Solo Tesviye çok abartılıyor

Kitleler neden sallanıyor Solo Tesviye? Masal, regurgited Rotuse’dan başka bir şey değil, kemiğe kemiren klişelerin bir karkası. Sözde “arsa zırhı” ilahi kararnameden daha az zırhtır: Kahraman kanamıyor, boğulamaz, düşemez. İkinci sezonda savaşlar inert pantomimler, sonuçsuz içi boş gök gürültüsüdür – hiçbir şeyin, kesinlikle hiçbir şeyin tehlikede olmadığı ölümcül düellolar. Evet, animasyon şatafatlı bir mücevher gibi parlıyor, basit fikirli göz kamaştırıyor. Ancak gübre seti hala gübre.

Kahraman mı? Ergen ıslak rüyalardan şekillendirilmiş bir karton adonis. “Delilik Aurası”? Beni yedekleyin. Derinlik için uydurulmuş trajedi ile taçlandırılmış kaslara batırılmış bir mankendir. Yakışıklı, uzun, kusursuz – algoritmanın karizma parodisi. Bir ila üç bölümden psikolojik büyümesi? Yok. Formaldehit’te bir ceset kadar durgun. İlişkiler? Mevcut olmayan. Yan karakterler onu beyin ölü uyduları gibi yörüngede, diyalogları iç dünyası kadar kısır.

Bir zamanlar, kırılganlığı ona bir insanlık parıltısı verdi. Şimdi sadece kendi kendine giren bir fantezi, narsisizme tapınağı. Ölemez. Kaybedemez. O “en güçlü.” Başka bir deyişle: o hiçbir şey.

Yani evet, kült çekiciliğini anlıyorum. Sıradanlık kendisine ibadet eder. Beyinsiz klişelerini tapıyor, onları emzikler gibi tutuyor. Ve Solo Tesviye onların ninni, onları nazikçe akıl uykusu içinde sallıyorlar.