(22m) Covid beni mecazi olarak öldürdü ve bu noktada bir çıkış yolu görmüyorum. Herhangi bir tavsiye var mı?

Mart 2020’de lisede bir gençtim. Covid kapanması gerçekleÅŸmeden hemen önce, hayatım boyunca sahip olduÄŸum en fazla arkadaşım vardı, biri hariç tüm sınıflarımda A vardı ve her gün okula gitmek için gerçekten heyecanlandım, bu da hiç söylemediÄŸimi düşünmediÄŸim bir ÅŸey. Hayat gün geçtikçe daha iyi ve daha iyi hale geliyordu ve son sınıfım geldiÄŸinde, bir yerde üniversiteye gideceÄŸim gerçeÄŸi izledim, hayatımdaki hiçbir ÅŸey hakkında depresyona girecek hiçbir neden görmedim.

Ve sonra kapatma oldu. Okul yılının başında liseme yeni geçtiğimden beri, tüm arkadaşlarımın benden çok daha yakın oldukları arkadaşlarım vardı. Hepsine çok hızlı bir şekilde akılda kaldım. Ertesi bir buçuk yıl, toplumdan tamamen izole edilmiş, tek arkadaşlarım şimdi çevrimiçi arkadaşlarım olarak geçirdim. Mezuniyetim dışında, lise kampüsüme bir daha asla adım atmadım.

AÄŸustos 2021’de üniversiteye gittim ve kampüsü ve genel olarak üniversite öğrencisi olma deneyimini sevdim, sadece iÅŸe yaramadı. 17 ay boyunca evden ayrılmadığım için hem sosyal hem de çalışma becerilerimin her bitini kaybetmiÅŸtim, kilitlenmeler sırasında edindiÄŸim kronik depresyondan hala muzdaripti ve Mayıs 2022’de üniversitem tarafından akademik olarak askıya alındım.

Ve bu beni bugün olduğum yere götürüyor, neredeyse 39 ay sonra. Üniversitem tarafından akademik olarak askıya alındığımdan bu yana 39 ay içinde, hayatımla kesinlikle hiçbir şey yapmadım. Sıfır. Nada. Zilch.

Kronik depresyon, tam ve tamamen umutsuzluk ve Anhedonia’dan muzdaripim. Hayatımla hiçbir ÅŸey yapma arzum yok. Gerçekten Covid’in hayatımı mecazi bir ÅŸekilde aldığını hissediyorum. Beni anında öldürmemiÅŸ olsa da, hala beni öldürdü.

Durumum göz önüne alındığında, ne yapmam gerektiğine dair tavsiyeleriniz var mı? Yoksa benim için gerçekten bitti mi?