21 yaşındayım, çocukluk hayalim silahlı kuvvetlere katılmaktı; şimdi kendimi tamamen kaybolmuş hissediyorum.

Herkese merhaba,
21 (F) yaşındayım ve Amity Ãœniversitesi mezunuyum. ÇocukluÄŸumdan beri hayalim silahlı kuvvetlere katılmaktı… Askeri bir kökenden geliyorum ve tek istediÄŸim buydu.

Hiçbir zaman baÅŸka bir ÅŸey planlamadım çünkü o hayal benim için her ÅŸeydi. Ancak 11. sınıfta beklenmedik bir ÅŸey oldu.. Bazı saÄŸlık sorunları yaÅŸadım. Doktorlar 3 yıl ilaç kullanmam gerektiÄŸini, sonra iyileÅŸeceÄŸimi söyledi. Ama o 3 yıl her ÅŸeyi deÄŸiÅŸtirdi. Ruhum, güvenim… hepsi solmaya baÅŸladı.

Zamanı gelince CDS sınavını verdim ama artık aynı ateşi hissetmiyordum. Tedavim uzamaya devam etti, neredeyse 5 yıl oldu ve hala ilaca devam etmek zorundayım.

Nisan ayından beri evde oturuyorum. Annemle babam bana nasıl “zaman kaybettiÄŸimi” veya “bir ÅŸeyler yapacak kadar büyüdüğümü” hatırlatan tek bir günü bile kaçırmıyor. Bütün bunların beni ne kadar etkilediÄŸini anlamıyorlar. Uzun süredir depresyondaydım ve ÅŸimdi bile ilacımı bir gün bile almayı kaçırırsam neler olabileceÄŸinden korkuyorum.

Bu yıl MBA yapmak istiyordum ama maddi sıkıntılar nedeniyle ailem benden bir yıl daha beklememi istedi. İşte buradayım, bir son sınıftayım, bundan sonra ne yapacağımı bulmaya çalışıyorum ve dürüst olmak gerekirse, evde hiçbir şey yapmadan oturan bir zavallı gibi hissediyorum.

Bunu yayınlamaktan ne beklediğimden bile emin değilim. Belki de onu dışarı çıkarmam gerekiyordu. Belki benzer şeyleri yaşayıp geri dönüş yolunu bulan insanlardan duymak isterim.