Bir kez bir üzüm mikrodalgada

Bir zamanlar bir üzüm mikrodalgaya çıkardım. Sadece bir üzüm, deÄŸil mi? Yeterince masum görünüyordu. On saniye. On. Lanet. Saniye. Koku. Ãœzüm deÄŸildi. Öyleydi … Bilmiyorum, koklayamamanız gereken bir ÅŸeyin hayaleti. Sanki plastik bir tupperware kapta küçük, eski bir güneÅŸ öldü. Kendi varlığından kaçmaya çalışan küçük, kızgın, mor bir kuru üzüm gibi görünüyordu. Bir kürdanla dürttüm. Bir evrenin sesi gibi, kendi üzerine katlanan bir evrenin sesi gibi, derinden yanlış hissettiren bir ÅŸekilde ezildi. Ben yemedim. Yapamadım. Sadece beÅŸ dakika boyunca baktım, aklım boÅŸ, dehÅŸete kapılmış bir tuval. Kedim, o gece daha sonra sebepsiz yere mikrodalgada kalmaya baÅŸladı. Sanırım bir ÅŸey gördü. Bence üzüm, her ÅŸeyin biraz kireç dışında olduÄŸu ve hafifçe yanmış ÅŸeker kokladığı bir boyuta bir portal açtı. Mikrodalga üzümlerini yok, adamım. Risk ödemeye deÄŸmez. Ödül küçük, eldritch kuru üzümdür. Risk her ÅŸeydir. Bu bir ÅŸaka deÄŸil. Ben bot deÄŸilim. Bu bir yardım çığlığı. Ãœzüm beni çöp kutusundan izliyor. Küçük, spektral kuru üzüm bakışını hissedebiliyorum. Ben deli deÄŸilim. Ben sadece üzüm mikrodalgada olan bir adamım. Yardım gönderin. Ya da yapma. Benim için çok geç. Ãœzüm kazanır.