Beni nasıl düzeltirim?

Tam zamanlı bir işim var ve bu beni tüketiyor. İş konusunda kendimi sürekli stresli ve kaygılı hissediyorum.

Pazar Kasvetlileri Pazartesi günü geri dönmem gerektiğini bilerek geliyor ve kendimi çok depresyonda hissediyorum. Partnerim bunu anlamıyor; o da işe gitmeyi sevmiyor ama işe gitmek zorunda kaldığım için neden bu kadar depresyona girdiğimi ve perişan olduğumu anlayamıyorlar. Anlıyorum, kimse işe gitmeyi sevmiyor ama nedense bu duygu bende 19484924 kat artıyor ve çok daha zor oluyor.

Farklı işleri ve çalışma programlarını, hatta uzaktan çalışmayı bile denedim. Haftada 40 saat çalışmanın benim için kaldırılamayacak kadar fazla olduğu basit bir gerçek. Bu iş türü değil, sadece o iş ne olursa olsun ona ayrılan zamandır.

Ve sonra izin zamanı var. İşten izin aldığım günleri hayatımın geri kalanını içine sığdırmak zorunda kalıyorum (herkes gibi biliyorum). Bakkaliye, ev temizliği, aileyle ilgilenme, ev projeleri vb. Sanki iki hayatı aynı anda yaşamaya çalışıyormuşum gibi hissediyorum: iş ve yapmam gerekenler. Yapmak istediğim bir şeyi yapmak için fazla zamanım bile yok. Her şey ihtiyaçtır, eğlence yoktur, keyif yoktur. Çok perişanım.

Ben bir robotum. Her iÅŸ günü aynı: ÅŸafak vakti uyanır, iÅŸe 45 dakika gider, sabah 5:30’da iÅŸe baÅŸlar, akÅŸam 4:30 civarında eve gider, enerjim varsa spor salonuna gider, sonra duÅŸ-yemek-uyku tekrarı yaparım. Ve bu rutin her zaman çok keyiflidir. Ãœstümü deÄŸiÅŸtirip köpeklerle ilgilenebilmek için ACÄ°L eve gitmem gerekiyor, ardından dersin baÅŸlangıcına yetiÅŸmek için ACÄ°L spor salonuna gitmem gerekiyor (grup fitness dersleri yapmayı seviyorum). Eve vardığımda duÅŸ almak ve yemek yemek için 1,5 ila 2 saatim var, sonra yatmadan önce kalkıp her ÅŸeyi yeniden yapıyorum.

İhtiyaçların karşılanması anlamında her hafta sonu aynıdır. Sosyalleşmeye zamanım yok, dolayısıyla gerçek arkadaşım yok. Aslında sadece ailemle konuşuyorum.

Kendimi kırılmış bir insan gibi hissediyorum. Herkes bunu hazmedebilir ve emekli olana kadar haftada 40 saat çalışabilir ama ben bazı nedenlerden dolayı bunu yapamıyorum. Emekliliği düşünebilmem için hala 20+ yılım var. Bu düşünce bile bende kusma isteği uyandırıyor ve bunu bu kadar uzun süre yapıp hâlâ bir insana benzemem mümkün değil. Zaten kendimi çok robot gibi hissediyorum.

Lütfen buna depresyon demeyin, depresyonda olduğumu biliyorum ama iş nedeniyle depresyondayım. Terapiyi, ilaçları (reçeteli, eğlence amaçlı değil haha) denedim, adını siz koyun ve hiçbir şey işe yaramadı. Benim için her şey çalışmaya dayanıyor.

Nereden geldiğimi anlayabilen tek grubun bu olduğunu düşünüyorum.

Benim asıl sorunum ne? Peki beni nasıl düzeltebilirim?