29 yaşında yolumu nasıl bulabilirim?

Durumum hakkında gerçekten dışarıdan bir bakış açısına ihtiyacım var. Lütfen beni yargılama. Hayatımın tamamen çamur olduğunu biliyorum. Bunun benim gerçekliğim olmasını hiç istemedim ama oldu ve şimdi sıkışıp kaldım.

Hayatımda sadece iki işte çalıştım. 21 yaşımdayken bir benzin istasyonunda kısa süreli kasiyerlik yaptım. Tıbbi bir acil durum nedeniyle bu işi yarıda kestim.

İyileştikten sonra büyükanneme bakmaya başladım. Biliyorum. Muhtemelen aileye bakmak bir iş olarak görülmüyor. Ancak 3 yıl boyunca her gün çalıştım. Anneannem demans hastasıydı ve sonuna kadar onunla ben ilgilendim. Sonuna kadar beni ciddi anlamda yaktı. Son bacaklarımdaydım. O öldüğünde orada olamadığım için çok fazla suçluluk duydum.

O zamana kadar covid vurdu. Kederden büyük bir alkol bağımlılığı geliştirdim. Yıllarca bununla savaştım ve bu beni ölümcül bir depresyon ağına yakaladı. Şu anda 5 yıldır işsizim ve hiçbir yolum yok.

Herkesle karşılaştırıldığında benim neredeyse hiç becerim, iş deneyimim veya diplomam yok. Tam bir başarısızlık gibi hissediyorum.

Bir aile üyesi bana seçtiğim herhangi bir eğitim için ödeme yapmamı teklif etti. Ancak kendimi nereye uygulayabileceğim konusunda çok kararsızım.

Ben şefkatli bir insanım ve her zaman kendimi tıp alanına uygulamak istedim. Hemşire olmak benim tutkumdu ama anneannemin vefatına kadar kendimi kaybettim. Kendimi yeniden inşa etmem gerekiyor ve şunu soruyorum: Başlamayı başaramayan biri olarak nereden başlayabilirim?

Sanırım hâlâ özünde bir bakıcıyım. Başkalarına karşı öyle bir empatim var ki. Yine de bir yanım o kadar kilitli ki, bir daha asla birinin kaybını yaşayamam.

İnsanların beni nazik, nazik ve cömert olarak tanımlayacağını düşünüyorum. Muhtemelen günün sonunda içe dönük biri. Kesinlikle gereksiz bilgi.

Az önce bir baloncuğun içindeyim.

Onu patlatmam gerekiyor.