33f bu hayatta başarısız olduğumu hissediyorum

Merhaba,

Sanırım ÅŸimdiye kadar CV’mize bakarsak, iyi görünüyor. GeliÅŸmekte olan bir ülkeden geliyorum, Fransa’da yüksek lisans yapmak için burs aldım, sonra orada bir doktora programı için kaldım. Uluslararası kuruluÅŸlarda staj yaptım ve 3 yıldır bir üniversitede öğretim asistanı olarak çalıştım. Sonra uluslararası kuruluÅŸlar için danışman olarak çalıştım.

Bununla birlikte, gerçekte, bu yolun bazı kısımları son derece zor ve stresli olmuÅŸtur. Kesinlikle iÅŸleri gerçekte olduÄŸundan daha stresli kılan genel anksiyete bozukluÄŸum var. Doktora finanse edilmedi, yani maaşım yoktu, bu yüzden tezimi yazarken çalışmak zorunda kaldım. Söylemeye gerek yok, tam zamanlı çalışırken bir tez yazmak imkansız oldu. EndiÅŸem zaman zaman uykusuzluÄŸa neden oldu. Her zaman bir göçmen olmakla ilgili stres vardı – dokümanlar, konaklama, para. Sonra kendi ülkem iÅŸgal edildi. Sonra toksik bir iÅŸim vardı, bu yüzden bıraktım.

Sonunda tezimi yazabilmek için çalışmayı bırakmak zorunda kaldım – sonra yaklaşık 30.000 € tasarruf ettim. Doktora derecemi bitirmek ve savunmak neredeyse 1,5 yıl aldı. Ocak 2024’te savundum. Ä°yi bir yatırım olduÄŸunu ve iÅŸlerin daha iyi olacağını düşündüm. Ama hayır – sadece birkaç danışmanlık sözleÅŸmesi vardı (çoÄŸunlukla 1-2 aylık kısa sözleÅŸmelerde serbest çalışan olarak çalışıyorum). Tasarruflarım tükenmiÅŸti. Sonra kendimi çok aptalca bir ÅŸekilde yaraladım-mobilyaları harekete geçiriyorum çünkü eski erkek arkadaşım için kötü hissettim. Bir yıl sonra, bu yaralanma beni rahatsız etmek için geri döndü ve beni dayanılmaz, sürekli acıya sokuyordu. Fransa’dan ayrılmak ve ailemle birlikte olmak için Ukrayna’ya geri dönmek zorunda kaldım çünkü kendime bakamadım. Ben de borçluyum. Tam bir baÅŸarısızlık gibi hissediyorum. Her ÅŸeyim vardı, ama aptalca bir karar yüzünden hayatıma zarar verdim.

Åžimdi biraz daha iyi hissediyorum – ama asla bilemeyiz. Acının ne zaman geri döneceÄŸi ve beni pratik olarak yataÄŸa bırakacağına dair hiçbir fikrim yok. Hayatımı nasıl planlayacağımı veya ne yapacağımı bilmiyorum. Asla kendi başıma olmaktan korkmadım. Vietnam ve Ãœrdün’e yalnız seyahat ettim. Kore’ye bir alışveriÅŸte yalnız gittim ve sonra Fransa’da okumak ve sonunda yaÅŸamak için. Kendi başıma olmaktan asla, asla korkmadım. Tamamen bağımsızdım. ArkadaÅŸlarım tanıştıkları en sosyal insan olduÄŸumu söylerdi. Bir WhatsApp grubu yaratırdım ve sonunda bir arkadaÅŸ çemberi ortaya çıkar. Åžimdi kendimi çok küçük ve çok korkuyorum. KiÅŸiliÄŸimin tüm olumlu taraflarını kaybettiÄŸimi hissediyorum.

Ayrıca, iÅŸimi gerçekten çok seviyorum. Uzak olmasını ve iÅŸimin çıktılara dayalı olduÄŸunu seviyorum, bu yüzden katı bir programım yok. Ama ÅŸimdi çalışmasını saÄŸlayıp saÄŸlayamayacağım hakkında hiçbir fikrim yok, son zamanlarda çok fazla sözleÅŸmem olmadı – ve saÄŸlık durumum hayatımı tamamen raydan çıkardı. Çalışsa bile, bir emeklilik de dahil olmak üzere tam anlamıyla sıfır sosyal faydalar vardır.

Ah… ve ben bekarım. Tüm ilişkilerim felaket oldu. Ortak olarak gerçekten iyi olmayan insanları seçmeye devam ettim. Bu yüzden de bu cephede çok geç hissediyorum. Tüm cephelerde.

Burada ne demek istediğinden emin değilim ya da bunun için doğru alt bölüm olup olmadığından emin değilim.

Sanırım benzer bir durumda olup olmadığını duymak istiyorum. Ayrıca, serbest çalışmayı sosyal faydalar ve gelecekteki güvenliğiniz açısından nasıl sürdürülebilir hale getiriyorsunuz?

Bunu okuyanlar için çok teşekkürler.