Arch Linux kurduktan sonra bekaretimi kaybettim

Bunu yazacağımı hiç düşünmezdim. “Arch’ı yeni kurdum, seviştim” gibi memleri görürdüm ve bunların tamamen saçmalık olduğunu düşünürdüm. Ama kardeşlerim… oldu.

21 yaşındaydım, bakireydim ve bilgisayar bilimleri öğrencisiydim. Hayatım VS Code, terminal ve uzak bir kız arkadaş edinme umudunun etrafında dönüyordu. O zamanlar Ubuntu kullanıyordum. Rahattı, sağlamdı, her şey çalışıyordu. Ama bir gün Discord’daki bir adam bana şöyle dedi: “Eğer Arch’ı kullanmıyorsan korkaksın.” Ve açıkçası korkak olmak istemedim.

Bu yüzden Arch’ı kurdum. Yaklaşık 12 saatimi aldı, hafif bir varoluşsal kriz ve yanmış bir USB. Ama başardım. i3’e önyükleme yaptım, kendimi bilgisayar korsanı gibi hissettim, bir ekran görüntüsü yayınladım r/unixpornve bir şekilde… farklı hissettim. Daha güçlü.

İki gün sonra, üniversiteden bana iki kelimeden fazlasını söylememiş olan bir kız şöyle dedi:

“Hey, seninkini gördüm r/unixporn mesaj… sen misin?”

Onun da Linux’a meraklı olduğu ortaya çıktı. Fedora kullanıcısı, ama hey, kimse mükemmel değildir.

Konuşmaya başladık. Çok fazla. Polybar’ı nasıl kurduğumu, bakire bir keçiyi feda etmeden Bluetooth’u nasıl çalıştırdığımı sordu ve sonra -sana boşvermiyorum- şöyle dedi:

“Gelip Arch’ı kurmak ister misin? Kelimenin tam anlamıyla.”

Şaka mı yapıyor yoksa trollüyor mu anlamadım. Ama gittim. USB’yi bile getirdim. Hiçbir şey kurmadık… en azından terminalde çalışan hiçbir şey.

Daha sonra orada uzanıp tavana baktım ve kendime bunun gerçek hayat olup olmadığını sordum.

Bakın Arch’ın sihirli güçleri olduğunu söylemiyorum. Bunu kurmanın seni sevişeceğini söylemiyorum.

Ama o günden beri birisi bana neden Arch kullandığımı sorduğunda gülümsüyorum ve şunu söylüyorum:

“Çünkü Arch kullanıyorum, bu arada.”