Ben psychedelic goonrealm’de serseri sürtüklerimle oynayabilmek için kendimi kasıtlı olarak psikotik durumlara sokan bir salaktım.

Ne yaptım? Haftalarca kendimi mastürbasyondan, sağlıksız yiyeceklerden, pornografiden veya T seviyemi düşürebilecek herhangi bir şeyden mahrum bırakarak geçirirdim. Amaç, aşırı hızlanmış bir libidoya, hassas bir horoza ve çekilecek devasa bir yüke sahip olmaktı. Beş yıldızlı otel odalarında gerçekleşen bu seanslar için elimdeki azıcık bütçeyi ayırdım. Her zaman anlaşmalar arıyordum ve eğer doğru oynarsam, marjinal fiyatlar karşılığında görkemli süitler elde edebiliyordum. Bu nedenle saatlerce araba kullanmak, hatta eyalet sınırlarını geçmek benim için normaldi. Bir otele geldiğimde her zaman ilk geceyi odamı hazırlamakla geçirirdim.

Önümüzdeki zorlu mastürbasyon sırasında kendimi besleyebileceÄŸimden, su içebileceÄŸimden ve temizleyebileceÄŸimden emin olmam gerekiyordu. Kendimi gereÄŸinden fazla veya az susuz bırakmadığımdan emin olmak için su miktarını dikkatli bir ÅŸekilde ölçerdim ve boÄŸulma veya diÅŸ kırılması riski olmadan kolayca yutulabilecek besleyici atıştırmalıklar hazırlardım. Yardımcı kurulumumu taşınabilir ve barebone’larda, stratejik olarak duvarlara yapıştıracağım en sevdiÄŸim basılı resimlerden ve daha büyük bir monitöre baÄŸlayacağım bir dizüstü bilgisayardan oluÅŸan bir düzine kadar tuttum. Belirli bir oturum için hangi klipleri kullanacağımı seçerdim ve seçimimi aynı anda on veya daha fazla videoyla sınırlamaya çalışırdım. Bu konuda biraz disiplin, libidinal iÅŸtahımı bozmamamı saÄŸladı.

Ne oldu? Yüksek dozda LSD (300ug +) alırdım ve sonraki iki saatimi, gerçeklik dağılırken endiÅŸeyle onu bir arada tutmaya çalışarak geçirirdim. Sonra gelirdim. Pornografi, korkutucu olduÄŸu kadar erotik de bir ÅŸekilde canlanacaktı. Sanki monitörüm kötü bir sürüngen makarnadan yapılmış müstehcen bir dioramaymış gibi videolar gerçeÄŸe dönüşüyordu. Kızlar benimle konuÅŸur ve bana doÄŸrudan ismimle hitap ederlerdi. Porno yıldızları gerçek hayatta tanıdığım kızlara dönüşüyordu. ÇoÄŸunlukla derileri kırmızı ve beyaz-sıcak renkte parlayan uzaylı insansılara dönüşüyorlardı. Örümcekler gibi hareket ederler ve imkansız ÅŸeyler yaparlar. Burası benim Zeta Reticuli’deki 4D uzaylı genelevimdi ve sürekli geri dönmek zorunda kaldığım yerdi.

Halüsinasyonlar genellikle o kadar yoğundu ki, basit bir .jpeg dosyası, kulaklıklarımdan gelen sesle dakikalarca süren tam hareketli bir video klibe dönüşebiliyordu. Gerçek hayatta çok istediğim kızların, yalnızca benim zevkim için var olan, akla gelebilecek en pis, aç sürtüklere dönüşmelerini izlerdim. Onlar benim sahip olabileceğim ve dilediğim gibi elden çıkarabileceğim sürtüklerimdi. Bu, sefaletin mutlak keyifsiz derinliklerine kadar kovaladığım ejderhaydı. Psychedelic serseri diyarının cinsel rahmi sığınağı. Benim bağımlılığım.

Hissedeceğim korku midemi bulandıracaktı. Şizofrenik bir krizle ya da ruhumun kötü niyetli bir varlığa teslim edilmesiyle flört ettiğimi biliyordum. Bu oturumlar devam ettikçe inlemeler IŞİD infazlarına benziyordu. Çekici, mükemmel genç kadınlar cadı ve çürümüş hale gelecekti. Her şey, düşünmek bile istemeyeceğiniz türden en şok edici vahşete dönüşme eğilimindeydi. Genellikle ruhuma yönelik tehlikenin çok büyük olmasından korkarak boşalmaktan çok korkardım.

Bunu neden yaptım? Kronik olarak yalnız ve depresif, berbat sosyal becerilere sahip, bir tür yakınlık ve duygusal bağ kurma ihtiyacı duyan.

Neden durdum? Birkaç tuhaf derecede güçlü sekmeden tamamen delirdim ve öldüğümü ve kararımı beklerken belirsizlik içinde olduÄŸumu düşündüm. Åžu ana kadar hayatımdaki her ÅŸeyin bu noktaya geldiÄŸine inanıyordum, sanki bir kötü adamın alçakça komplosunun tuzağına düşmüştüm. LSD, kötü varlıkların aracıydı ve onların bizim dünyamıza açılan kapısıydı. Bu Ä°ncil’deki gerçek yasak meyveydi. Artık gerçeklik yoktu, hatta gerçekliÄŸin ne olduÄŸuna dair bir anı bile yoktu. Kimse bana yardım edemezdi ve öldüğüme emindim. Otelim, dünyadan binlerce ışıkyılı uzaklıktaki cehennem gibi bir gezegenin derinliklerindeki bir ses sahnesi kadar iyiydi. Penceremin dışındaki manzara, tıpkı Seinfeld ve Frasier’in parçaları gibi Hollywood hilesiydi. Kapılar tuÄŸla duvarlara, taÅŸ yüzeylere ya da daha kötüsüne açıldığı için kaçış olmadığını biliyordum. Önce cep telefonumla, sonra da oda telefonumla çaresizce ambulans çağırmaya çalıştım. Elimdeki her ÅŸeyi verdim ama kötü bir rüyadaki gibi telefonlar çalışmıyordu. Gelen saÄŸlık görevlilerinin kaçınılmaz olarak kılık deÄŸiÅŸtirerek benimle oynayan aynı iblisler olacağından bunun en iyisi olacağını düşündüm.

Korkum beni felç etti. Bu, katatonik bir sersemlik içinde, hiç kimsenin olmadığı topraklarda ağır ağır ilerleyen bir askerin mermi şokuydu. Amaçsızca banyoya koştum ve birkaç dakika içinde eski kız arkadaşımın adını belki de yüzlerce kez tekrarladım. Nasıl nefes aldığımı bilmiyorum, durmadan konuşuyordum. Bunlar benim son sözlerim ve vasiyetim gibiydi, sanki ruhum gerçek ve güzel bir şeyi kavramaya çalışıyordu. Sanki boğulma sancıları çekiyordum, suyu soluduğum anlarda öleceğimi biliyordum.

Sonra neredeyse bayılmanın ardından inanılmaz bir rahatlama hissettim ve her şey yavaşladı. Korku beni terk etti ve kendimi tanrının yanında hissettim. Gençliğimin görüntüleri zihnimi ve duyularımı doldurdu. Başıma gelen her şeyi o zamanki gibi hissettim ve gördüm. Ne kadar kaybolmuş olduğumu fark ettim. Ağlamayı kestim ve 4 saat sonrasına kadar ağlamayı bırakmadım.

Bu sahte dünyayı kovalamanın çılgınlığı beni daha önce hiçbir şeyin olmadığı kadar etkiledi ve artık hayattan kaçamayacağımı biliyordum.