Bu hafta sonu 28 yaşına giriyorum. Bilgisiz olmaya geri döndüm ve keşfetmeye korkuyorum.

Temel olarak, fakir ve zor durumdaki ebeveynlerle büyüdüm. Hâlâ evimde yaşıyorum, ancak bu bana iş ve finansal güvenliği garanti edecek derece yollarını seçmemin bir başka nedeni de bu, ancak artık hiçbir şey gerçek anlamda bir garanti değil.

BaÅŸlangıçta, sosyal açıdan büyüleyici bulduÄŸum için veri analitiÄŸini veya yaratıcı nedenlerden dolayı web geliÅŸtirmeyi seçmiÅŸtim, ancak kendimi hiç baÄŸlı hissetmiyorum. Sanırım bunu söylemek gerçekten zor çünkü aldığım yaz kurslarından tükenmiÅŸ durumdayım. Hayatımı elimden aldı. Ayrıca tükenmiÅŸliÄŸin ve depresyonun netliÄŸi maskeleyip maskelemediÄŸini de merak ediyorum… ayrıca kurumsal bir kiÅŸi olmadığımı ve bunun uzun yıllar fast food zincirlerinde çalışmaktan ve Walmart’ta kısa bir süre çalışmamdan ilham aldığını öğrendim.

Sanatı (fotoğrafçılık, film yapımcılığı, biraz yazı yazmayı), insanları anlamayı ve işbirliği yapmayı veya insanlarla çevrili olmayı seviyorum. Ayrıca sağlık bilgisini de seviyorum (gerçi klinik hemşirelik işi şu anda bana göre değil) ve zaten böyle bir lisans programı seçmek istemiyorum çünkü şu anda kendimi anlamaya ve bir insan olarak kendimi geliştirmeye çalışıyorum.

Keşfetmeyi ve bana göre olanı bulmayı çok isterdim ama o lükse sahip olduğumu hissetmiyorum… sanki artık zamanımı boşa harcamayı göze alamayacağım gibi. Bunun da korkudan kaynaklandığını biliyorum.

Terapideyim ve yakında terapistimle görüşmeyi planlıyorum ama burada her türlü bakış açısını kabul etmeye hazırım <3

Çalışmaktan keyif alıyorum. Güç antrenmanı, yürüyüşe çıkmak ve günlük tutmak aydınlatıcı oldu. İnsanlarla konuşmayı ve derinlere inmeyi seviyorum.