Hayatımla ne yapacağımı bilmiyorum (şok)

Hey! 24 yaşında bir kadınım ve ÅŸu anda hayatımla ne yapmak istediÄŸimi anlamak için mücadele ediyorum. Ä°ngilizce lisans derecem, iki niÅŸ yazma ile ilgili küçükler ve kemerimin altında bazı stajlarım var. O zaman tam olarak mezun olurken AI bir ÅŸey haline geldi ve herhangi bir yazı kariyeri bir çıkmazdır, bu da tüm becerilerimin olduÄŸu yerdir …

Diğer çeşitli işler yaptım ama hiç * gerçekten * hiç hissetmedim:

1. Ãœniversitede bir RA’dım, bu güzeldi ve çatışmaya aracılık etmekten keyif aldım. Ancak bu konuda asla hevesli deÄŸildim. Bülten tahtaları yapmayı sevdim, planlama etkinliklerinde çok büyük deÄŸildi.

2. Staj konusunda birkaç ay boyunca Ä°K’da çalıştım. ÇoÄŸunlukla iÅŸe alıyordu ve bundan zevk almadım, Ä°K’nın dahil olduÄŸu tüm evrakların tadını çıkarmadım. Bazı insanlara gemiye gittim ve evrak iÅŸlerine gelene kadar eÄŸlenceliydi. Yapmam gereken tüm bağımsız çalışmalar beni vurguladı.

3. Düzenleme/yazma stajlarımı çok beğendim! Ama yine de, böyle bir kıyasıya sektörde başarılı olacak kadar, özellikle AI bir şey olarak neredeyse hevesli değilim.

4. GeçmiÅŸte yemek servisinde çalıştım. Bütün ‘ayakta durup ayaklarınızın üzerinde olma’ hayranı deÄŸil.

5. Son iki yıldır bir hukuk bürosunda hukuk asistanı olarak çalışıyorum. Gerçekten zevk almıyorum. İş inanılmaz derecede donuk ve olma hissinden nefret ediyorum "yardımcı" avukatlara. Avukat olma arzum yok ve işim çıkmazda hissediyor. Burada kıyı beni sefil hale getirdi.

Hobiler açısından, her ikisi de AI tarafından vidalanan yazma ve çizim seviyorum ve beni ilgilendirmeyen bir ÅŸey yapmakta zorlanıyorum. Tüm okullarımda, dürüstçe, tamamen yatırım yaptığım tek bir sınıfı hatırlamadığımı söyleyebilirim. Slacked, sınıfta doodle ve ÅŸimdi tüm hayatım iÅŸyerinde gevÅŸeyecek ve evrak iÅŸlerinde karalamalar gibi geliyor. Tutkulu oldum *, ama her zaman okuduÄŸum kitap ya da oynadığım oyun, aslında yapmadığım bir ÅŸey – her ikisi de altında olan sanat veya yazma ile ilgili deÄŸilse.

Åžu anda NYC’de ELA’ya öğretmek (orada yaşıyorum! Neyse ki kiralık, ailemle yaÅŸamak), konuÅŸma patolojisine girme veya sosyal hizmet yapmayı tartışıyorum, ama iÅŸleyeceÄŸimi hissediyorum ve sonra hala mutlu olmadığımı fark edeceÄŸim. Korkarım ölüm yatağımda olacağım ve hayatımı boÅŸa harcadığımı fark edeceÄŸim.

Herhangi bir fikir var mı?