Kendini yerine getiren kehanet

Benlik saygım sıfır. Hayatım boyunca hatalar yaptım. Tabii ki onlardan öğrenmeye çalışıyorum ama zihnim mükemmellik veya “dağınık” çaba gösteriyor.

Bu yüzden yaptığım hemen hemen her şey ya en iyi ya da katartik değil.

Deniyorum, gerçekten elimden gelenin en iyisini yaptığım zihniyetle yaşamaya çalışıyorum ve sonuçla yaşayabilirim ama yapamayacağımı hissediyorum. Sanki imkansız.

Hayatım boyunca benim değerim ya harika sonuçlar almaya ya da etkileyici olarak çıkmaya başladı.

Nükleer tıp teknoloji uzmanı olarak bir işe başladım. İşe başlamadan önce amaç elimden gelenin en iyisini yapmak ve ne olduğunu kabul etmekti.

Bu ideal sesler kadar güzel, değerimi ne kadar iyi performans gösterdiğime dayandırmayı bırakamıyorum. İstemem bile.

Her gün kovulacağım ya da kötü bir şey olacağına dair düşüncelerim var. Bu kehaneti yerine getirmek ve sadece üstesinden gelmek isteyen neredeyse bir parçam var. Derinlerde, bunun olacağını biliyorum, kendi kendine dolu bir kehanet olurdu.

Sorun şu ki kendime güvenemiyorum. Tekrar tekrar berbat ettim ve hata yaptım. Mükemmelliğin imkansız olduğunu biliyorum ama elimden gelenin en iyisini yapsam bile derinden inanıyorum. En iyi ihtimalle vasatım.

Her başarısızlık kendim hakkında zaten inandığımı doğrular. Bugün 5 IV gibi özledim. Beni gerçekten kızdırdı.

Mükemmellik istemiyorum, akranlarım veya doktorlar tarafından övülmek istemiyorum. Sadece işimi yapabilmek ve günümün tadını çıkarmak istiyorum. Kendine güvenmek ve kendime sahip olmak istiyorum. Kendimi utandırmak ya da iş arkadaşlarım tarafından utanmak istemiyorum, ama kaçınılmaz olduğunu hissediyorum.

LOL, henüz iki hafta bile olmadı. Bu, düşük, benlik saygısının en düşük seviyesi bundan daha düşük olamaz.

İşin çok büyük faydaları var, güzel personel ve iyi ödeme yapıyor ama çok beceriksiz olduğumu hissediyorum. Kendim beni birçok kez başarısızlığa uğrattı. Unutuldu, çok hazırladıktan sonra berbattı ve güvensizliklerimi/korkularımı doğru bir şekilde kanıtladı.

Söyle bana, işe gitmek, işini emmek ve yine de mutlu olmak insanca mümkün mü?