27’de yön?

Fizik ve elektrik mühendisliğinde çift BS derecesi kazanarak altı yıl geçirdim: biri liberal sanat kolejinden, diğeri Ivy League Üniversitesi’nden. Mezun olduktan sonra, kısa vadeli deneyimlerin yanı sıra tam zamanlı istihdamda iki yıllık bir boşlukla karşılaştım: 3 aylık bir araştırma rolü, 3 aylık bir CAD tasarım işi, yarı zamanlı TA olarak 12 ay ve mevcut 3 aylık stajım.

Şu anda gerçekten zevk aldığım bir şirkete staj yapıyorum: insanlar, çevre, iş. Yine de bazen orada şansımı mahvetip mahvetmediğimi merak ediyorum. Bir süredir önemli bir şey yazmadım ve çoğu zaman kendimi ifade etmek ve/veya benim için yapılar kurmak için Chatgpt’e güveniyorum. Düşünmek ve okumak için çok zaman harcıyorum, ancak düşüncelerimi yazılı olarak nadiren belgeliyorum veya analiz ediyorum. Bunun, üniversitenin son yıllarında çoğunlukla mühendislik kurslarına odaklanmaktan şüpheleniyorum.

Bazen majörlerimi çok dürtüsel olarak seçip seçmediğimi merak ediyorum. Bina devreleri hiç sevmedim ama hesaplamalı elektromanyetikleri derinden ilgi çekici buldum, özellikle son araştırma görevim. Şimdi, konulara yoğun bir şekilde odaklanma eğilimim, mevcut rolümdeki bir güçten daha çok bir yükümlülük gibi geliyor. Tıp için daha uygun olup olmayacağımı sorgulamaya başladım. Bir Drosophila laboratuvarında çalışmaktan zevk aldım, diseksiyonu sevdim ve her zaman tıbbi araştırmalardan etkilenmiştim. Vyvanse sağlığımı bozmadan önce, sağlıklı yaşam konusunda titizdim: güneş kremi yeniden uygulamak, antioksidanlar hakkında okumak ve tıbbi literatürü yutmak.

Düşüşüm Vyvanse’ye başladığımda başladı. Asla resmi olarak DEHB teşhisi konmamasına rağmen, bir arkadaşım beni uyarıcılara devam ettirmeye teşvik etti. Etkileri altında, yenilmez hissettim, bir usta için yeniden başvurdum ve sonunda psikoza dönüştüm. Hastaneye yatırılmam ve tıbbi izin almam gerekiyordu. O yıl acı verici bir bulanıklık. O zamanlar yaptığım seçimlerden pişmanım ve çoğu zaman ilaçlara karşı ne kadarım olduğunu merak ediyorum. Uyarıcı kullanımı beni finansal, zihinsel ve duygusal olarak boşalttı.

Şimdi, bu stajın sonuna yaklaşarak, yolumdan derinden emin değilim. Akranlarımın istikrarlı, yüksek ücretli işleri var, ben de durduğumu hissediyorum: kendimi sert bir şekilde eleştiriyor ve nasıl ilerleyeceğimden emin değil. Akademik sürüşüm bir zamanlar tanımlayıcı bir özellikti; Her dakika sayım yapardım. Ama şimdi, bu bilgi uzak hissediyor. Günlerimi kısa verimlilik dönemleri ile uzun ruminasyon ve yorgunluk arasında salınarak geçiriyorum. Derecelerimi boşa harcayıp boşa harcadığımı sorguluyorum: Eğer göstermem gereken tek şey iki pahalı kağıt parçası.

Ailem güvenliğim ve fırsatım için göç etmek için her şeyi bıraktı. Eğitimimi tam olarak desteklediler ve onları hayal kırıklığına uğratmış gibi hissetmek kalbimi kırıyor. Kız kardeşim şimdi bir doktor- kararlı, tatmin oldu ve merak ediyorum, yanlış yolu tamamen seçip seçmediğimi merak ediyorum. Ailem şimdi bile destekleyici; Bana kendi ülkemizdeki tıp fakültesine gidebileceğimi ve bir IMG olarak dönebileceğimi söylediler. Ancak daha fazla borç alma, bu belirsiz yolu devam ettirme veya daha fazla zamanın kaymasına izin verme düşüncesi beni eziyor.

Hala işlere başvuruyorum ama ara sıra. Bir zamanlar sahip olduğum yapı gitti. Onsuz, kendimi kaybolmuş hissediyorum. İyimser ve meraklı olan versiyonumu özlüyorum. Şimdi, stajımdaki haftalık check-in’lerde bile, baskı altında felaket ve paniklemeye başladı.

İstikrar, amaç ve saygıyı getiren bir yol bulmak istiyorum. İşimden, disiplinimden ve kendimi tekrar gururlandırmak istiyorum. Ama mühendisliğe itmeye devam edip etmeyeceğimi bilmiyorum. Olan her şeyle nasıl barış yapacağımı bilmiyorum ya da kaybettiğimi hissettiğim zamanı ve potansiyeli geri kazanıyorum. MS’i düşürüyor muyum, bir toprak umuduyla işlere başvurmaya devam ediyor muyum, parçaları tamamen ilaca değiştiriyor muyum yoksa doktora için mi başvuruyorum?