Kasım 17, 2025
Hayata karşı ilgisizliğimi yenemiyorum
17 ay, her zaman depresyondaydım ama geçen yıl ya da daha fazla şiddetlendim. Uyuyana kadar vakit geçirmek için yatağa uzanıp video oyunları oynamaktan başka hiçbir şey yapamıyorum.
Bunun için yardım aldım, yapmam gereken her şeyi yaptım, bir yıldır terapi görüyorum ve sayısız farklı ilaç kullanıyorum ve her şeye rağmen durumum daha da kötüleşti. Ya ruhumu ezecek kadar perişanım ya da en fazla hayata karşı kayıtsız ve kayıtsızım, olaylara karşı heyecanlı ve iyimser hissedebildiğim zamanları özlüyorum.
Yakın zamanda terapi sırasında depresyonumun çoğunun ailemin kronik duygusal ihmalinden kaynaklandığını ve bugüne kadar beni desteklemeye yeterince önem vermediklerini öğrendim. Sahip olduğum birkaç çevrimiçi arkadaşım (evde eğitim görüyorum) biraz endişeli ama onlar da gerçekten hiçbir şey yapamıyorlar.
Kimsenin beni kurtarmaya gelmeyeceğini biliyorum, bunu hayatım boyunca biliyordum. Hayatımı iyileştirmek için gerekli değişiklikleri yalnızca benim yapabileceğimi biliyorum, ancak kendimi bu duruma getiremiyorum, bunun amacını göremiyorum. İşe yarayacağının ve iyi bir hayat yaşayacağımın garantisi olmadığında, özenle iyileşmeye ve kendimi geliştirmeye çalışmaktansa, yatakta öylece solup gitmek çok daha kolaydır.
Peki kendimi hayatın yaşamaya değer olduğuna nasıl ikna edebilirim? Ben ne yaparım? Çünkü seçeneklerimin ve umudumun tükendiğini hissediyorum, geleceğimde iyi bir şey görmüyorum.
Etiketler:
2 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
I think Dr. K said the two main choices for depression is deciding if you should go down the path of self-love, or transforming your environment around you. It could possibly that you need to do something with people who can support you for real.
Some people find military service transformative for depression/dissatisfaction in life because they discipline you, and even if they say harsh things they reinforce the fact that people will always be there to shape you. Basically, external vs internal.
Reading it all again, I guess it could start at therapy to rouse your emotions again. Maybe you’ll yap about being apathetic, indifferent, no drive and stuff. Maybe if you can shift your focus towards the present moment and temporary challenges that you can take on, that you’ll find some progress.
Dawg, it sounds like you’re *ALONE* (physically) Humans are famously social creatures, and as someone who went through a very similar thing to you, it makes a mountain of a difference to surround yourself with people who will support you and challenge you to learn and grow.
This would require you to go places and meet people, which from a depression standpoint is some major effort. Often, and with the current state of things, people meet others with a hobby. I would recommend an active (physical) hobby, but given the nature of depression, that can be difficult to do, especially at first.
That all being said, if you are able to be outdoors safely, outdoors is a good place to be. Even if you lie down somewhere outside, it can be better than lying down indoors all day. And maybe you can see the sky (a surprising number of people just straight up… don’t look up?) and the colours of things as they change.
Overall, first small step is not remaining where you are (physically, the mental bit comes later). Doing something different to break the monotony is a pretty decent way of lifting your spirits a bit. Even if you start by sitting in a weird corner of your room. Otherwise, you do have people online to talk to, which is a start! Maybe being outside while doing a voice call with whoever you’re comfortable with doing that with might be an option?
Anyways, I know you likely don’t have a lot of freedoms or options right now, so do what you can with what you have, man. Things will change, and you can leverage that change as best you can. You can make it dawg, even if it really hurts on the way up.