam ama dahası, beni biraz rahatsız eden her ÅŸeyi de atlayamayacağımı biliyorum. Ä°lk etapta buraya bu ÅŸekilde geldim. Peki bununla nasıl baÅŸa çıkacağım? – Kendimle barışık olma cesaretini nasıl kazanabilirim? Tekrar izolasyona çekilme ve sorunlarımı görmezden gelme dürtüsüne nasıl direnebilirim?
Etiketler:
1 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
First off, I think you show an incredible amount of self-awareness and a strong desire to change your life that I wouldn’t take for granted. It’s *because* you care that this is hurting you so bad. Your inner self has a need that is currently not being expressed right now – and that is to be moving towards something in the world. To have a job or an apartment or a relationship. These are all valid things to want, but right now you are struggling with a tough cycle that I’ve found myself in many, many times. It’s the *I feel like shit because my life feels like shit because I feel like shit* cycle that never seems to end.
I want to add some external context to what you’re feeling right now – it’s a super tough job market out there right now and recent grads are getting hit the worst. You are **not** a failure for experiencing this. It’s also not weird for you not to have much relationship / dating experience. You have the rest of your life to start dating, get into relationships, have a heartbreak, etc and A LOT of people are in the same boat as you. You are not late, or an overgrown teenager. I see someone who is trying, and wants to try, and who feels like they’re not yet living the life they know they’re capable of. I think those are all beautiful endeavors.
But let’s get to the heart of what you asked – how do you get the courage to be okay with yourself? That’s an important question and the first step is acceptance. It’s only by accepting our current situation honestly that we begin to make small steps towards changing it. You mention feeling depressed, trying to stay busy, and resisting the urge to retreat into isolation. I’ve been there and I notice that I hermit the most when I’m at odds with myself. Meaning, I want a job but I ignore that desire. Or I’m trying to avoid the uncomfortableness within myself when I hear about other people’s goals in life. Because I myself haven’t done that work *even though I really want to.* And this doesn’t require anything dramatic, all it takes is a directional shift towards the things you want and break it to the smallest chunks you can. You want a job – start by figuring out the type of roles you would be okay with as a stepping stone. Take a personality quiz. Ask the folks on r/resume to look at your resume and see if there are any tweaks to make. See if there are any volunteer opportunities nearby that you can leverage as experience. Leverage your university’s job resources – usually there is a dedicated resource to helping grads with job placements. I can’t stress enough that job searching is draining, **the key is to take it one day at a time and do the smallest action you can towards that goal.**
The second step is owning it. I know that sounds super simple in theory. But I can guarantee your friends are not judging your life as harshly as you are judging it. If they are good friends, they’ll be there to support you. If not, then they aren’t really good friends anyway. If one of your friends confessed that they’ve recently been having a tough time figuring out this life stuff anyway – wouldn’t you want to be there for them?
This is getting to be an essay and I’m sorry for that – a book I’ve found super helpful in my times of figuring it out has been *What you are looking for is in the library* by Michiko Aoyama. It’s a book on figuring life out because **everyone** goes through it. I know this is a tough time in your life right now but I can also promise you there’s better days ahead. The only thing required is to keep taking tiny steps and be kind to yourself.