Aralık 9, 2025
27M, otistik. Hayatımla ilgili hiçbir şey yapmadım. Herkes hayallerine ulaşırken ben çürüyüp gidiyormuşum gibi hissediyorum.
27M, ABD. Pazarlanabilir becerileri yoktu, hiç işi olmamıştı, hiç kız arkadaşı olmamıştı. Ailemle yaşıyorum ve evden zar zor çıkıyorum.
Çocukken bana OKB, anksiyete ve Asperger sendromu (ASD) teşhisi konuldu. Her zaman utangaç ve sosyal açıdan garip biri oldum, kendime güvenim yoktu. Sosyal kaygım sürekli sosyal reddedilmeyle pekiştirildi. Ayrıca çocukken başarısız bir şekilde tedavi edildiğim alışılmadık bir konuşma düzenim var. Fiziksel olarak kısayım, zayıfım ve sakarım. Kırılgan bir şeye dokunmayı sevmiyorum çünkü sonunda onu kıracağım.
etiketlendim "yetenekli" çocukken, sanki bunun bir anlamı varmış gibi. SAT’ta yüzde 99’luk bir puan aldım ve çevrimiçi satrançta da benzer ÅŸekilde yüksek bir puana sahibim (zaman kaybımdır), ancak kendimi taÅŸ gibi aptal hissediyorum. Sözlü konuÅŸmaya gelince, zar zor tutarlı bir cümle kurabiliyorum. Yabancılar benim aptal olduÄŸumu düşünmeye eÄŸilimlidirler, bazen benimle bir çocuk gibi küçümserler. Bazen yabancılar ailemden az önce söylediklerimi açıklamalarını bile istiyorlar. Kendimi anlatamamaktan nefret ediyorum.
Okulu bitirdiÄŸimden beri ailemle yaşıyorum. Ara sıra benden iÅŸ bulmamı istiyorlar ama güçlü bir baskı uygulamadılar. 20’li yaÅŸlarımın başında, veri giriÅŸi ve metin düzenleme gibi uzak iÅŸlere baÅŸvurdum ama geri dönüş alamadım. Zaten bu iÅŸlerin yerini muhtemelen yapay zeka almıştır. Bir depoda kutuları istiflemek gibi düşük vasıflı fiziksel bir iÅŸe asla baÅŸvurmadım; kısmen zayıflığım ve beceriksizliÄŸimden, ama çoÄŸunlukla bundan nefret edeceÄŸimden. Önemli sosyal etkileÅŸim gerektiren herhangi bir ÅŸey daha da kötü bir seçim olacaktır.
Bariz bir kariyer önerisini aradan çıkarmak için, bilgisayar programlama veya diğer teknik bilgisayar becerilerinde iyi değilim. Küçükken Java, PHP ve C# öğrenmeye çalıştım ama programlamayı inanılmaz derecede sinir bozucu, sezgisel olmayan ve kafa karıştırıcı buluyorum. Basit bir web sitesini HTML kullanarak elle nasıl kodlayacağımı biliyordum, ancak bu talep edilen bir beceri değil ve yine de unuttum.
Ayrıca araba kullanamadığım için kendimi bu evde kapana kısılmış hissediyorum. Bir şehrin yanında oldukça yoğun nüfuslu bir banliyöde yaşamama rağmen burada toplu taşıma yok. Yaklaşık 2 mil uzakta, şehir hattının hemen karşısında bir otobüs durağı var, ancak oraya yürümek hiç de hoş ya da pratik değil. Bırakın araba kullanmayı, bisiklete bile binecek el-göz koordinasyonuna sahip değilim. En son bisiklete binmeyi denediğimde düştüm ve dizimi ciddi şekilde yaraladım. Sürücü eğitiminde iki kez başarısız oldum.
Seçici bir özel okula gitmenin dezavantajlarından biri de çocukluk arkadaşlarımın çoğunun artık süper başarılı kariyerlere sahip olmasıdır. Bir kısmı Ivy League üniversitelerine gitti. Biri popüler bir yerel fiziksel mağaza açtı, diğeri tonlarca yatırım alan bir yapay zeka girişiminin kurucu ortağı oldu. Çocukluk aşkım etkileyici, yüksek maaşlı bir teknoloji işine sahip. Arkadaşların birçoğu evli, hatta bazılarının çocukları var.
Bu arada zihnimin ve bedenimin de çürüdüğünü hissediyorum. "potansiyel". Yaptığım şeye devam etmek dışında, yani bütün gün ailemin evinde oturup televizyon seyretmek, internette gezinmek ve ara sıra kitap okumaktan başka hayatımda ne yapacağımı bilmiyorum. En azından hiçbir zaman gelir vergisi beyannamesi vermek zorunda kalmadım sanırım.
Etiketler:
6 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
Therapy asap. Your parents already pay for your lifestyle so they won’t mind.
Apply to low skill jobs to get out of the house, anything. Talk to people again.
When you get the chance, I highly recommend watching the anime “Wind Breaker”. It was the first anime I’ve ever seen that focuses on mental health and emotional growth, where if I was in the dark mental state I was at a couple of years ago, I would’ve cried. What really stuck me in that anime was the message it gave off – “*don’t give up on people. There will be someone, or a group of people out there that will accept you for who you are, not what you do or accomplish in life. Don’t be afraid, to jump right in!*”
Where a song from that anime’s soundtrack – called “**Higher I’ll Go”** by Ryo Takahashi is what I use to constantly give myself and my brain a subconscious positive boost. For otherwise lord know my mind will continue to go into a downwards spiral without it. Feel like a toxic person is about to approach me and give me nothing but extreme negative vibes? Then I like to mentally envision myself shoving the lyrics of the song straight to their face. 🙂
Anyways, fun fact: Who tf cares about what other people think about you? So what if you hear other people’s success stories? Nobody ever gets to determine your true worth, that’s for you and you alone to decide. I’m 30 and I’m back into school again for Marketing for a new career change – where I have to say, after going back into it with a new positive outlook it’s been a first time like ever I’ve actually managed to maintain near perfect GPA so far. Since I figure if I’m going to choose a new career, might as well be with something I can truly love doing.
At the end of the day, there are different people that walk all forms of life – stop comparing yourself to others, period. What is it that YOU want to do? If you’re satisfied with where you are, then that’s perfectly fine as well. I personally never really had much career goals myself, where as long as I get a decent paying job to allow me to live by myself financially, that’s all that matters.
find friends with the same hobby, try meet up! Or try working out, that has helped me
Fellow rotter here wishing you good luck!
You likely can drive. Your first goal should be to get your drivers license. You should also go outside every day and take a walk.
You’re gonna hate a lot of jobs in life. With that spoiled attitude. Should be grateful you land any job at all in this job market.