17 yaşındayken ani bir karardan sonra yönümü kaybettim, şimdi 29 yaşındayım ve hala yolumu bulmaya çalışıyorum

Lisede dil eÄŸitimi alırken birçok sınıf arkadaşım bana hayranlık duyuyordu. Öğretmenlerin ve müdürün bile övgüden baÅŸka bir ÅŸeyi yoktu. Ama bir yazdan sonra, 17 yaşıma girdiÄŸimde her ÅŸey deÄŸiÅŸti. Kötü bir hafta geçirdiÄŸim için program deÄŸiÅŸtirdim. Matematikten çok korkuyordum (bir zamanlar %24 almıştım) ve insanlar bir sonraki yılın en zor yıl olacağını söyleyip duruyordu. Ayrıca o hafta Almanca kitabımı da unuttum ve genellikle iyi olduÄŸum bir konudan kötü bir not aldım. Hayal kırıklığı nedeniyle, dürtüsel olarak daha kolay bir yola geçtim ve bunun hayatımın en büyük hatası olduÄŸu ortaya çıktı. Yeni program daha az teorikti, daha çok uygulamalıydı. Bir geçici ajansta staj yapmak zorunda kaldım. Öğretmen bana en iyi öğrenci olduÄŸumu ve en iyi yerleÅŸtirmeyi hak ettiÄŸimi söyledi. Çok gurur duydum. Ajanstaki ilk günümde herkes nazikti, patron hariç hepsi kadındı. O içeri girdiÄŸinde arka odada klasörleri katlıyordum ve personeline yüksek sesle şöyle dedi: “Gerçekten burada bir stajyer gibi klasörleri katlayacağımı mı sanıyorlar?” DuyabileceÄŸimden emin oldu. Kendimi o kadar aÅŸağılanmış hissettim ki bunun son günüm olacağına karar verdim. Okuluma söylemedim. 18 yaşıma yeni girmiÅŸtim ve bir arkadaşım bana harici bir sınav programı gibi bir ÅŸey aracılığıyla diplomamı hâlâ bağımsız olarak alabileceÄŸimi söyledi. Kendi hızımda yaptım ve sonunda 21 yaşında mezun oldum.

Daha fazla okumak istedim ama param yoktu. Birisi bana diplomam olduÄŸu ve 21 yaşının üzerinde olduÄŸum için maddi yardım alabileceÄŸimi söyledi. Aylarca bir devlet dairesinden diÄŸerine gittim, çevreler halinde gönderildim, ta ki bir kiÅŸi “%99 onaylanacağımı” söyleyene kadar. Mektup gelene kadar rahatladım: Talep reddedildi, ÅŸehrinizde diploma alınmadı. Bu nedenin hiçbir anlamı yoktu. Mektubu öfkeyle yırttım. Ãœniversite için çalışıp para biriktirmeye karar verdim. Ama ben her zaman daha çok “düşünen” bir insan oldum, ellerimi çok kötü kullandım. Fabrika fabrika dolaÅŸtım, asla alışamadım, uzun süre dayanamadım. Son iÅŸimden bir gün sonra istifa ettim çünkü sürekli şöyle düşünüyordum: “Bir eÅŸ ya da çocuk istemiyorum. Sadece bir karavanda yaÅŸayacağım. Bu hayat 100 Euro’ya deÄŸmez.”

Åžimdi 29 yaşındayım, toplamda altı ay kadar iÅŸ deneyimim var ve üniversite için hiçbir zaman para biriktiremedim. Geçen Cuma, ÅŸehrimde posta sıralayıcı olarak iÅŸ baÅŸvurusunda bulundum. Telefondaki kadın meslektaşının beni arayacağını söyledi ama kimse aramadı. Bugün bir takip e-postası gönderdim ve artık iÅŸe alım yapmadıklarını öğrendim. Ancak iÅŸ ilanı hâlâ yayında. Kendimi berbat hissediyorum. YaÅŸadığım ÅŸehirde bana uygun bir iÅŸ bulmak çok zor. ÇoÄŸu ÅŸey için yeterli deÄŸilim ve ehliyetim de yok. Bazen daha iyi ÅŸanslar umuduyla daha büyük bir ÅŸehre gitmeyi düşünüyorum. Ayrıca yaklaşık bir yıl arayla kalp ameliyatlarından sonra babam ve büyükbabamın bakımına da çok zaman ayırdım. O dönem benim için inanılmaz karanlıktı. En son çalıştığımda COVÄ°D’den hemen önceydi ve yalnızca bir gün dayanabildim.

Buradan nereye gideceÄŸimi bilmiyorum. 17 yaşımdayken kendi potansiyelimi mahvettiÄŸimi hissediyorum ve o günden bu yana her kararım yanlış oldu. Ama hala ilerlemenin bir yolu olduÄŸuna inanmak istiyorum. Bu hikayeyi paylaÅŸmaktan her zaman korktum çünkü insanların profesyonel yardım almam gerektiÄŸini söyleyeceÄŸini düşündüm. Psikiyatrist için param yok ve hap almaktan nefret ediyorum, gerçekten ihtiyacım olan tek ÅŸey beni periÅŸan etmeyecek bir iÅŸ. Dışarıda bir sürü ÅŸey olduÄŸunu biliyorum ama bir tane bulamıyorum. 3 dili akıcı bir ÅŸekilde konuÅŸuyorum, bilgisayarda son derece hızlı yazabiliyorum: bir öğretmen bir keresinde sınıfımın Schumaher’i olduÄŸumu söylemiÅŸti, hahaha, Microsoft Office’te iyiyim: Word, Excel, Access,…

Benzer bir yerde bulunmuş veya yeniden başlamanın bir yolunu bulan biri varsa. Tavsiyenizi gerçekten takdir ediyorum ya da sadece hikayenizi dinliyorum.