Kasım 10, 2025
Görünürde mutlu bir yol olmadan 30’a yaklaşıyorum
Ben 29 milyon yaşındayım ve kurumsal Amerika’nın hayatım boyunca benden istediği her şeye tamamen inandım. Üniversiteye gittim, finans alanında diploma aldım ve yüksek maaşlı bir işe ve özellikle zaman almayan bir kariyer yoluna sahip oldum. Hobilerim ve ilgi alanlarım, kendim için üretken bir şey yapmaktan ziyade, büyük ölçüde başkalarının yarattığı şeyleri (video oyunları, çizgi romanlar, dövmeler, televizyon/filmler) tüketmeye dayanıyor. Hatta uzaktan çalışıyorum ve çok ağır bir iş yüküm yok, yani teoride çok fazla boş zamanım var. Ancak kurumsal baskı bana, boş zamanımı bilgisayarımın başında bir şeylerin gelmesini bekleyerek geçirmem gerektiğini hissettiriyor, bu yüzden bütün gün iş ve video oyunları oynamak dışında hiçbir şey yapmıyorum.
Bütün bunları söylemek gerekirse, her açıdan “iyiyim” ama aynı zamanda da perişanım. Karımı ve köpeğimi seviyorum ve küçük ailemizi hiçbir şekilde genişletmeyi planlamıyoruz. Hayattaki temel kaygılarım, ülkemizin durumu ve diğer insanların hayatlarının mahvolmasından duyduğum korkudur; ancak ben de oldukça güvendeyim. Yarı düzenli olarak görüştüğüm iyi arkadaşlarım var ki bu da güzel. Ama günden güne monoton ve sıkıcı eziyet beni rahatsız ediyor ve bu konuda ne yapacağımı bilmiyorum.
Gerçekten geçerli kariyer alternatiflerine dönüştürülebilecek hiçbir tutkum veya ilgi alanım yok. Oldukça yetenekliyim ve bir şekilde kendi işimi yürütebileceğime eminim ama gerçekten önemsediğim hiçbir fikrim yok.
Günün sonunda kendimi kaybolmuş hissediyorum. Bir sonraki hamlemin ne olması gerektiğine dair hiçbir fikrim yok ama bir değişiklik yapmam gerektiğini biliyorum çünkü şu an gittiğim yolda devam edersem, nihayet emekli olana kadar hayatımın geri kalanında perişan kalacağım (ve bu olduğunda bile ne olacak?). Belki bir kariyer değişikliği ya da yeni bir hobi/hobi… Bilmiyorum. Daha önce benimle benzer durumda olan herkesten her türlü tavsiye memnuniyetle karşılanacaktır.
Etiketler:
1 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
Hey—first off, thanks for laying it all out like that. It takes real self-awareness to name the disconnect between having it “good on paper” and still feeling stuck or flat inside. A lot of people don’t get that far. You did.
Here’s the thing: What you’re describing isn’t laziness or lack of ambition—it’s the weight of a life that looks fine from the outside but doesn’t feel meaningful from the inside. And yeah, when you’ve followed the script your whole life, it’s disorienting to realize the payoff isn’t what you expected. That’s not failure. That’s the first crack of clarity.
You don’t have to blow it all up tomorrow. But you do need some experiments—things that let you reconnect with a sense of *agency* and *aliveness.* That might start small: trying something with your hands, creating something instead of consuming, or volunteering an hour somewhere that reminds you other people exist beyond screens and spreadsheets. Not to fix everything, but to give yourself some contrast. You can’t think your way out of this—you’ve got to *do* your way into a new groove, even if it’s awkward or pointless at first.
Also: don’t over-pressurize the idea of “finding a passion.” It’s OK not to have a business idea or career epiphany right now. The key shift might not be “What should I do with my life?” but rather “What’s worth exploring *next?*” Even if it feels random, follow anything that tugs at you with curiosity—not commitment. (I actually just published a blog article about this whole pressure to find your passion this morning!)
Last thing: the fact that you care about the state of the world? That matters. If you’re someone who feels things deeply but has been living in a system that rewards detachment and output over meaning, it’s no wonder you’re feeling unmoored. Maybe this isn’t about doing more. Maybe it’s about doing things that *mean* more.
You’re not broken. You’re just ready for something real. And that’s a damn good place to start from.