32 ve umutsuz…..

Durumumu özetleyen bir önceki gönderide bulundum ve çok sayıda harika yorum aldım. Dürüst olmak gerekirse bunun için çok minnettarım!!!!!

Tüm bu süreç göz korkutucuydu ve yarın anahtarları daireme geri vereceğim zamandı. Bağımsızlığımdan, sevdiğim şehirden, olmayı arzuladığım bir şehirde edindiğim onca deneyimden vazgeçmiş olacağım. Yanlış bir seçim yaptığımı ruhumda hissediyorum. Tükenmişlikten sonra daha önce Londra’da işsiz kalmıştım ve bunu başarmıştım, bu sefer neden farklı olduğunu bilmiyorum. Kendimi kırılmış hissettim, ancak esasen bu kararı, yalnızlık ve yön kaybı duygusu tarafından bu kadar tüketilmeden önce, başka seçeneğimin olmadığı bir köşeye sıkıştırılmış hissettiğim bir yerden aldım. Kendi kendime işimi kaybedeceğimi ve daha fazlasını hak ettiğimi, dairemizin kira kontratının yenilemeden geleceğini söylemeye başladım, kısa sürede hem kendimi hem de birlikte yaşadığım arkadaşlarımı çok kötü bir duruma soktum.

Kendi ayaklarım üzerinde dururken ailemin yanına geri dönmek için hiçbir tutkumun olmadığı giriş seviyesi bir role geri dönmek için tatmin edici bulmadığım, ne kadar başarılı olabilecek bir kariyerden vazgeçtiğimden endişeleniyorum. Memleketimde iş imkanları çok az.

Biraz dalgalı bir kariyerim oldu, her işte ustaydım ve diyebileceğiniz hiçbir işte usta değildim. Genel olarak insanlar benim tutkumdur; burada mükemmelim, ilişkiler kuruyorum, dinliyorum, tavsiye veriyorum. Geçmişte bir yönetici olarak sürekli olarak aldığım geri bildirimler, yarattığım etkiyi ve insanlara nasıl görüldüklerini ve duyulduklarını hissettirdiğimi gösteriyor. İnsan merkezli rollerin çok ödüllendirici olduğunu düşünüyorum ama insanların hayatlarında gerçek bir fark yaratabileceğim bir şey bulmak istiyorum.

Mutluluğu başka bir şeyden arıyordum, her zaman bir sonraki adım… İşim dışında bir hayat yaşamak ve bir hayat kurmak yerine, kariyer ve statüden onay bulmaya çalışıyorum, iş dışında hiçbir hobim veya ilgi alanım yok. Beni tüketti. Şimdi 32 yaşında ailemle birlikte yaşayıp aslında olmak istemediğim bir yerde hayatıma yeniden başlayacağım. Kararımdan dolayı çok ağır bir utanç ve pişmanlık duyuyorum. Sanki geri dönüşü olmayacakmış gibi.

Yetişkinliğin esasen bir parçası olan boyun eğmek ve sadece devam etmek ve kendimi bulmak yerine, kolay yolu seçtim ve her şeyden vazgeçtim. Bir daha mutluluğu ya da başarıyı bulamayacağımdan endişeleniyorum ve bunun yerine kendimi içeri hapsettim, tünelin sonunda hiç ışık göremiyorum.