27 yaşında ve kronik işsiz

Herkese merhaba, sanırım ben de kendi acı hikayemi anlatacağım.

27 yaşındayım. Bilgi Sistemleri Lisans mezunuyum, alt düzey bir şirkette (TCS) ancak iyi bir müşterimde (Neiman Marcus) BT Hizmetleri alanında 4 yıllık deneyime sahibim. Ağustos 2020’de işe alındım ve Temmuz 2024’te işten çıkarıldım. Çoğunlukla çok temel DevOps ve performans izleme işleri ve dokümantasyonu yaptım. Bazı "çözüm mimarı" şeyler de var ama gerçekten yazılacak hiçbir şey yok. Zaten pek bir şey hatırlamıyordum.

Şanslıyım ki eşim bir asistan ve bir nedenden ötürü bunu çözmeme ve yolumu bulmama izin vermeye istekli. Sorun şu ki, üzerinden bir buçuk yıl geçti ve Hâlâ hiçbir şeyin kalıcı olmasını sağlayamıyorum.

İlk önce üniversitedeki işime (UPS) geri dönmeyi denedim ve sonunda sırtımı incittim. Vazgeçmek zorunda kaldım. Muhtemelen bir PT süpervizörlüğü işi alabilirdim (kolayca veriyorlar) ama o özel çalışma ortamında bunu kesemiyorum (özellikle UPS’in tüm paket işleri olması gerekmez). Belki FedEx farklıdır ama bilmiyorum. Artık sırtım daha iyi.

Daha sonra bir süre veri açıklaması yaptım ama çözemedim. Tüm görevlerim elimden alınmaya devam ediyordu ve ben 4 saat boyunca bilgisayar başında kalıyordum ve bunun 30 dakikasını ödüyordum.

Bu arada yüzlerce BT yardım masası ve diğer hizmet pozisyonlarına başvuruyorum. 2 röportaj yaptım ve ikisi de beni sevmedi. Değil gibi "birisi biraz daha iyiydi" ama aktif olarak benim tarafımdan ertelendi ve nedenini anlayamıyorum. Ben salak değilim, kötü kokmuyorum, zamanında geldim, saygılı davrandım. Kendimi açıklamakta ve doğru kelimeleri bulmakta sıklıkla zorlanıyorum (ÇOK iyi yazabiliyorum, kötü konuşuyorum). Sanırım bu bir sorundu. Ayrıca yüksek işlevli/düşük veya desteksiz otizmim var ve çok fazla göz teması kurmuyorum ve tuhaf/tam anlamıyla sezgisel olmayan bir vücut dilime sahibim.

Bir kızımız da yolda. Karısı yaklaşık 16 haftalık. Yaklaşık bir ay önce eşim bir hastasıyla konuşuyordu ve durumumdan bahsetti. Şehirdeki en büyük güvenlik devriye şirketlerinden birinin sahibi ve bana bir şans vereceğini söyledi. Onu bu işe dahil ettim. Bütün gün devriye arabası kullanıp insanlarla konuşabiliyorum. Ama üniformalı olan benim, bu yüzden çoğu normal durumda sohbeti enerjim yönlendiriyor, böylece sosyal etkileşim beni fazla yormuyor.

Bu şehirde polis o kadar zayıf ki, yasadışı park edilmiş arabalar, başıboş dolaşma, hırsızlık, kamuya açık ağır uyuşturucu kullanımı/küçük satışlar, kavgalar, hatta bazı durumlarda DV ve motel/otel işgali gibi düşük seviyeli çağrılara çoğu zaman yanıt vermiyor. Bunun yerine insanlar şirketimize kaydolur ve biz bu tür sorunlarla ilgilenir/yaydırır/gerilimleri azaltır/rapor alırız. Açıkçası insanları alıkoyamayız, dolayısıyla kelimeler (ve daha kötü durumlarda acil durumlarda biber gazı) tek aracımızdır. Bu harika, aslında onu SEVİYORUM. İnsanlar bunun evsizlere pislik olmak ve ‘polisçilik oynamak’ olduğunu düşünüyor ama tam bir salak değilseniz öyle olmak zorunda değil. Bana göre, bütün gün şehrimde dolaşıp insanlara yardım ediyorum. Birinden gitmesini istediğimde ona ihtiyaç duyduğu kaynakları bulabileceği akıllı bir yer veririm. Bazen tüm bunlar büyük bir yanlış anlama oluyor ve ben bir anlaşmazlığa arabuluculuk yapıyorum ve sonunda herkes el sıkıştığında kendimi tatmin olmuş hissediyorum. Çocuklar bana el sallıyor ve üniformamın havalı göründüğünü düşünüyor. Yeterince çılgınca, izinsiz giriş bildirimi yapmak zorunda kaldığım kör bir kadının aynı mülkte bir konut dolandırıcılığının kurbanı olduğu ortaya çıktı. Bildiğim her şeyi polise bildirmem gerekiyordu ve birkaç hafta sonra polislerin konuyu zaten araştırdıklarını ve aynı fikirde olduklarını öğrenmenin mutluluğunu yaşadım. Soruşturmalarına herhangi bir etkide bulunmamış olabilirim ama kafa karışıklığını çözmem ve mağdur olduğu ortaya çıkan kişiyi rahatlatmam gerekiyor. Sonunda ona şu uyarıyı verdiğimde çok komikti: "Ne?? Bana izinsiz girmek için mi buradaydın? Kör olduğum için kontrol etmeme yardım ettiğini sanıyordum!" Ve hayatımda aldığım en güzel iltifat "kendimi güvende hissetmemi sağladın." Sorun şu ki, saatte sadece 20 dolar ödüyor ve bir nevi çıkmaz sokak.

Bu durum beni poliste kariyer yapmayı düşünmeye itti. Ama işte benim sorunum. İyileşmekte olan bir opioid bağımlısıyım. Ocak 2021’den beri tüm yasa dışı uyuşturuculardan temizim, içmiyorum ama kötü bir Zyn alışkanlığım var. Ayrıca her akşam yenilebilir bir şeyler alıyorum (yasal bir durumda yaşıyorum). Yani bu aslında beni diskalifiye ediyor, değil mi? Yalan makinesinden geçmemin imkanı yok değil mi? Yani bu berbat. Ve bazı nedenlerden dolayı BT’deki hiç kimsenin bana bir şans vermesini sağlayamıyorum.

Söylemeyi unuttum, bir dönem Muhasebe Yüksek Lisansı aldım ve tüm A’ları aldım ve teknik olarak hala kayıtlıyım, sadece ders almıyorum. Kızımın gelmesi ve karımın NP’si (ailemiz için BÜYÜK para hareketi) için okula geri dönmesiyle, tüm bu parayı bundan YILLAR sonra bana iş getirebilecek veya getirmeyecek başka bir dereceye harcamayı gerçekten haklı çıkaramazdım.

Yani bir yandan hayatımın aşkıyla evliyim ve bir nedenden dolayı beni seven, büyüyen bir ailem var. Hayalimdeki yolu bulmam beklenebilecek her fırsata sahibim. Ama bunu bir türlü çözemiyorum ve işsizim. Sanki kalıcıymış gibi geliyor. Ve bu bana ailem için başarısız olduğumu hissettiriyor. Üzerime düşeni verebilmeli ve ailemin saygı duyabileceği ve güvenebileceği biri olabilmeliyim (en azından kısmen) ama ben o kişi değilim. En azından şimdi değil. Bir yanım kötü hissediyor çünkü eşim ben çok para kazandığımda ve olabildiğince istikrarlı göründüğümde benimle evlendi. Sonra bütün bunlar oldu ve ben eski halimin kabuğu oldum, her bakımdan geriye kaydım. Artık onun evlendiği adam değilim, onun kendine güvenmeyen kabuğuyum. Kırgınlığını hissedebiliyorum ve hâlâ burada olmasına rağmen kandırıldığını ve değiştirildiğini hissettiğini biliyorum. Kim istemez ki?

İşte benim hikayem bu. Eğer benim yerimde olsaydın ne yapardın?