Asla sahip olamayacağım bir şeyi istemekle nasıl başa çıkabilirim?

Kendimi son derece üzgün ve depresif hissediyorum, bunu ancak yoÄŸun bir depresyon olarak tanımlayabilirim. Genelde kendimi baÅŸkalarıyla kıyaslayan biri deÄŸilim. Herkesin hayata farklı düzeyde zenginlik ve koÅŸullarla baÅŸladığını biliyorum, bu nedenle arkadaşımın Paris’e seyahat etmesi veya baÅŸka bir arkadaşımın ailesinden ev kirası alması gibi ÅŸeyler beni rahatsız etmiyor. Bir arkadaşım Google’da iÅŸe girdiÄŸinde bile, kıskançlık deÄŸil, benzer bir ÅŸeyi baÅŸarmak ve iÅŸ ahlakımı geliÅŸtirmek için motive olduÄŸumu hissettim.

Ancak ne kadar çaba gösterirsem göstereyim, ne kadar çaba gösterirsem göstereyim, kendim için gerçekçi olarak ulaşılamayacak bir şeyi umutsuzca istediğimde karşılaştırma depresyonuna giriyorum. Ve burada da olan şey bu. Kusurlarına rağmen bu adama karşı derin bir aşık oldum çünkü onu gerçekten birlikte bir gelecek inşa edebileceğim biri olarak görüyordum. Kişiliklerimiz, hayattaki hedeflerimiz, okuduklarımız ve ilgi alanlarımız açısından benzerdik ve o da bunu biliyordu. Ama buna rağmen benimle ilgilenmedi ve soğuk davrandı ve sanırım görünüş olarak onun barıyla tanışmadım çünkü diğer her şey uyumluydu. Ve sorun değil, anlıyorum.

Sonra onun başka bir kızdan hoşlandığını öğrendim ve yaralara tuz basmak gerekirse, kız son derece güzel, ortalamanın üzerinde ve kusursuz, çoğu arkadaşımın da kabul ettiği gibi. Hoşlandığım kişi ortalama görünümlü birine ilgi duysaydı, bu beni gerçekten bu kadar rahatsız etmezdi veya etkilemezdi ve bu durumda biraz huzur bulabilirdim.

Daha sonra onun hayatını öğrenmeye devam ettim ve bu da beni daha fazla depresyona soktu. Zengin bir aileden geliyor, özel okula gidiyor, özel öğretmenlere sahip, her zaman gösterişli ve sofistike görünüyor ve zaten prestijli bir işi olduğundan ve ikisi de aynı alanda olduğundan üniversite eğitiminde ona akıl hocalığı yapıyor ve staj ve işlerde ona yardımcı oluyor.

Onun tüm hayatı, benimkine kıyasla farklı bir stratosfer gibi geliyor; ne kadar çabalarsam çabalayayım ulaşamayacağım bir şey. Neden o böyle bir hayata sahip oluyor ve ben elimden gelenin en iyisini yapmayı sevmiyorum ve sevmiyorum? Onun ve onun resimlerine bakmaya devam ediyorum.

Başa çıkmam gereken gerçek zorluklar, istismarcı bir ev, yetersiz beslenme, mali sorunlar ve çözülmesi gereken çok şey olmasına rağmen, onların ilişkilerini düşünmek kendimi berbat ve berbat hissetmeme neden oluyor, moralimi bozuyor ve dikkatimi kendi hayatıma odaklanmaktan alıkoyuyor. Ama tüm bunlardan dolayı kendimi bitkin ve motivasyonumun tükenmiş olduğunu hissediyorum, sanki tüm bu acıya son vermek için kendimi sikmek istiyormuşum gibi.

Bu duygularla nasıl başa çıkacağım? Daha spesifik olarak, gerçekten çok istediğim bir şeyi alamamak veya asla alamamakla nasıl başa çıkabilirim? Sadece tavsiye istiyorum ve lütfen terapi demeyin, ülkemde bunlara gücüm yetmez.