Kısa ve tatlı tutacağım.

Bir ebeveynin ortadan kaybolduğu ve diğerinin bağımlılık içinde olduğu son derece işlevsiz bir evde, bedava okul öğle yemeği/otobüs ücreti aldığım fakir belediye apartman dairesinde büyüdüm, içine girmeden büyürken çok fazla travma yaşadım.

Elimden geldiğince çabuk taşındım, ailemi rehabilitasyona almaya ve onlara hala bakmaya çalıştım, o zamanlar hayat her zaman zordu, para kazanmak ve hızlı bir şekilde yetişkin olmak, yetişkin yardımı olmadan kiralamak vb.

Sonunda 20-25 yaşları arasında iyi para kazanmaya başladım. Hiç finans eğitimim yoktu peki ne yaptım? Kıyafetlere, seyahatlere, partilere harcadım. Çoğunlukla. 0 yatırım bu kesin. Doğru olsa da yaşa ve öğren.

Yıllarca uyum saÄŸlamaya çalışmak, her ÅŸey normalmiÅŸ gibi davranmak, görünürde terapi yok. Hayatta kalabilmek için maske takıyordum. Sadece evimi arayacak bir yere ihtiyacım vardı. Fling’ler. Sahte dostluklar. Her yere kabul edilmeye çalışan başıboÅŸ bir köpek gibiydim.

Şimdi 32 yaşındayım, 2 yıldır terapi görüyorum, çok yol kat ettim açıkçası. Kimseyi tanımadan yeni bir yerde yeni bir başlangıç ​​yapmak için memleketimden ayrıldım, herkes beni aradı "Garip" ve bunu yaptığım için, o hayatı kestiğim için ama hala inişli çıkışlı olmasına rağmen bu beni çok daha iyi hissettirdi.

Şu anda doğru yolda olduğumu biliyorum, bu yaşta gerçek bir ailem olmadan, GERÇEK arkadaşlarım olmadan, yaklaşık 20 bin biriktirdiğimi kabul edersem, hiç yoktan iyidir, borcum yok, kiramı karşılayabiliyorum, yiyecek ve temel ihtiyaçları karşılayabiliyorum.

Şu anda tüm CPTSD, ACA üzerinde çalışan programlardayım ve aslında son birkaç yıla kadar hepsini bir kenara koyup omuzlarımda taşıdığımı fark ettim. Kimsenin bilmesini istemedim. Yani hayal edebileceğiniz pek çok dahili şey var. Tellerin çözülmesi.

Her neyse, işte buradayım 32 yaşındayım, iyi ve kötü günler arasında inişli çıkışlı, bugün kendimi kaba hissediyorum, Noel yaklaşıyor, daha çok yalnız olduğum düşüncesi vs bu zamanı başka bir gün gibi değerlendirmenin ve iyi yemek yemenin, belki de şu yeni Pluribus tarzı şeyleri izlemenin tadını çıkaracağım. Sakin olmak. Evimde oldukça mutluyum ama sonunda huzur içinde olabileceğim ve şiddetin olmadığı bir yer bulmanın kesinlikle büyük bir parçası.

Çok uzattım, daha söyleyebileceğim çok şey var ama bu noktada ne yapacakları konusunda önerisi olan var mı diye merak ediyorum. Benzer şeyleri yaşadıysanız bu noktada ne yaptınız?

TLDR: Pek de olumlu olmayan bir yetiÅŸtirme sonrasında gerçek anlamda tatmin edici bir hayat kurmak istiyorum, sevdiÄŸim ÅŸeyi yaparak ve kendi ailemin geçimini saÄŸlayarak mali açıdan istikrarlı olmak istiyorum (ömür boyu bir partner ve 4’ten fazla çocuk istiyorum bu yüzden orada daha yükseÄŸi hedefliyorum hahaha), sıcak bir yerde kendi evim olsun, aile için her gece sadece barbekü yapabilmek, oldukça topluluk temelli bir ev sineması/açık plan ortamına sahip olmak, hafta boyunca yapabileceÄŸim bazı hobilere ve gerçek gerçek arkadaÅŸlara/baÄŸlantılara sahip olmak istiyorum (ki bu da Sadece bu yaÅŸta daha zor olduÄŸunu duyuyorum) ve ayrıca genel olarak daha iyi görünmek, daha saÄŸlıklı ve mutlu görünmek istiyorum (egzersiz yapıyorum, zaten iyi besleniyorum). Gelecekteki çocuklarıma benimkinden çok farklı bir hayat verme fikri hoÅŸuma gidiyor.