23f Korkarım Hayatımı berbat ettim.

Ebeveynlerimin, hayatta bir yol bulma mücadelemle (zihinsel saÄŸlık sorunlarının yanı sıra koÅŸulsuz sevgileri ve destekleri için hala onlarla yaÅŸama izin verdikleri için minnettarım. Lisansımı aldıktan sonra sürüş eksikliÄŸim nedeniyle ÅŸu anda çok sınırlı bir sosyal hayatım var ve güvenimi düşürdü. Ayrıca son 4 yıldır üniversitede olmasına raÄŸmen herhangi bir dereceye sahip olmadığım için utanıyorum … Büyük 3 kez deÄŸiÅŸtirdim. Ayrıca, neredeyse hiç satış yapmadığım küçük sanat iÅŸim dışında herhangi bir iÅŸ deneyimim yok ve vazgeçmek için çok uzun süre bekledim. Geçen yıl bir bakım evi için gönüllü oldum. Gerçekten seviyorum. Ben de otistik, majör depresyon, kaygı var ve bir terapist görüyorum, inanılmaz, onun gerçekten yararlı olduÄŸunu görmek ve gerçekten iyi yapmamı istediÄŸini söyleyebilirim ama onu hayal kırıklığına uÄŸratmaya devam ettiÄŸimi hissediyorum. Kendimi öldürürsem kesinlikle hepsini hayal kırıklığına uÄŸratacağımı biliyorum, yıllardır pasif intihar düşünceleriyle uÄŸraşıyorum, 8 yaşındayken baÅŸladım. 3 kez denedim ve hepsi lise boyunca. Aileme çok fazla acı ve gönül yarası getirdim ve beni bu kadar kayıp görmenin daha da acıttığını biliyorum. Liseyi zar zor mezun oldum. Bu kadar ileri gideceÄŸimi hiç düşünmemiÅŸtim, kendimi 18 yaşındayken, geleceÄŸim hakkında düşünmek için hiç çaba sarf etmedim. Ä°nanılmaz derecede bencil olduÄŸumu biliyorum, bir genç olarak kendim için kendim için üzüldüm, etrafımdakileri nasıl etkilediÄŸini göremedim ve hayatımın geri kalanında bu yıllar piÅŸman olacağım. 21 yaşına geldiÄŸimden beri hayatımı deÄŸiÅŸtirme isteÄŸine sahip olduÄŸum (yıllarca farklı terapi ve sayısız ilaç türünden) ve bunu daha iyi hale getirmek için adımlar attığımı söyledi. Eksik olduÄŸumu hissettiÄŸim ÅŸeyler, acıma neyin neden olduÄŸunu, zihinsel ıstırapımı ve hayatımı anlamlı kılmak için ne yapabilirim çünkü kendimden asla cesaret edemeyeceÄŸim ve muhtemelen burada olacağım, muhtemelen burada olacağım, yaÅŸamaya çalışabilirim. Sosyal medyada gördüğüm her ÅŸey arkadaÅŸlarımın evlenmesi, çocuk sahibi olmaları, lisans alması, grad okuluna baÅŸlaması, yetiÅŸkinlikte geliÅŸtiÄŸi zaman kendimi karşılaÅŸtırmamak zor. Bu yüzden tüm sosyal medyamı sildim. (Reddit hariç ama burada tanıdığım kimseyi takip etmiyorum lol) Sadece basit bir yaÅŸam, istikrarlı bir iÅŸ, takılmak için arkadaÅŸlar, belki bir gün kendi küçük bir ev istediÄŸimi fark ettim.

Kimsenin beni işe almayacağı zaman bunlardan herhangi birini nasıl yapabilirim? Birçok röportaj yaptım ve asla kabul edilmedim. Neden bu kadar başarısız olduğumu nasıl açıklarım? Bu pasif intihar düşünceleri tekrar bana sürünürken ne yapmalıyım ve her şeyden vazgeçmek istiyorum? Kendimi çok yalnız hissediyorum. Bunun gibi düşüncelerle, bu dünya için yeterince aklı başında olup olmadığımı soruyorum. Benim yaşım hiç kimse işsiz değil (cidden, istedim ama hiç bir iş bulamadı) derecedensiz, arkadaşsız ve umutsuz. Üzüntümlerimde tamamen yalnızım. Acıklı, değersizim ve bu hayata anlamlı bir şey getirmiyorum. Köpeğim benim tek gerçek arkadaşım ve hatta kendi kafamda kaybolduğum için bana güvenemez.

TLDR: 23 yaşında hiçbir iş deneyimi olmadan geleceğimi bozduğumu hissediyorum. Ayrıca hiçbir yerin ortasında küçük kasabada sıfır sosyal yaşam var, daha önce hiç bir işim olmadı ve sürüş beni endişeli, otistik ve depresyon bölümlerinden muzdarip yapıyor. Çıplak asgari ücret işleri için başvuruyorum ve geri çağrı almıyorum. Gerçekten deniyorum gibi hissediyorum… Genç yetişkinliğimi engelleyen birkaç kaba genç yılım vardı ve her işveren bunu tembellik olarak görüyor ama gerçekten sadece topluma katkıda bulunmak ve artık ailem için bir yük olmak istiyorum. Onları onarmaya ve değiştirmeye ihtiyacım hissediyorum, onları koyuyorum ve aslında hayatımla bana verdikleri bir şeyler yapıyorum.