40, zihinsel olarak yavaş, derece yok, kronik ağrı, BPD, 10 yılda iş yok ve aşırı depresif. Bir yol bulmama yardım et lütfen?

Hayatım boyunca garip, aptal, sinir bozucu, sorumsuz ve yavaş denir. Sadece oyunculuk okulunda iyi bir oyuncu olduğum için alkışlandım. Ama bu birçok nedenden dolayı işe yaramadı.

Ãœniversite derecesi de yok. Yoksulluktan da geliyor. Denemek için zaman kaybetmedi çünkü asla özel Ed’de olmasam da, ilkokul matematiÄŸinde bile sefil bir ÅŸekilde baÅŸarısız oldum ve sadece ortaokuldan geçtim çünkü öğretmenler beni çırptı. Asla mezun olmamalıydım. Eminim disculia’m var ama o zamanlar kimse WTF’yi bilmiyordu. Ben de sosyalleÅŸmeyi emiyorum. Ben de baÅŸarıya giren aÄŸa sahip olmak gibi deÄŸil.

Düşünce trenimi kesintiye uğratan seslerle yavaş, unutkan, kolayca dikkati dağılmış ve dahili olarak tahriş oldum. Odaklanmak için sessizliğe yakın bir sese ihtiyacım var. Çok görev yapamıyorum ve işleri sadece birçok tekrar ve hatayla öğreniyorum. Her etkileşimde ruminasyon yapıyorum ya da insanların bana verdiği ve içsel olarak her şeyi kişisel alıyorum.

Yetersiz hissedersem bazen bıraktım.

Nasıl sosyalleşeceğimi ve sağduyulu nasıl sosyalleşeceğimi anlamıyorum. Yani ben dumb bok diyorum ya da yapıyorum. O zaman insanlar bana gülüyor ve ya da garip ve aptalca çağrılıyorum. Asla havalı ya da komik değilim. Dışarıda kaldım. Bana sınırda kişilik bozukluğu, anksiyete ve bipolar teşhisi kondu. Eminim disculia var ama test edecek param yok. Sadece yalnız çalışırken ve muhtemelen düşük beceri işinde iyiyim.

Sorun şu ki, şimdi siyatik, düz ayak ve karpal tünel geliştirildi. Yani çok uzun süre ayakta ya da yürümek iyi değil. Özellikle sert yüzeyler. Ofis sandalyeleri bile her zaman yeterli değildir. Çok düşük yetenekli iş zor. Sinir çok uzun süre sıkıştırıldığında çığlık atacağım.

Ve bir sabah uyku eksikliğinden çok yorgun olmalıysam da hapse girmekten endişe ediyorum, çünkü şimdi çok acı, sefilim ve akıl hastalığım yüzünden terapi ve ilaçların yardım etmediği. Bu yüzden uyku eksikliği ve eskiden çalıştığım ve hayatta umudum olduğu gibi kötü ruh hallerini kaldıramıyorum. O zamanlar güzel, genç, sürüldüm ve geri döndüm. Her şeyi içeride tuttum ve eve gittim ve ağladım. Şimdi daha acı, daha haklı ve kendimden nefret ediyorum. Görünüşümü kaybetmek yardımcı olmadı. Dişlerini kaybettim ve 40 yaşındayım. Kıskanç ve herkesin acılarım. Özellikle kadınlar.

Hiçbir şey beni mutlu etmez ya da doğrulama vermez gibi hissediyorum. Sanırım genç, güzel, süper havalı ve başarılı hissettim, iyi olurdum.

Annemden ucuz yemek için yeterince para fırlatarak yaşıyorum. Eski/ oda arkadaşım yine de benim ana bakım alıcı. Ben bir bakıma çocukları gibiyim. Acınası

Sadece oyuncu olmakta hiç iyiydim. DiÅŸsiz mi? Hahahahaha evet ÅŸimdi geri dönemem. Genç ve güzelken, 2004’te çok pahalı ve ırkçıydı, bu yüzden bıraktım.

Her neyse, yıl boyunca tüm bu sorunlar üzerinde intihar oldum. Tüm hayallerim parçalandı. Sadece oyunculuk yaparken veya aşık olurken mutluyum.

Şok oldum, son 2 yıl sıcak bir erkek arkadaşım vardı. Ama sonunda beni fiziksel olarak istismar etti, bu yüzden buna değmezdi. O da sonunda hayattaki partim için üzerime baktı. Sen bir çocuk gibisin. Birlikte bokun yok kardeşim.