Hayatta sıkışmış hissetmek

Son zamanlarda, hayat ağır hissetti. Ä°ÅŸimi bıraktım çünkü toksik ortam beni eziyordu – uzun saatler, huzur yok, uyku yok, sadece sonsuz stres. Haftada 80-90 saat çalışmak, evden uzakta yaÅŸarken ve her ÅŸeyi yönetmek beni tamamen tüketti. Artık böyle devam edemeyeceÄŸimi hissettiÄŸim bir noktaya geldim.

Bıraktıktan sonra yeni fırsatlar aradım ama fazla yanıt almadım. Belki bir CA olmanın daha iyi bir yol olabileceÄŸini düşündüm – kurumsal eziyetten uzak bir ÅŸey. Ancak finansal açıdan daha zayıf bir geçmiÅŸten gelen her ÅŸey büyük bir risk gibi geldi. Daha saÄŸlıklı bir iÅŸ-yaÅŸam dengesi sunabileceÄŸine inanmama raÄŸmen bir devlet iÅŸi de istemedim.

CA derslerine katıldım ama devam edemedim. Program yoÄŸun – her gün neredeyse hiç mola ile – ve hala yönetilecek ev iÅŸleri vardı. YavaÅŸ yavaÅŸ müstakil oldum. Çalışmayı bıraktım ve zar zor yediÄŸim, kimseyle konuÅŸmadığım bir aÅŸamaya kaymaya baÅŸladım ve günlerce odamda uyumaya devam ettim. Annem bir ÅŸeylerin yanlış olduÄŸunu hissetti ve kardeÅŸimden onunla kalmam için beni getirmesini istedi.

Ä°lk baÅŸta biraz daha iyi hissettim – ailemle bazı tapınakları ziyaret ettim, biraz temiz hava almaya çalıştım. Ama bir kez tekrar yalnız olduÄŸumda, aynı boÅŸluÄŸun geri döndüğünü hissettim. Çalışmayı denedim, motive hissetmedim. Ä°ÅŸ baÅŸvurusunda bulunmayı denedim ama yönlendirmelerle bile tekrar tekrar reddedildim.

Şimdi sadece sıkışmış hissediyorum.

Artık hiçbir ÅŸey beni heyecanlandırmıyor. Sabır, enerji, umut kaybettim. Tüm hayatım boyunca toksisite ile çevrili olduÄŸumu hissediyorum – evden ve ÅŸimdi baÅŸka her yerde. Bundan sonra ne yapacağım konusunda kafam karıştı. Ä°ÅŸ baÅŸvurusunda bulunmaya devam edip etmem gerekip gerekmese de, tam olarak taahhüt edebileceÄŸimden emin olmasam bile.