Bunu neden norm olarak kabul ettik?

Hepimizin hissetmediğimizi söyleyecek yeni bir şey yok, sanırım bunu vurgulamak.

Hayatımızın çoğunu işte nasıl geçirmemiz bekleniyor, çoğumuz asla iş için yaptığımız şeyden zevk alma lüksüne sahip değiliz.

Günlük işim, 23 yaşında bir inşaat müfettişiyim ve bugün tıpkı diğer günler gibiydi. 90 ° güneşte 8 saat geçirdim, işçilerin bütün gün bir lanet boru kurmasını izlerken. Yemin ederim boyayı kuru izlemeye daha benzer bir şey bulamadım.

Ve her gün olduğu gibi, bunu önümüzdeki 42 yıl boyunca yapmam beklendiğini düşünerek çılgınca gidiyorum. Eminim her zaman olduğu gibi geldikleri gibi daha iyi fırsatlara geçeceğim, ama mesele bu değil. “Hayal ettiğimi” düşünebileceğim herhangi bir iş olmadığını söylediğimde birçok insanın benimle ilişki kurabileceğini biliyorum.

Hayatımda çok fazla ölümle uğraştım, en sonuncusu babam. Onun tüm hayatımla tanışmak için mücadelesini izledim, adına sadece 8 dolar geçti.

Yas lüksüm yoktu çünkü 2-3 lanet iş çalışıyorum. Okula gitme lüksüne sahip değildim çünkü bok için odaklanamıyorum ve tüm zamanım 4 kişilik bir aileyi desteklemek için para kazanmak için harcanıyor. Ve cebinden ödememekten kurtulmak için “çok fazla” yapıyorum. Ben bile kırıldı. Bir derece almanın artık öğretildiği kadar değerli olmadığı gerçeğine bile girmeyelim.

Orta yaşlı iş arkadaşlarıma baktığımda temelde onlarla aynı hayatı yaşadığımı görürken beni acıtıyor. Asla çocuk olmamam gerekmiyor. Potansiyel ilişkileri geri çevirdim çünkü 20’li yaşlarındaki hiçbir kız (özellikle NYC’de) her zaman çalışan bir adamla birlikte olmak istemiyor.

Pişmanlıksız çok stoacı bir hayat yaşamaya çalışıyorum, ama dostum, sadece yaşamak istiyorum.